De held en de lafaard

Gisteren heb ik dit overhemd bij u gestolen, maar hij past niet dus kom ik hem ruilen. O, en ik zie dat ze vandaag zijn afgeprijsd, maar liefst twintig procent goedkoper, dus ik krijg nog geld van u terug ook. Dat is niet meer dan redelijk, ik heb hem pas gisteren gejat. Was het een week geleden geweest, dan was het wat anders. Kijk, zelfs het prijsje hangt er nog aan…
Geen probleem, meneer. Zoekt u alvast een overhemd in uw maat uit dan schijf ik een tegoedbon uit – weet je wat ik geef contant geld, een tegoedbon lijkt me in uw geval niet praktisch. Komt u volgende week nog eens terug, dan is de nieuwe collectie binnen en daar zitten de eerste drie dagen nog geen alarmlabels aan. Is dit de manier waarop een winkeldief behandeld moet worden? Kunnen we binnenkort postbus 51 spotjes verwachten met gedragsregels hoe wij respectvol met dieven moeten omgaan? Ik hoop het niet. Een winkeldief moet worden aangepakt. Werkt hij niet mee, dan mag hard worden opgetreden. Stevig vastpakken, een klap of een trap als hij agressief wordt, van mij mag het allemaal. Dit is geen geweld, dit is aanhouden. Een burgerarrest. ‘Meneer wilt u alstublieft blijven staan tot de politie komt, ach toe nou’ werkt niet al te overtuigend bij iemand die zojuist betrapt is tijdens jatwerk. Een winkeldief die een aanklacht indient omdat hij hardhandig is aangepakt (even wat pijntjes simuleren en iedereen trap erin) geeft duidelijk aan dat hij nog lang niet hard genoeg is aangepakt. Hij heeft zijn lesje niet geleerd. Het besef is niet tot hem doorgedrongen. Iemand die zich niet weet te gedragen moet hard worden aangepakt. Dat heeft niets met geweld te maken. Dat heet opvoeden. Africhten desnoods. De juiste weg wijzen. Kijk hoe snel een hond leert van een korte ruk aan de riem. Soms helpen woorden niet.

Dus als twee medewerkers van Albert Heijn een winkeldief betrappen en een burgerarrest doen, maar de meneer stribbelt heftig tegen, dan mogen ze van mij zijn arm stevig op zijn rug houden, de arm nog wat hoger trekken, de pols verdraaien. Leert de dief daar nóg niet van, zou ik het gewoon wat steviger doen. Zolang de botten niet kraken valt het allemaal best mee. Natuurlijk kan ik duizend woorden lang zwetsen over wat een redelijke hoeveelheid ‘geweld’ is, maar dat is zo academisch. Die dief weet dat hij fout is. Hij misdraagt zich, heeft schijt aan jou en mij en ons allemaal. Hij weet dat hij klappen kan verwachten. Moet hij niets stelen, komt er ook geen winkelpersoneel achter hem aan, zo simpel is het. Als je je niet wilt branden moet je niet met vuur spelen. Ga zo’n eikel dus ook niet vertellen dat hij een aanklacht in moet dienen en geld kan eisen, want zo’n lul doet dat ook nog (echt Hollands, er is altijd wel ergens een eikel die de meest grote asociaal de weg wijst naar een luilekkerland geheel betaald door de maatschappij).

En wat vind het megaconcern Ahold hier eigenlijk van. Zijn medewerkers kijken niet toe vanaf de zijlijn, nee, ze gaan achter winkeldieven aan. Ze lopen hierbij risico. Ik verwacht dan ook dat Ahold achter zijn personeel staat, maar nee hoor, Ahold kijkt wel uit. Ze weigeren juridische bijstand te betalen, de kosten van diefstal berekenen ze liever door aan de klant, dat is zo veel makkelijker. Gestolen goederen zijn vaste kosten geworden. Jij en ik en iedereen betaalt er aan mee. Iedereen – behalve de winkeldieven. Als ik de baas was van Ahold, dan zou ik apetrots zijn op medewerkers als Lucas Porsius en Simon Lindeman. Ik zou ze een riante salarisverhoging geven. Medewerker van het jaar maken. AH-bedrijfskleding met een gouden insigne geven. Drie maanden lang paginagroot landelijke advertenties plaatsen, met in vette letters de tekst: de maatschappij, dat zijn zíj! Zij keken niet toe, en u? AH let op de kleintjes én op de groten. Het is mij duidelijk wie de helden zijn, en wie de lafaard is.