Constructiepost

Met een statige plof landt er een grote, roomwitte envelop op mijn deurmat. Hij ziet er gewichtig uit, getuige het aantal postzegels. Ik schat ‘m op ongeveer vier centimeter dik, ter grootte van A4. Voorzichtig draai ik de envelop om. Het donkerblauwe logo van de constructeur knipoogt mij tegemoet. Meteen kronkelen zich akelige gedachten door mijn hoofd en die roepen weer gevoelens op. Gemengde vooral, per slot van rekening krijg ik niet elke dag constructiepost toegestuurd. Misschien zijn het wel de oude tekeningen van het huis, die moesten immers gebruikt voor de berekeningen van de palen. Het kan ook zijn dat de constructeur het palenplan heeft toegestuurd, dat berekend en geschreven moest. Het zal toch niet alleen de rekening zijn, mag ik hopen.

Willen weten betekent dat ik de envelop moet openen en dat stel ik liever uit. Mijn hoofd wil het niet weten, kan het nog niet aan. Ook het gevoel wil stommetje spelen, onwetend blijven. Met een geopende envelop moet ik immers voluit erkennen, dat het funderingsprobleem niet slechts meer een hersenspinsel is.

Terwijl ik de envelop op het aanrecht leg, lost het probleem zichzelf op. Geheel uit eigen beweging vouwt het klepje van de envelop zich open. Ietwat angstig gluur ik naar binnen. In de envelop zitten twee bundels met daarin enkele dunne boekjes en wat losse vellen gezellig bij elkaar gepakt, liefdevol omstrengeld door een dik elastiek.
Ik pak de bundels eruit, eentje moet er naar de gemeente worden doorgestuurd en een bundel is voor ons. Beide bundels bevatten het palenplan, waarvan meerdere exemplaren, samen met de berekening, de constructietekening en de bouwaanvraag.

Waar ik angstige gedachten, zenuwtoestanden en paniek verwacht, blijft dit tot mijn verrassing geheel uit. Vanuit mijn binnenste stijgt er een hoera-gevoel op, gevolgd door een sprankje hoop. Beide gevoelens mengen zich met een vleugje verwachting.

Positieve grondgedachten melden zich in mijn bovenkamer en tot mijn verbazing hoor ik mezelf vrolijk zeggen: “Goed dan. We gaan het dóen.”