Heerlijk, zo’n eerste lentedag. En we werden verwend, het was vroeg dit jaar. Na een week bibberen en glibberen sloeg het weer toch wel gevoelig om. Heerlijk, de achterdeur open, lekker in de tuin zitten, in het zonnetje. Stef liep constant te scharrelen, hij ging van plekje naar plekje, als hij maar in de zon kon liggen. Op een gegeven moment lag hij in de buiten net achter de drempel van de achterdeur. Je zou er over vallen als je nietsvermoedend naar buiten liep. Heerlijk hoe een hond daar ligt waar hij zich kan koesteren in de warmte.
Natuurlijk moeten er in zo’n weekend ook boodschappen gedaan worden maar zelfs dat is geen straf. Ik reed op mijn gemakje door het dorp en dacht aan mijn vader. Zodra de eerste warme dagen zich aankondigden, bezigde hij altijd zijn spreuk “kijk, de krabben kruipen weer…”. Ik hoorde het hem zeggen. Het klonk een beetje misprijzend maar ik weet zeker dat hij het niet zo bedoelde. Want ook mijn vader hield ervan om naar mensen te kijken. Dus als het weer het weer toeliet, waagden ook de minder ‘geharde’ mensen zich buiten. En kwamen de exotische voertuigen weer van stal.
Ook nu zag ik ze volop. Een grijze dame in een glimmende Porsche cabrio, een dik ingepakte oude man in een scootmobiel, en alles wat daar tussenin zat. Fietsers, wandelaars, gezinnen die de polder introkken om vogels te spotten. Je kon het niet zo gek bedenken of het was buiten. En volgens mij genoot de meneer in zijn scoot net zo veel als de chique dame om haar dure auto. Genieten van de zon is namelijk gelukkig niet afhankelijk spullen.
Ik deed mijn boodschappen, croissantjes, verse broodjes en boontjes voor Stef. Die was ik namelijk tijdens mijn wekelijkse boodschappenronde vergeten. Schande, hoe kon ik. En het ergste was, ik had het niet eens in de gaten. Mijn maatje maakte me erop attent toen hij alle boodschappen had opgeruimd. Ach, het gaf me mooi de gelegenheid ook even langs de bakker te rijden.
Ik nam de lange weg naar huis. Door de hoofdstraat van ons dorp, die vanwege zijn lengte vier namen heeft. En waar je maar 50 km per uur mag, en op sommige stukken zelfs maar 30. Gewoon een beetje kijken, het is een oud dorp. De voortuinen worden netjes bijgehouden. De hekken van de begraafplaats staan open, waarschijnlijk waren er alweer mensen bezig om de wintertroep van de graven te verwijderen. Het heeft toch een bepaalde sfeer. Even gewoon nergens aan denken en alleen maar snuiven.
En ik weet het wel, ik heb deze weg al heel vaak gereden. Maar zo tijdens een eerste lentedag, dat blijft toch speciaal.
0 reacties