Caissièreblues

De beste tijd waarop ik inspiratie krijg ligt ergens tussen een uur of één ’s nachts en halfzes in de ochtend. Want wanneer ik mijn rust het meeste nodig heb, draaien mijn puberale hersens op volle toeren. Zo begon ik gisternacht met het lezen van een boek Nico Dijkshoorn. Een van mijn favoriete schrijvers, wat een geweldige man is het ook. Het lezen van zijn boeken bezorgt mij zodanig veel inspiratie dat mijn hersens volop  bezig zijn met het bedenken van leuke en vermakelijke verhaaltjes. Daarbij biedt mijn baan als caissière bij een lokale supermarkt een prachtige achtergrond. Want wat is nou leuker dan een verhaaltje verzinnen rondom een redelijk slim meisje en een supermarkt vol domme onwetende honden die het bloed onder de nagels van het meisje vandaan trekken. Heerlijk, daar kan men echt van genieten natuurlijk. Ik ook, het feit dat het gemiddelde IQ van mijn klanten rond dat van een baksteen ligt, is ontzettend goed voor mijn ego en bezorgt mij ook vele hilarische situaties (en enkele waarbij ik sterke moordneigingen heb, maar dat zeg ik natuurlijk niet, de klant is koning, ook al staat deze op het punt gruwelijk onthoofd te worden). Natuurlijk zijn er ook leuke klanten, die ik naast mijn uiterlijk ook met wat dom gezwets tevreden kan stellen. Zo heb je een man die zich vreselijk bezighoudt met het weer, een soort Piet Paulusma, maar dan niet Fries en honderdduizend jaar ouder. Deze man wordt helemaal opgewonden als ik ook maar begin over het mooie, of in het geval van Nederland, minder mooie weer buiten. Hij vindt het heerlijk om over het weer te kletsen. Waar sommige klanten op supersonische snelheid hun wekelijkse boodschapjes voor hun man en drie kinderen in de kar smijten, blijft deze man lang aan mijn kassa hangen om naar mijn gelul over het weer te luisteren. Sommige mensen zijn zo snel tevreden.

Anderen snappen het concept van een supermarkt niet. Een supermarkt is een winkel waar men voedsel verkoopt, waarin  mensen dus hun wekelijkse voedselvoorraad kunnen aanschaffen. Men zoekt hun eten uit, zeikt tegen het personeel over de staat van de winkel, de aanbiedingen, een gillend kind of het weer, en zet dit eten vervolgens op de kassaband. Daar tref je zo’n heerlijk vrolijk en hoog opgeleid, maar werkloos door de crisis en uit pure wanhoop maar bij een flutsupermarkt werkende, caissière  aan die je boodschappen dan scant. Fijn is natuurlijk dat je dan niet je zware krat bier of je dikke stinkende kleuter op de band dondert. Dit verteld de caissière je op een vrolijke, maar sarcastische wijze. Onthoudt u goed, meneer de klant, dan de caissières u wel degelijk belachelijk maken tegenover de collega’s. Zodra u de winkel uit bent, gaan wij enorm roddelen over uw boodschappen (“frituur en bier, wat een aso”), uw bilspleet (“ronduit walgelijk”) of uw persoonlijke situatie. Dat krijg je als je in een klein dorp woont. Zelfs de supermarkt is niet veilig. Op dat soort momenten is het wenselijker om in een grote stad boodschapjes te doen. Daar roddelen de medewerkers wel over uw boodschapjes en uiterlijk, maar de persoonlijke situatie wordt achterwege gelaten. Dit is wel hinderlijk voor oude vrouwtjes, want die kunnen natuurlijk niet eeuwen lang praten met de caissière over hun poes.

Ach, al met al zit ik ontzettend te genieten van mijn baantje voor 4.33 per uur. Vooral dat gebliep van het scannen van de producten. Heerlijk, vooral na een lange werkdag, dat gaat ook ’s nachts zo lekker door in je slaap. En dat terwijl mijn hersens ook al volop bezig zijn met het bedenken van vermakelijke verhaaltjes, en dan ook nog met gebliep ertussen door. Ik rust zo heerlijk uit hé, gelukkig mag ik morgen weer werken.