De keukenpoëet, met liefde bereid

Na een vermoeiende dag, me op het werk afvragend wat ik daar nu eigenlijk doe, kom ik ’s avonds hongerig thuis. Enthousiast word ik verwelkomd door mijn eigen privé secretaresse. Vrolijk knipperend maakt ze mij duidelijk dat ze een boodschap voor me heeft. Ik druk op de ‘play’-knop. “Ik heb vanavond kartoffelsalad met braadwurst en een heerlijke salad, lijkt dat je wat?” Klinkt er in een licht Duits accent door mijn kamer. “Yes”, denk ik, “geen hond in de pot voor mij vanavond”. Ik weet niet hoe snel ik me moet omkleden om me vervolgens naar de zender van deze boodschap te begeven. Nog geen 10 minuten later schuif ik aan tafel aan.

Een heerlijk geurende maaltijd wordt mij voorgeschoteld. Al smikkelend en smullend probeert mijn vriend en kok me, als een ware Ruud Lubbers, de KNEEPJES van het kookvak bij te brengen. Het is bijna vergeefse moeite. Alle aandacht is gevestigd op de maaltijd want voor je het weet mis je een paar vingers. “Es hat mir gut gesmeckt” zeg ik voldaan in mijn beste Nederlands terwijl ik zorgvuldig mijn handen inspecteer. Opgelucht bemerk ik dat ik nog tot tien kan tellen.

Ik snap het niet. Het lijkt erop dat de enige vorm van koken, die bij mij schijnt te lukken, voortkomt uit ergernis of woede. Iets dat Joop Braakhekke trouwens uitstekend op mij weet over te brengen. Dus wat dat betreft zou je kunnen zeggen dat hij zijn werk goed doet. Ik weet niet waar het aan ligt want geloof me ik heb het echt zelf geprobeerd.

Gisteren deed ik het nog…..
Ik nam twee gezegdes en één spreekwoord,
en natuurlijk een beetje van mezelf.
Voegde hier een quote aan toe en liet de brei even sudderen.
Verhaspelde wat woorden,
en met een vleugje cynisme moest het geheel toch wel gereed wezen.

Voorzichtig proef ik wat van mijn eigengemaakte soep. Waarom lukt het mij toch niet om een overheerlijke maaltijd op tafel te zetten?