Dagboekdelen 14

17 december 2016

Buurvrouw Carina heeft me uitgenodigd bij haar thuis. We gaan gourmetten. Ze heeft ook een kennis uitgenodigd, genaamd Anja. De kennis komt van ver en blijft ook logeren. Ze werkt als healer en wil graag eens met mij van gedachten wisselen. We hebben om vier uur afgesproken, maar als Anja in haar grote rode stationwagen komt voorrijden, is er geen spoor van Carina te ontdekken. Anja weet waar ik woon en stapt uit om de sleutel bij mij op te halen. Ze is behoorlijk gezet en loopt moeizaam het tuinpad op.

Ik laat haar binnen en sluit de boel thuis af. Carina arriveert een kwartier later met haar vader. Ze sjouwt twee boodschappentassen mee en haar vader tilt een kleine kerstboom. Willy, de kat met kaal geschoren rug, vlucht naar boven.
‘Was het al tijd?’ brengt Carina uit. Haar wangen zijn roze en het haar plakt plat op haar voorhoofd.
‘Ja, dit is al de tweede keer dat je me laat wachten,’ merkt Anja op. Ze gaat iets verzitten, neemt een kussen met de afbeelding van een kersttafereel erop en drukt die in haar rug.

Carina dropt de tassen in de keuken en kijkt dan naar haar vader. Hij draait een portret van haar vriend naar de muurkant en neemt de gitaar, die in de hoek van de kamer staat, lachend op. Ik meen de noten van het lied ‘Boer wat zeg je van mijn kippen’ te kunnen onderscheiden en lach eveneens.
‘Zet die gitaar terug,’ moppert Carina. De vader vertrekt en ze verdwijnt naar de keuken om thee te zetten.

‘Zo, wat leuk om je eens te leren kennen,’ begint Anja, starend naar de volle salontafel. We praten wat en raken in gesprek over haar familie. Alle banden heeft ze kort geleden doorgesneden, zegt ze. Teveel ellende. Maar als tijdens ons gesprek blijkt dat ze nog veel pijn heeft door het verleden, zwijgt ze en gaat rechtop zitten.
Gefascineerd kijk ik toe en zie hoe ze haar ogen sluit.
‘Wat doe je?’ vraag ik onnozel.
‘Ik ga de banden nu goed doorsnijden, ‘ mompelt ze vastberaden en houdt haar ogen gesloten.

Carina heeft zich in de keuken verschanst en lijkt van de aardbodem verdwenen. Dan begint Anja onafgebroken hardop te boeren. In de kamer is het verder stil, alsof het hele huis in opperste verbijstering mee luistert. Het boeren houdt tien minuten aan. Haar kin trilt. Ik weet niet goed wat ik ermee moet. Dan ontwaakt ze en kijkt me aan.
‘Nu ben ik vrij,’ zegt ze.

Het eten is gereed en we nemen plaats aan de goed gevulde tafel. Carina heeft haar best gedaan. Anja smeert de gourmetplaat in met olie, want met boter mag dat niet. Dan gaat de plaat stuk. Vervolgens leggen we wat voedsel neer.
‘Ik hoop dat Peter nog belt,’ laat Carina zich op hoopvolle toon ontvallen. Hij is haar knipperlichtvriend.
‘Nou, ‘ valt Anja haar met volle mond in de rede, ‘We gaan onze geleidegeesten vragen of hij nooit meer belt of langskomt, toch Nicole?’ De mond heeft ze geopend. Ik zie een stuk pannenkoek met kaas vermalen worden tussen haar achterste kiezen.

Carina wil niet dat onze geleidegeesten haar vriend wegjagen. Ze ziet er geschrokken uit. Ik stel haar gerust.
‘Dat kan echt niet,’ zeg ik sussend. Anja lacht wat. Volgens haar moet je bestellen aan boven. Mensen die niet bestellen krijgen nooit wat ze willen. Of het omgekeerde. Je moet er alleen in geloven. Anja bestelt ook en krijgt dan wat zij wenst.

‘Het zal wel, ‘ mompelt manlief smalend bij het horen van mijn relaas.
‘Volgens mij is iedereen gek. Bestellen. Haha.’