Contact

Wat me opvalt in de meeste reacties op de column van Pally: ‘Vrienden van je familie enzo..’ is de weerzin tegen gedwongen gezelschap.
Men geniet blijkbaar niet meer van het bijwonen van feestelijke gelegenheden. Integendeel wie zijn snor kan drukken, drukt die.
Vreemden of juist té bekenden tegenkomen, zinloze gesprekken aan moeten knopen, interesse veinzen, lachen om ongepaste/vrouwonvriendelijke/vooroordeelbevestigende grappen van steeds dezelfde leuke oom/buurman/kennis van een vriend, het is allemaal even erg.
Waar zijn toch die gezellige verjaardagen gebleven met gierende tantes na de eerste citroentjes en bassende ooms gehuld in wolken North State of Hofnar Senior. Waren dat andere mensen, andere tijden?
In ieder geval hadden ze beperktere mogelijkheden tot vermaak met alleen de distributieradio en voor de gelukkigen de eerste tv zender.

Wij daarentegen, hebben ons verschanst in de luxe van ons individualisme. We hebben de wereld in huis gehaald. Bioscoop, concertzaal, informatiecentrum alles direct oproepbaar en te consumeren.
Virtuele contacten met gelijkgestemden, reacties en meningen à la minute te ventileren op internetfora, Twitter en Facebook.
De illusie van tientallen of meer ‘vrienden’. We lijken het liefst ongestoord meester in ons eigen universum. Het moet wel heel erg klikken willen we nog live de verbinding met een ander aangaan. Visites worden ruim vantevoren afgesproken.
Waar vroeger bij ons thuis niemand raar opkeek als de bel ging, lijkt het of tegenwoordig alarmfase 3 uitbreekt als dat leuke digitale melodietje aan de deur de komst van een ander mens aankondigt, die ook nog eens naar binnen wil.
Getelefoneerd wordt er steeds minder, je overvalt de moderne mens ermee; ‘Ben je druk, stoor ik, nee maar kan ik je zo terugbellen.’
En hoe maak je zonder gedoe een eind aan een gesprek.Wel wordt er steeds meer
ge-Whatsapped. Snel en efficiënt, zinnetjes van drie woorden gelardeerd met betekenisvolle smileys als kern van de communicatie.
Is dit het ultieme gevolg van die oude VVD slogan; ‘Gewoon Jezelf Zijn ‘ waarvan we de resultaten dagelijks op straat tegenkomen in korte lontjes, en grote bekken. Als er tenminste even niet geswiped wordt op de smartphone. Iedereen op zichzelf maar wel altijd met alles en allen in verbinding. Connectie zonder contact.
Leuke futiliteitjes en videootjes, snedig commentaar en blitse fotoos moeten de eigen persoonlijkheid onderstrepen en glans geven.
Alles, behalve wat lastig en verdrietig is of tegenzit, wordt uitgewisseld.

Het wordt zo wel een generaliserend en moraliserend verhaaltje ..maar dat mag omdat ik als fervent gebruiker van Iphone, IPad, als skype- en swiper zelf geen haar beter ben.
Of beknor ik als een oud relikwie de vooruitgang. Is dit de homo communicatis van deze eeuw en ontstaan er met de nieuwe technologie nieuwe verbanden en mogelijkheden.
Is de online ontwikkeling meer zegen dan vloek en lijd ik als nostalg aan
een vertekend beeld van het nabije verleden.
Hoef je elkaar bijvoorbeeld niet persé te horen of te voelen. Zoonlief zei laatst toen ik hem belde en voorrekende dat we elkaar al twee weken niet gesproken hadden:
‘Maar we hebben toch gewhats-apped..’
Zegt u het maar.

In de week van de aankondiging van de ‘ Bekijkt u het zelf maar’,participatiesamenleving, is het iets om over na te denken.
Want er wordt een gewenste zorgzame maatschappij gelanceerd in een tijd waarin alle seinen op rood staan als het gaat om betrokkenheid met de ander en het besef dat je deel uitmaakt van een gemeenschap.

‘Mooi, dus jij gaat..’
‘Nee de verjaardag van tante Corrie sla ik morgen over.’

( Trouwens niet vergeten kaartje sturen, van het kaartenhuis.
Iets met een taart en zingende kaarsjes, of een mailtje..kan natuurlijk ook)