Camera obscura

Zwetend word ik deze ochtend wakker. Het is zover. Zes jaar lang heb ik het uit kunnen stellen, maar vandaag gaat het gebeuren. Ik heb gesputterd, gedramd, ben zelfs boos geworden. Niets heeft gewerkt. Uiteindelijk heb ik de witte vlag gehesen in de hoop er de komende jaren weer vanaf te zijn: De familiefoto. Mijn hele leven heb ik al een aversie tegen foto’s van mijzelf. “Ik houd niet op papier”, roep ik altijd quasi-lachend als er een camera op mij gericht wordt. Zogauw ik een lens in het oog krijg wordt mijn hele omgeving negatief. Wetend dat er weer een onderkin, een scheve mond of iets nog veel erger vastgelegd gaat worden, wil ik maar één ding: vluchten. Vuurspuwende rode ogen op de plaatjes zijn het gevolg, keer op keer.

Uit puur egoïsme heb ik een aantal jaren geleden zelf een camera gekocht. Zonder zelfontspanner. Speciaal voor hoofdloze plaatjes en een standaard scheve horizon. Daar ben ik goed in. Wanneer, bij toeval, er toch een gezicht op mijn foto terechtkomt heeft het een te bleke gelaatskleur en alien-ogen. Na elke foto roep ik dan ook gemeen lachend: “Je staat er gewéldig op, al je goede kanten overbelicht.” Soms iets zachter er achteraan: “Het hoofd heb ik dus maar achterwege gelaten.” Op het moment dat iemand op het idee komt het toestel eens om te draaien, is het voor mij ineens ‘de hóógste tijd’.

Elke speciale gelegenheid heb ik het ding in mijn tas. Eigenlijk haal ik hem er gewoon nooit uit. Stel je voor dat iemand op het idee komt dat juist deze dag speciaal is en dat er echt iemand vereeuwigd dient te worden, dan sta ik al paraat en roep: “Ga maar staan!” Met één klik op het toestel heb ik weer een éénogig monster gecreëerd, en mijzelf gered.

Zoniet vandaag. Een half jaar geleden heb ik de kinderen deze belofte gedaan in de hoop dat ze het snel weer zouden vergeten: Een staatsieportret van ons drieën bij het kasteel van Sneeuwwitje in de Efteling. Meer eisen had ik niet. Al trillend klim ik met de kinderen op een nep-boomstam. Mijn zus staat al met het gehate attribuut klaar: “Ik tel af: Drie, twee, één… Knip!”

“En, en? Hoe is hij geworden?” roep ik.

“Je staat er gewéldig op, zusje. Al je goede kanten overbelicht.”