Cassettebandje

Lang voordat het nieuwe huis in zicht was had ik besloten mijn voorraad van cassettebandjes flink uit te dunnen. Wanneer had ik voor het laatst geluisterd naar de bootleg die we in de jaren tachtig van de vorige eeuw hadden gemaakt van Nils Lofgren in Paradiso?

En het concert van John Hiatt in Vreedenburg waar Sonny voor het eerst goud in onze oren gooide; hoe lang geleden had ik dat beluisterd? Het werd tijd om de collectie uit te dunnen op een paar bandjes na.

Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de sessies met P. weg te gooien; daarvoor zaten hij en ik veel te lekker te spelen en dat geldt ook voor de sessie met T.

Ook een cassette van Raymond Lefevre kon ik er niet uit gooien; zoals de violen er in het begin van het Largo van Handel in komen deden me altijd tot mijn bot verbrijzeld worden en het laatste akkoord van Mamy Blue zal me altijd bij blijven. La Dame de Blanchefort walgt er flink van dat ik ook van dit soort muziek houd. Het is dan ook de Franse James Last moet je bedenken maar ik vind het heerlijk om te horen en afgelopen week heb ik trouwens ook nog van Last op de televisie genoten.

Maar goed, ik dwaal af. Die cassette had mijn vader ooit op Schiphol gekocht en dat ding is in de loop der jaren helemaal grijs gedraaid. Hoe stoer ik mij ook probeerde te houden moest ik uiteindelijk toegeven dat de muziek niet meer te horen was; het was verworden tot één grote ruis.

Maar weg gooien kon ik die cassette niet en iedere keer als we in Frankrijk waren en de kans bood zich aan rende ik vertwijfeld de FNAC in om naar Raymond Lefevre op CD te vragen om dan door een schouderophalende jongeling te horen te krijgen: ”Qui? M’inconnu!”

Waarop ik dan weer dacht: ”Merde, weer een die zijn klassiekers niet kent!”

Nu zitten we in ons nieuwe huis en hebben we naast de slaapkamer en de huiskamer ook nog ieder een eigen kamer. Sterker nog; ik heb zelfs twee kamers en in een daarvan heb ik een draagbare CD speler gezet die we nieuw hebben gekocht. Het draagbare systeem dat we al hadden heeft La Dame in haar kamer gezet.

Op dat draagbare ding kan ik ook cassettes draaien en zo komen Queen, Steve Miller, Crowded House en ik zelf ook weer langs. Op een gegeven moment doe ik die cassette van Raymond Lefevre and his orchestra er in en je voelt het al aankomen; de muziek klinkt glashelder.

Ik ben als een kind zo blij en heb het gevoel een lang verloren gewaande vriend weer in de armen te hebben gesloten.

Voortaan ga ik in Frankrijk op zoek naar cassettebandjes