De hemel die nooit wordt bereikt

Ons tuintje staat vol met allochtonen: het Canadese krentenboompje; de Forsythia oftewel het Chinees klokje en de Amanogawa. Canada bloeit al, China is knalgeel en van de Amanogawa staan de bloemknoppen op barsten. Amanogawa is Japans voor ‘Melkweg’, maar wij noemen hem ‘Japanse sierkers’. Als u deze column leest vormen de roze-witte bloemen hoogstwaarschijnlijk al een ‘Melkweg’ in het donker. Jaren geleden vereeuwigde ik in een ‘bontje’ (haiku) een slak die al een eeuwigheid bezig was naar het eind van die Melkweg te kruipen:

de Japanse kers
lokt een slak naar de hemel
die nooit wordt bereikt

Deze haiku is destijds opgenomen in een boekje over de Japanse sierkers, zodat de slak twee keer eeuwig leeft…

We hebben al een aantal schitterende lentedagen achter de rug en dat is goed te merken. Ik heb al een bruine kop en geniet elke dag even van die kleine tuinwereld. De poezen weten van lentegekkigheid niet wat ze moeten doen: óf ze liggen uren te slapen in het zonnetje – uiteraard op de stoel waar ik net wou gaan zitten – óf ze zoeken juist de schaduw op onder grondbedekkers of tuintafel. Ze hebben geen weet van onze dromen en zorgen, en leiden een tam luizenleventje dat bij de wilde beesten af is. Voor hen is de hemel op aarde. Zij hebben, om met Marx te spreken, het geluk gevonden op de enige plek waar het te vinden is: op aarde. Ze worden nu toch wel erg oud en krijgen dan ook zo’n beetje alles wat hun hartje begeert.

Ze genieten volop van een mooie oude dag. Dat zouden alle dieren en mensen moeten kunnen, maar daar schort het nogal eens aan. En daar kunnen die poezen niets aan doen. Wij wel.