Chaos in mijn hoofd

Ik zit onder mijn overkapping. Iedere dag gaat ’s morgens direct de achterdeur van slot en probeer ik toch enigszins buiten, onder die overkapping bedoel ik, te ontbijten. Onderwijl geniet ik van de vogels en het vroege ochtendzonnetje. Of soms van de regendruppels. Ik laat me niet snel ontmoedigen. Dochterlief is er af en toe wat minder van gecharmeerd dat de achterdeur wagenwijd openstaat; ze is op haar tijd een koukleumpje.

Het is druk in mijn hoofd. Ik zit zo vol plannen. Een dag is te kort voor mij, lijkt het wel. Ik heb het schrijven van gedichten weer opgepakt, evenals het schrijven van korte verhalen. Maar als ik daarmee bezig ben, wil ik eigenlijk ook nog een column schrijven, en oh ja, ik moet toch ook hoognodig mijn blog bijhouden. Om nog maar niet te spreken van mijn tweede boek, dat al maanden onaangeroerd ligt. En hoe zit het met mijn cursus Turks? Iedere dag zie ik het leerboek op tafel liggen, wachtend om geopend te worden. 

Dochterlief vraagt uiteraard ook tussendoor de nodige aandacht. Afgelopen weekend had ze twee visjes gekocht. Ook zij heeft het druk in haar hoofd en het kijken naar zwemmende visjes werkt inderdaad therapeutisch. Ze heetten Su en Shi. Maar och… Su (of was het nu Shi?) kon iets aparts: hij (of zij?) zwom op de rug. In het begin vond dochterlief dat nog wel komisch, totdat tot haar doordrong dat Su (of Shi) gewoonweg aan het doodgaan was.

Dikke tranen hebben gevloeid. Na lang beraad heeft dochterlief uiteindelijk besloten om diens leven voortijdig te gaan beëindigen. En nu zwemt er sinds gisteren een nieuw exemplaar in de kom. Met dank aan de Boerenbond; de medewerkster was zo vriendelijk een nieuwe aan te bieden. 

Tijd. Een dag heeft vierentwintig uur per dag. Toch genoeg om tot al die dingen te kunnen komen die ik allemaal wil doen. En toch lukt het niet. Zou een schema helpen? Zo’n schema waarin ik per dag zet wat ik ga doen. Het is een leuk idee, maar ik weet nu al dat dit niet zal gaan werken. 

Het is chaos in mijn hoofd. Hoe krijg ik die chaos eruit? Zou een weekje in retraite helpen? In een klooster of zo? Maar ja, waar blijft dochterlief dan? Optie verworpen. Ik weet wel wat ik wil. Natuurlijk weet ik dat. 

Ik zou willen dat het twee jaar later was. Dat ik mijn wens in vervulling kan laten gaan: een appartementje in Turkije gedurende de wintermaanden. De gedachte aan een lange, koude winter stemt mij niet bepaald vrolijk. Mijn God, wat heb ik daar toch een hekel aan.

’s Ochtends, tijdens mijn ontbijtje, voel ik hoe het frisser wordt. Ik voel het aan de frisse bries, maar ook aan mijn spieren en gewrichten. Stijfheid alom. Maar dat is pas over twee jaar. Op dit moment moet ik orde schapen in de chaos in mijn hoofd. Ik maak een to-do lijstje, waarvan ik nu het eerste item kan afstrepen; blog schrijven. Gedaan!