De eerste column

Ik was bijna gestopt met schrijven. Meer dan twee letters na elkaar plaatsen leek me opeens een beweging boordevol enorme risico’s.
Alvorens te beginnen aan een eigen werkstukje was ik van plan nog vlug wat inspiratie op te doen. Na eerst het woordje <> in te tikken kwam ik bij het internet vervolgens terecht bij << De Standaard>> die me direct een resem ronkende namen voorschotelde van mensen die zich zo nu en dan eens laten verleiden tot het schrijven van een rubriekje. Geert Beulens, hoogleraar moderne Nederlandse literatuur, Tom Naegels, marketingman, Mia Doornaert, adviseur op het kabinet van Buitenlandse zaken.
Deze en nog meerdere namen, vergezeld met foto en prachtige voorbeelden van zinnen, dit om de lezer warm te maken voor zoveel moois, sierden mijn computerscherm.

<>
Dit citaat komt van Marc Reynebeau, hoofdredacteur van <> waarin hij het had over <> Ik heb de ganse column niet gelezen en de er uitgeplukte zinnen zullen wel niet met een onschuldige kinderhand gekozen zijn maar er komt toch een soort bewonderenswaardig gevoel in mij als er iets op die manier verteld wordt.

Ivan, meubelmaker A3, bruggepensioneerd, waar ben je aan begonnen? Waar moet ik de moet en de energie vandaan halen om mijn hobby, nog te durven kenbaar maken aan anderen?

Moddergooien naar mensen die het op de één of andere manier <> hebben, is een methode die ik in vroegere schrijfsels die nu ergens in een mapje terecht gekomen zijn reeds toegepast heb. Het kan helpen, zeker als men zichzelf graag bezig hoort.

<> las ik onlangs in de krant. Het waren de woorden van Goedele Liekens die ik in een vroeger schrijven eens zwaar getackeld had. In een vlaag van kregelige misnoegdheid noemde ik haar een mediageile flapuit die zich steevast bezig houdt met ranzige sensatiezoekende journalistiek.
Nu hebben die zesentwintig woorden uit haar mond er wel niet voor gezorgd dat ik haar vanaf nu op de handen zal dragen maar, ze heeft me wel op de fout gewezen die men mogelijks kan maken als men zichzelf in een paniekerige reactie probeert omhoog te krieken door anderen in de grond te boren. Dank u wel Goedele, je mag blijven.

Bovendien, naast wie er verteld komt wat er verteld wordt en hoe er verteld wordt. Wie iets verteld is altijd voor kritiek vatbaar maar het laatste, als het goed verteld is, zelfs al zijn het leugens, als ze goed en gevat geformuleerd zijn, dan nog kan men genieten van het geschrevene.
Als ik bij het nalezen van mijn schrijverij geen kiemen zie van deze gave die er, toegegeven, bij die ronkende namen overvloedig aanwezig is, dan stop ik met schrijven. Let op, ik heb alvast een lijntje getrokken onder enkele zinnen die we zonet gelezen hebben die ik mooi vond. Doorzetten dus!

Meralixe (Ivan)