Crisis wanneer men nadenkt over ’t nadenken.

Bristol. Mhm, een walm sigarettenrook wordt mijn gezicht ingedreven. Ik schrik op. Mijn vriend gniffelt, alsof hij met enige trots lijkt te beseffen dat hij me deed opschrikken uit een dagdroom vervuld van herinneringen aan mij vorige tijd hier. Toen was de lucht wel vervuld van zonneschijn. De gouden gloed van toen heeft nu echter plaats gemaakt voor grauw grijze wolken en een incoherente dosis regendruppels. En toch. De verloederde stad van weleer lijkt er niet nog doffer en onesthetischer door. Hooguit een vage kwantiteit van ontroostbaarheid bijgemengd. Gods-jam-mer-lijk. Zalig zijn de identiteitslozen van geest. Schrijf blaam en faam toe aan Do omwille van het behandelen van volgende queeste. Te kampen krijgen met een identiteitscrisis. Simplistisch geuit? Neen. Een fenomeen waar iedere ietwat scheef gecultiveerde mens mee te maken krijgt in deze rationele bestaansmaatschappij? Misschien. Of toch weer niet. Maar het feit dat een entourage van levenloze identiteitsloze wezens impact heeft op de eigen identiteit en een identiteitscrisis veroorzaakt? Pijnlijk. Gekies en gekauw. Gewauwel. Een roffel en een zucht.

Een existentiële crisis is echter slechts mogelijk bij een individu die ambitie heeft om iets te doen met zijn leven. True story. Maar iets doen met een leven. Kansen grijpen die voor ‘t rapen liggen? Of zoeken naar de waarheid achter de illusionele kast van oppervlakkigheden. De kast gesloten laten. Op het oppervlak blijven. Artificieel zichzelf tevreden stellen met wat komt. En met wat gaat. Ongecompliceerd. Irrationele toepassing van het alom aanprezen ‘carpe diem’-gevoel. Wat in de kast zit zijn slechts een tal van substanties van mogelijke geleiders naar pijn. Katalysatoren die de kern van smart ontsluiten. Die de diepe ‘ik’ in de hersenpan doen nadenken over het denken aan het nadenken over het zijn met of zonder erover na te denken.

“Unfortunately, the clock is ticking, the hours are going by. The past increases, the future recedes. Possibilities decreasing, regrets mounting.”
Harry Murakami