Dafjes tellen

De laatste dag van onze bootvakantie overnachtten wij in de directe nabijheid van de Linthorst Homansluis tussen Ossenzijl en Echtenerbrug.  We waren er al vroeg in de middag en hadden een riante plaats aan de oever van de Helomavaart. We genoten van het uitzicht op het in-en-uit de sluis varen van boten en van het langskomend verkeer op de tegenoverliggende Lindedijk.

Het gebeurde om een uur of twee. Een ‘in nieuwstaat’ verkerend knalgeen Dafje pruttelde gemoedelijk over de waterkering. Ik veerde op. ‘Kijk een Dafje, een Dafje!!!’

De flashback sloeg toe als een bliksem. Terug naar naar 1959, toen de eerste Daf 600 van de band afrolde voor verkoop. Aanvankelijk ontstond er enige vaderlandse trots. Huub van Doorne, die zelf een Cadillac met automaat reed, vond dat ook het ‘gewone volk’ moest kunnen rijden zonder ingewikkeld schakelen. Hij ontwikkelde de Variomatic, een traploze automaat met een riemaandrijving. Het was geniaal. (Vele moderne auto’s worden nog steeds uitgerust met de CVT, een opvolger van de variomatic.) Het was dringen op de Rai toen de nieuwe telg van van Doorne voor het eerst werd getoond. Die auto zou het helemaal gaan maken!

Ik was op dat moment 12 jaar. Mijn vader had kort daarvoor een lichtblauwe Opel Record met stuurschakeling gekocht. Het ‘zullen we een ritje gaan maken’ was in die tijd gewoon. Ik nam plaats op de achterbank. Pa maakte ook wel eens lange ritjes en dan sloeg de verveling toe. De komst van het Dafje bracht uitkomst. Ik was helemaal weg van het nieuwe autootje en riep toen, net als bij de Lindedijk: ‘Kijk een Dafje, een Dafje!!!’ Er werd een deal gesloten: ‘als je een Dafje ziet, krijg je een ijsje’. Het was wekenlang rustig in de Opel, behalve als een Dafje werd gesignaleerd. ‘IJS, IJS!!!’. Naarmate de Dafjes talrijker werden, werd de grens voor het krijgen van ijs stap voor stap verlegd . De grens van acht, was de laatste die ik mij herinner. Daarna werd de regeling geschrapt en de Opel-ritjes konden mij nadien gestolen worden.

Er zijn 30.563 van deze Dafjes gemaakt. Ze hadden een geweldige aantrekkingskracht op ouderen. Vergeten werd dat je er, als jongere, heel eenvoudig in kon ‘scheuren’, want al ras werd de weg bevolkt door duizenden Dafjes met oudjes die het gas niet verder indrukten dan tot geluidsniveau ‘pruttel pruttel’. Net zoals dit later gebeurde met het ‘ truttige’ alcoholvrije bier van Buckler (door Youp van ’t Hek om zeep gebracht), brachten vele bejaarden het imago van het Dafje om zeep tot ‘een truttenschudder met jarretelaandrijving’. Maar het was toch een, voor zijn tijd, geniaal autootje!

Ik was blij daar op de Lindedijk weer eens zo’n ‘ding’ te zien rijden en tot mijn grote verrassing verscheen er een tweede; een turquoise Daf. Voor ik het wist zat ik weer, net als vroeger, Dafjes te tellen. Het was niet duidelijk waarom ze er waren en waarvandaan ze kwamen, maar ik telde: ‘Twee!!……..drie!!……vier!!….vijf!!’ . Een breed palet aan kleuren. ‘Zes!!….Zeven!!!….Acht!!! Negennnnnnnn!!!!!  Ik flapte eruit: ‘IJS, IJS’ en spoedde mij naar de scheepskoelkast.

Helaas, op Dafjes-tellen wordt niet meer gerekend.