Mijn hele leven weet ik het al: ik wil geen kinderen. Een vrouw van in de dertig die geen kinderen wil. Alsof ik een afwijking heb, zo wordt er vaak gereageerd op mijn keuze. Enige vorm van begrip is ver te zoeken.

Mensen die mij echt kennen, familie en beste vrienden, weten hoe ik erover denk (ik krijg inmiddels niet meer ongevraagd baby’s in mijn armen gedrukt). Mensen die verder van mij afstaan voelen zich echter veelal genoodzaakt om mij ervan te overtuigen dat ik echt wel kinderen wil. “Wacht maar. Je bent pas 33. Nog tijd genoeg.”

Op de één of andere manier kunnen sommigen het niet accepteren dat iemand voor een kindervrij bestaan kiest. Nouja, accepteren? Dat hoeft ook niet. Niemand hoeft mijn levenskeuzes te accepteren. Respecteren is een beter woord. Ik zou het fijn vinden wanneer men mijn keuze zou respecteren. Als iemand mij vertelt dat hij /zij wel kinderen wil, ga ik ook niet zeggen: “Weet je het wel zeker?” “Wacht maar, je kunt altijd nog van gedachte veranderen.” Nee, schijnbaar zijn mensen die wel kinderen willen wel zeker van hun keuze maar mensen die dat niet willen niet. “Want,” en nu zullen we het krijgen, “ik ken iemand die dat vroeger ook zei en hij/zij heeft nu wel kinderen.” En daarmee is de kous af. Omdat iemand ooit van mening is veranderd ga ik dat ook doen. Dus kan ik nu alvast maar beter toegeven dat dat gaat gebeuren…. Kortom, in veel gevallen moet ik boeten voor de keuze van een ander!

Het meedelen van mijn beslissing roept dan ook altijd discussie op. Want waarom wil ik dan geen kinderen? Waarom wil ik ze wel? Daar hoor je nooit iemand over. Ik kan geen enkele reden bedenken om wel aan kinderen te beginnen. Nou, dat is niet helemaal waar (“zie je wel, je wilt ze wel”): ik kan me voorstellen dat het op latere leeftijd fijn zou zijn om volwassen kinderen te hebben die er voor je zijn. Echter, welke ouder heeft die garantie? Misschien heb je uiteindelijk geen goede relatie met je kind(eren) of overleef jij je kinderen. Er kan van alles gebeuren. En om überhaupt zo ver te komen kost het je wel zo’n 20 jaar van je leven. En dat heb ik er niet voor over. Ik ken dan ook meer redenen om niet aan kinderen te beginnen dan om er wel aan te beginnen (financiële kosten, milieu belasting, lichamelijke belasting en zo kan ik nog wel even doorgaan). Maar redenen doen er niet toe, het is bovenal een gevoel. Het woord ‘keuze’ is dan ook niet echt juist. Het is een diepgeworteld gevoel. Het zit in mij. Voor mij is dit (en ik zeg specifiek voor mij omdat ik niet kan zeggen hoe het voor anderen voelt) wie ik ben.

Mijn vriend denkt er exact hetzelfde over. En ook hij krijgt vaak de vraag wanneer wij ‘aan de kinderen gaan’. Als hij zegt dat dat niks voor ons is krijgt hij steevast als reactie: “Wacht maar, je vriendin wil straks wel.” Van mannen wordt het nog enigszins geaccepteerd. Maar een vrouw die geen kinderen wil, dat is echt uit den boze. Het is taboe. Want, “welke vrouw wil dat nou niet?” Nou, een hele hoop. Er zijn legio vrouwen die niet aan kinderen beginnen. Bekend en onbekend (kijk maar eens op internet en er gaat een wereld open). Uiteindelijk maakt dat natuurlijk niks uit, het maakt mijn keuze niet meer ‘waar’. Maar toch, het is fijn te weten dat ik niet alleen sta ondanks dat velen doen alsof dit wel zo is.

Ik ben ook doodsbang om zwanger te worden. Als er een pilletje zou zijn wat mij in één klap onvruchtbaar zou maken zou ik het innemen. Echter, volgens velen verander ik echt wel van mening op het moment dat ik zwanger zou zijn. “Dat is zo speciaal.” Vast, voor mensen die het willen. En nee, inderdaad, ik weet niet hoe het voelt om zwanger te zijn. Daarentegen, mensen die dit zeggen weten op hun beurt niet hoe het voelt om vanuit je diepste gevoel zwanger zijn als één van de meest verschrikkelijke zaken te beschouwen die een vrouw kan overkomen.

Baby’s doen mij ook werkelijk niks. “Is ‘ie niet schattig?” Nee. Schattig is wel het laatste wat in mij opkomt! Kittens, puppies, baby-aapjes…. die zijn schattig. Maar een baby?! Nee, het meest onschattige wat ik ooit heb gezien. Ergens heb ik wel vaak het gevoel dat ik sorry moet zeggen voor het feit dat ik niks met kinderen heb. Mensen vatten het snel op als een belediging als ik niet kan zeggen dat hun baby über schattig is. Maar, ik zou toch niet moeten hoeven liegen?

Het is echt niet mijn bedoeling om iemand te beledigen of voor het hoofd te stoten. Als mensen kinderen willen, prima. Iedereen moet doen wat hij/zij wil. Ik misgun het niemand. En ik ben ook oprecht blij voor mensen die blij zijn met hun zwangerschap/kinderen. Het enige wat ik wil is een beetje begrip. Het enige wat ik vraag is, zoals Aretha Franklin ooit zong, R-E-S-P-E-C-T.

Categorieën: Algemeen

17 reacties

Mien · 31 maart 2016 op 08:22

De natuur houdt zichzelf in stand. Dat is altijd zo geweest. In evenwicht is een ander verhaal. Soms slaat de natuur door. Gelukkig beschikt de mens nog altijd over keuzevrijheid. Tot op zekere hoogte. Daar moeten we als mens zuinig op zijn. Met alle respect.
Met veel woorden heb je hier jouw keuze en vragen geduid. Het had ook met wat minder woorden gekund denk ik.
Welkom bij ColumnX. Hier mag je kinderloos zijn en blijven. Geen enkel probleem. ?

    Krisco · 31 maart 2016 op 10:35

    Ja, ik ben nieuw. Hallo allemaal! Ik ben Kristel. En ik moet het nog allemaal een beetje leren. Minder woorden dus. Ik zal erop letten. Bedankt!

Meralixe · 31 maart 2016 op 08:56

Welkom op column x?
Ja hoor, EN respect voor uw mening. Meer zelfs, ik, eigenaar van twee (schattige) kleinkinderen van zeven durf zonder meer de stelling meegeven dat jonge mensen alvorens er aan te beginnen beter eens grondig zouden moeten nadenken. Zeer grondig.
Je probeert je stelling inderdaad via veel (te veel) woorden duidelijk te maken en hier schuilt mijn klein ongenoegen bij mijn openingszin.(vraagteken)
Velen zijn u voorgegaan met een vrij persoonlijke column waarin ze een sterke frustratie verkondigden. Het werd meteen hun eerste en laatste column.
Column x heeft wel degelijk een luisterend oor maar is er naar mijn mening, mijn mening, in de eerste plaats voor de essentie van het schrijven.
Krijgen we na dit schrijven nog een tweede column onder de noemer Krisco? Schrijf dat ik ongelijk heb!

    Krisco · 31 maart 2016 op 10:47

    Het is wel de bedoeling dat er meer komt. Maar ik vrees dat ik alleen maar over persoonlijke dingen kan schrijven… Ik zal de volgende bondiger (proberen te) zijn. Oefening baart kunst.

Dees · 31 maart 2016 op 09:07

Ooh, alsof ik mezelf hoor van jaren geleden.

Dit: https://www.columnx.nl/babyfoob/ schreef ik in 2004. ik was indertijd bovendien lid van een kindervrij forum en we maakten plannen voor het realiseren van kindervrije gemeenten en kindervrije dagen in pretparken, etc. Een keer in de zoveel tijd werd het forum overvallen door de moedermaffia (zo noemden we die), die dan meestal begonnen over dat hun kinderen onze billen zouden afvegen, of, dat hun kind wellicht de nieuwe Nobelprijswinnaar zou zijn. Ik word er bijna nostalgisch van 🙂

Inmiddels schrijf ik sentimentele stukjes over de eerste krulletjes van mijn dochter. Dat had ik toen nooit kunnen denken. Maar ik ben toch minder onveranderlijk gebleken dan jij zult zijn.

Uiteindelijk, laten we wel wezen, als het op rationele argumenten aankomt zijn er veel meer redenen te verzinnen om geen kinderen op aarde te zetten dan om dat wel te doen.

sorry, wat een lange reactie. Leuke column. Had iets bondiger gemogen (net als mijn reactie) inderdaad en misschien net een klein scheutje humor erin voor de leesbaarheid. Ben benieuwd naar je volgende.

    Krisco · 31 maart 2016 op 10:38

    Haha! De moedermaffia. Die kende ik nog niet. 😀 Bedankt voor je reactie. Ik ga eraan werken!

arta · 31 maart 2016 op 09:55

Welkom hier!

Het is inderdaad belachelijk dat de keuze om geen kinderen te willen, moediger lijkt dan de keuze om dat wel te doen.

Je schrijft lekker, Krisco!
Ook ik hoop meer van jou te lezen!

Snarf · 31 maart 2016 op 12:01

Vliegende start, Krisco! Hoop gauw weer iets van je te lezen.

Sagita · 31 maart 2016 op 12:13

Dag Krisco er is al veel gezegd dat wil ik niet herhalen. Ik heb wel een paar vragen. Is geen kinderen willen hebben wel een keuze? ik bedoel je hebt geen kinderen, dus wat is het probleem? Gewoon er voor zorgen dat ze niet komen, dus anticonceptie, desnoods steriliseren. Andersom vanuit de situatie geen kinderen naar wel kinderen vind ik wel een keuze. Daar moet je echt heel veel voor doen en het kost een lieve cent.
Verder mis ik in deze discussie te weinig argumenten over de voors en tegens van het wel of geen kinderen krijgen. Dat je je soms ter verantwoording voelt geroepen? Ach wie niet. Ik werd ook ter verantwoording geroepen over het feit waarom ik als alleenstaande ongehuwde vrouw (BOM) kinderen wilde.
Niettemin een pittig stukje dat iets oproept los maakt. Welkom!
groet Sa

Mosje · 31 maart 2016 op 14:24

Mooie binnenkomer, ik hoop je vaker te lezen!

Rob van Meer · 31 maart 2016 op 15:12

Beginnend schrijfster neem ik aan? Ik sluit me aan bij de anderen dat het verhaal veel te lang is. Schrijven is schrappen en dat moet je echt leren! Toen ik mijn eerste column (bijna 900 woorden) wilde plaatsen, moest die terug naar 400 woorden. Dat deed “pijn”, maar het was meteen een heel goed leermoment en uiteindelijk werd de column veel beter. Als ik naar jouw column kijk, dan ben ik geneigd om in iedere alinea de kern eruit te halen en alle overbodige ‘ruis’ te schrappen. Hij zou er wat mij betreft zo uit kunnen zien:

Mijn hele leven weet ik het al: ik wil geen kinderen. Alsof ik een afwijking heb, zo wordt er vaak gereageerd op mijn keuze. Mensen die mij echt kennen, weten hoe ik erover denk. Mensen die verder van mij afstaan voelen zich echter veelal genoodzaakt om mij ervan te overtuigen dat ik echt wel kinderen wil. “Wacht maar. Je bent pas 33. Nog tijd genoeg.” Ik zou het fijn vinden wanneer men mijn keuze zou respecteren.

Ik kan geen enkele reden bedenken om wel aan kinderen te beginnen. Nou, dat is niet helemaal waar: ik kan me voorstellen dat het op latere leeftijd fijn zou zijn om volwassen kinderen te hebben die er voor je zijn. Echter, welke ouder heeft die garantie?

Mijn vriend denkt er exact hetzelfde over. En ook hij krijgt vaak de vraag wanneer wij aan de kinderen gaan. Als er een pilletje zou zijn wat mij in één klap onvruchtbaar zou maken zou ik het innemen.

Baby’s doen mij ook werkelijk niks. “Is ‘ie niet schattig?” Nee. Schattig is wel het laatste wat in mij opkomt! Kittens, puppies, baby-aapjes…. die zijn schattig. Maar een baby?!

Het is echt niet mijn bedoeling om iemand te beledigen of voor het hoofd te stoten. Het enige wat ik wil is een beetje begrip. Het enige wat ik vraag is, zoals Aretha Franklin ooit zong, R-E-S-P-E-C-T.

    Krisco · 1 april 2016 op 07:20

    O, wauw. Dat is inderdaad een stuk bondiger ja. Ik zal erin het vervolg beter naar kijken. Bedankt!

pally · 31 maart 2016 op 15:30

Tja, eigenlijk is alles al gezegd. De column is te lang en ontkracht daardoor een beetje de mening die je geeft. De inhoud is zeker interessant, dus blijf schrijven, juist over persoonlijke dingen.

Fem · 31 maart 2016 op 17:39

Ik heb ook weinig toe te voegen, alles is al gezegd. Behalve dat ik ook uit persoonlijke ervaring schrijf en dat doe ik al een tijdje…

Welkom!

Bruun · 31 maart 2016 op 20:39

Welkom Kristel. Je column is een verdienstelijke vuurdoop die inderdaad wel wat bondiger had gemogen. Laat je vooral niet weerhouden om meer te publiceren, want je hebt een lekkere pen!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder