De hond is onschuldig

Onder de aanhang van Geert Wilders zijn veel mensen met een hond, las ik onlangs. Dat geeft te denken. Voer voor kynologen. Honden zijn weliswaar alleraardigste dieren en bewijzen de mens grote diensten als sledehond, blindengeleidehond, herdershond, mensenredder. Tot zover prima. Ze zijn tegelijkertijd onderdanig, heel gezagsgetrouw, en vertonen roedel- (kudde)gedrag en kunnen allerlei kunstjes aanleren. Het zijn, kortom, echte PVV-ers. Katten echter zijn eigenwijs, doen waar ze zin hebben, erkennen geen enkel gezag, gaan op eigen initiatief zelfs op reis naar Parijs en je kunt ze slechts met de allergrootste moeite kunstjes aanleren. Het zijn echte individualisten.

Vandaag, na het vallen van de avond, zaten we aan het strand en ik observeerde de honden die sommigen hadden meegebracht. De kuddementaliteit lag er dik bovenop. De hondenwereld kent dan ook een strakke hiërarchie. Sta je boven op de sociale hondenladder dan ben je de baas, die zichzelf, als het een mens is, liefkozend het baasje noemt. De hond staat onderaan en heeft dus geen onderdanen. Behalve als er een kind in de buurt is dat niet weet zich boven de hond te stellen. Dan kan het gebeuren dat de hond dat kind bijt, om het te laten merken wie de baas is. Daar is vanuit de hond geredeneerd niks mis mee, al is het voor het kind in kwestie uitermate pijnlijk of erger. De hond echter is onschuldig; zijn baasje had beter moeten weten. Als een hond een kind, of schaap, aanvalt, moet niet de hond doodgeschoten worden, maar de baas ook niet. Wel moet de straf hém treffen en niet het arme dier dat domweg zijn natuur volgt. Baasje spelen blijft moeilijk.