De engel met het houten been

Hoe decoreer jij je kerstboom? Dit jaar is limegroen en zwart helemaal hot. Staat zo leuk bij de kaarsen, de kussens op de bank en de stippeltjes op het behang. Wat doe jij? Gek word ik van die vraag. Paarse ballen. Rode strikken. Gouden kettingen. Door de jaren heen heb ik alle trends glansrijk getrotseerd. Het deed me niets. Zelfs toen een gefortuneerde kennis, na een fikse bonus, zijn kerstboom decoreerde met briefjes van honderd, verblikte of verbloosde ik niet. Ik decoreer niet. Ik hang gewoon ballen in de boom. Ballen in allerlei soorten, maten, vormen en kleuren. Met dezelfde piek die, na 29 jaar huwelijk, nog steeds fier omhoog staat. Alleen de sliert lampjes wordt, indien er uitvalsverschijnselen zijn, vervangen.

Het klinkt nogal zuinig en dat is het ook. Ik ben superzuinig op alle verhalen die onze aangeklede boom vertelt. Zo werden bijvoorbeeld de witte ballen met glimmende rode kraaltjes uitgezocht door mijn oudste zoon. Als ventje van twee jaar koos hij met rode wangen en glinsterende ogen de allermooiste kerstballen uit die er te koop waren. Die gooi je toch niet in de vuilnisbak? De twee piepkleine zilveren vogeltjes, vast aan elkaar gesmeed, kreeg ik van mijn moeder. Dat stelletje ken ik al bijna heel mijn leven en ik zie ze als symbool van verbondenheid. Als klein meisje mocht ik ze op een takje vastklemmen en dan streelde ik met mijn vingertoppen voorzichtig de ‘echte’veertjes. Ze vertederen me nog steeds. Ook de onbreekbare ADHD-ballen ontbreken niet. Die kocht ik toen we een poesje adopteerden dat graag ballen mepte. De ballen stuiterden, tot groot genoegen van poes, de hele kamer door. Poes is al jaren dood maar hij leeft voort in onze stuiterballen.

Een walnoot met een kerstmuts, een hart van stof, een klokje zonder klepel. Elk voorwerp heeft een eigen verhaal. Tuurlijk sneuvelt er wel eens iets. Dan spat een bal in honderden stukjes uiteen, ooit werd het kindje Jezus per ongeluk onthoofd en vorig jaar verloor een engel één van zijn benen. Dan probeer ik te lijmen wat er te lijmen valt en, als het mogelijk is, vervang ik lichaamsdelen. Ik heb liever een doorleefde engel met een houten been dan een designbal die helemaal niets te vertellen heeft.