Dagboekdelen 15

26 december 2016

George Michael is dood, lees ik op nieuws online. We zijn net wakker, manlief en ik. Hij grijpt naar mijn rechterborst.
‘Ik heb geen zin in vandaag,’ moppert hij. Ik ook niet. We gaan op visite bij kennissen ergens in Uithoorn. Het idee van een lange autorit maken staat hem niet aan.  Met weemoed denk ik terug aan vroeger. Van mijn ouders had ik een eerste cd gekregen. Faith van George Michael. Elke tekst kon ik meezingen. Zijn muziek stond aan wanneer ik balletoefeningen deed voor de grote wandspiegels aan de barre. En nu is hij overleden. Zomaar.

Het huis wordt haastig schoongemaakt door manlief en mij. Dan ontbijten we. Dochter Dani en haar vriend Jules eten mee. Na het ontbijt bedenken ze dat ze nog moeten brunchen bij de vader van Jules. De man heeft visschotels besteld en flink uitgepakt, maar Dani en Jules zitten vol. Ze verdwijnen naar Dani’s slaapkamer op zolder.
‘Maar zijn ze nou vergeten dat ze nog moesten eten?’ vraagt mijn man verbaasd.
‘Ik denk het,’ mompel ik.

Jules keert terug met een openstaand scheerapparaat. Het apparaat is per ongeluk opengesprongen en de inhoud ligt verspreid over Dani’s bed. Jules verdwijnt onbeholpen grijnzend met de stofzuiger naar boven. Als hij weer beneden komt neemt hij zijn tandenborstel en poetst een kwartier achter elkaar zijn tanden.
‘Poets je niet een beetje lang?’ vraagt mijn man plagend, ’tjonge, zometeen poets je al het glazuur nog van je tanden af.’ Jules grinnikt goedmoedig en poetst verder.

We gaan bijna vertrekken. Timo en ik wachten in de auto. Manlief moet voor de zesde keer poepen en Femke heeft diarree.
‘Gaan we nog weg vandaag?’ vraag ik cynisch als mijn man naast me achter het stuur plaats neemt. Hij antwoordt niet, blikt in de spiegel en vist een snotje uit zijn neusgat. Dan draait hij zich om en werpt een boze blik op onze zeurende kinderen.
‘Is het ver?’ vraagt Femke, ‘want ik ben bang dat ik naar de wc moet.’
‘Mag ik niet thuisblijven? Autorijden is saai,’ klaagt Timo.

Manlief neemt de verouderde tomtom uit een versleten Didi tasje en brengt hem aan op de houder. Ik zoek naarstig in Google Maps naar een betere routebeschrijving.
‘Wat is het adres?’ blaft manlief.
‘Zoogdierenplantsoen zes,’ antwoord ik.
‘Wat?!’
‘ZOOGDIERENPLANTSOEN  ZES!’
‘Houd eens op met die telefoon!’ schreeuwt manlief boos.
‘Nee, ik moet het adres hier intikken!’
‘Hebben jullie ruzie? Wanneer gaan we weg?’ vraagt Femke.

Met rode boze koppen verlaten we het plantsoen. Iedereen zwijgt. De radio speelt een kerstlied. ‘Driving home for Christmas.’
‘Ik ben trouwens nachtblind,’ zegt manlief met een strak gezicht.
‘Wat? Sinds wanneer?’
‘Een tijdje al.’
‘Waarom heb je dat dan niet eerder gezegd?’
De zon schijnt fel op de voorruit. Het is moeilijk om te zien waar we rijden. In plaats van naar Uithoorn rijden we per ongeluk door naar de verkeerde afslag. We kijken elkaar aan en barsten tegelijk in lachen uit.
‘MC Donalds maar?’ zeg ik. De kinderen juichen. Voor donker zijn we thuis. Gelukkig.