Carpe diem

In de uiterste hoek van mijn binnenplaats vang ik, in de avond, gulzig de laatste zonnestralen van een voorzichtige voorjaarszon die langzaam achter de daken zijn heil zoekt bij zonniger oorden. Een kortstondig, sissend geluid ontsnapt op het moment waarop ik aan het lipje van het halve liter bierblik trek dat ik, voor het lessen van mijn dorst en ter verfrissing, uit de koelkast heb gepakt. Verlaat me niet en blijf hier bij mij om me te verwarmen, zijn mijn gedachten terwijl ik de frisheid van een wolkenloze lucht aanschouw. Maar de zon gaat zijn eigen weg zoals wij die allen gaan gedurende de tijd die ons gegund is hier. Ik ben droevig, ik ben blij, ik denk terug en ik kijk vooruit. Het lijkt zo zinloos allemaal want het enige dat telt is het scherpst van de soms zo pijnlijke snede en dat is de werkelijkheid van het nu. Ik neem een slok. Op de achtergrond hoor ik het luiden van een kerkklok. Meer kerken dan kroegen lijkt het devies van het gemeentebeleid hier. Bezint eer ge begint, is de wijsheid die in mij volgt. Niet bewust van zijn vergankelijkheid probeert een merel mij zingend te vertellen dat er een zomer in aantocht is. Hij heeft gelijk. Maar ik weet het al, is de gedachte die mij bederft.

In mijn streven naar perfectie, te balanceren in de geest, lijkt alles zo relatief en vergeet ik te genieten van de vele goede dingen die mij in de schoot geworpen worden. Een eeuwig tekort lijkt het gevoel dat mij overheerst. Maar terwijl ik naar een tekst van Status Quo luister …..[i]I’m doing allright now[/i], benevel ik mij langzaam in een mist van alcohol. Er rolt geruisloos een traan van geluk over mijn wang. Wat zit ik nu te peinzen? Want ik leef!