Maison Carrée, 16 december 1926.

Beste Mien,

Neem het me niet kwallijk dat ik met zoon niettig kaartje over kom. Gewis ik heb niet den tijd u een briefje te schrijven. U Mien nog steeds sukkelende? Altijd ziek, en naar? Wat mij persoon betrefd ‘t gaat bijzonder. Dog de eerste twee maanden hebben we het warm gehad. Den laatsten tijd regend het veel en is het fris. De sinaasappelen in onzen tuin zijn bijna rijp. Dus van winter geen spraaken van. Ik wilde u er wel een kisje zenden, dog de vracht zou te hoog komen. Broer Hari heeft me reeds een paar maalen geschreeven. Doe mijn hartelijke groetten aan uwe ouders, en vriend Hari. Mij aanbevelend in uw gebed noem ik me u blijvend vriend.

F.M. Lanase

Hierbij ook de hartelijke groetten van Jos Schroeders

Bovenstaande tekst staat letterlijk zo neergepend achterop een oude ansichtkaart. Geschreven met een kroontjespen en niet altijd even goed leesbaar. De kaart heb ik al jaren en jaren en ik weet absoluut niet meer waar het ding vandaan komt. Gekregen? Gevonden? Joost mag het weten.

Maison Carrée, waarmee de tekst aanvangt, is een buitenwijk van Algiers en staat tegenwoordig bekend als El-Harrach. Op de voorkant van de kaart is een ingekleurde foto te zien van een kustplaats vlakbij de hoofdstad van Algerije, genaamd Saint Eugéne. Tenminste zo heette het plaatsje toen Algerije nog een kolonie van Frankrijk was. Bologhine is de huidige naam, en vooral bekend door de gezichtsbepalende basiliek Notre Dame d’Afrique. Een pittoresk stadje in die tijd, zo lijkt het op de foto. Aan de ene kant grenzend aan een prachtig blauwe Middellandse zee en aan de andere kant leunend tegen een groene berghelling. Enkele klassieke gebouwen completeren het beeld en geven Saint Eugéne een schilderachtig aanzien.

Het gekriebel op de achterkant dateert uit de tijd dat Algerije nog een kolonie van Frankrijk was en het is gissen waarover de tekst gaat. Een berichtje van een expat aan een familielid? Een emigrant die in Algerije een nieuw bestaan probeert op te bouwen? De genoemde Hari, is dat misschien een broer van de schrijver en een vriend van de eerder vernoemde Mien? Vragen, vragen. Het taalgebruik lijkt mij hier en daar een beetje aan de Vlaamse kant, maar de schrijver zou van origine Franstalig kunnen zijn, gezien de taal- en spelfouten. De kaart is niet geadresseerd en zal wel in een envelop hebben gezeten. Kijk, dat intrigeert me dan allemaal een beetje.

Het tijdperk waarin Europese landen de dienst uitmaakten in een groot gedeelte van de rest van de wereld was toch wel een heel bijzondere periode denk ik dan. Hoe zijn kleine landen als Nederland en België bijvoorbeeld ooit in staat geweest om zulke grote bevolkingsgroepen in respectievelijk Indonesië en Congo aan zich te onderwerpen en onder de knoet te houden. Dan ben je toch niet bang! Dat vind ik interessant en daar lees ik graag over.

Met dit schrijven probeer ik een zuchtje uit dat boeiende verleden even tot  me te nemen en vervolgens door te blazen naar de toekomst. Om te delen met  de toevallige voorbijganger.

 
stipdonk<

Categorieën: Algemeen

G.van Stipdonk

Gerard van Stipdonk. Mijn motto: Wie schrijft die blijft.

10 reacties

Mien · 18 maart 2015 op 12:21

De ansichtkaart, een kaart an sich. Mooi hoe een kleine kaart en tekst vragen oproept, aanleiding geeft tot nader onderzoek en opnieuw tot leven komt in een klein verhaal. Ik zou je willen aanmoedigen om een vervolg te schrijven. Of nee, doe maar niet, laat het verhaal aan de toevallige voorbijganger. Wie weet waar die mee komt? Graag gelezen.

troubadour · 18 maart 2015 op 13:09

Zeer leuk om te lezen “Mij aanbevelend in uw gebed noem ik me u blijvend vriend.. “.
Als je voor me bidt, noem ik jou vriend. Wat mooi en inspirerend!
Nog eens wat anders dan doei..
Doei.

Suzanna · 18 maart 2015 op 18:35

Mooi..hier houd ik van… :rose:

g.van stipdonk · 18 maart 2015 op 19:02

Hartelijk dank voor deze fijne reacties, en de redactie voor het plaatsen van de foto ter illustratie.

trawant · 18 maart 2015 op 20:33

Die sfeer vind je prachtig terug in het “Alexandria kwartet’,
( 4 boeken) van Lawrence Durell. Even googelen.
Ik vrees alleen nog antiquarisch.
Altijd voer voor de verbeelding zo’n bericht uit het verleden.

    g.van stipdonk · 19 maart 2015 op 22:12

    Bedankt voor de tip. Ik ga toch eens proberen om die serie boven water te krijgen. Met google en aanverwante artikelen moet dat geen probleem zijn, lijkt mij.

arta · 19 maart 2015 op 20:58

Heerlijke mijmering!

Het taalgebruik op de ansicht lijkt verdacht veel op mijn oma’s (geboren 1912, Zuid-Nederland) schrijven.

g.van stipdonk · 19 maart 2015 op 22:17

Interessante link. De naam Jos Schroeders waarmee de tekst op de kaart wordt afgesloten komt mij als Limburgs voor. Bedankt voor de reactie.

Nummer 22 · 26 maart 2019 op 19:36

De kleur en het beeld van europese architectuur mer wellicht expats die er wonen. Een zee, rotsen waar de golven de vrijheid blijven beuken eindelijk de onafhankelijlheid bereiken.

G.van Stipdonk · 26 maart 2019 op 21:48

Ah! Toch nog een toevallige voorbijganger. Dank je!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder