Heeft u ooit een dag gehad dat u opstond met een algemeen gevoel van afgrijzen over uzelf? Een dag waarop niets: geen enkele mijlpaal ooit bereikt, u ertoe kon brengen zich beter over uzelf te voelen? Ooit zo’n episode doorgemaakt waarin dit gevoel een hele dag bleef hangen, het bijna onweerstaanbaar makend om weer in bed te kruipen en daar te blijven totdat deze rotbui ooit over zou gaan? Wel, als u zo’n dag heeft gehad, en zeker als u er vaker dan eens tegenaan heeft moeten kijken, dan bent u een van de velen die gezegend is met een innerlijke radar die u met beide benen op de grond houdt. Deze momenten komen en gaan onverwachts, en ze kunnen door verscheidene oorzaken aangewakkerd worden: soms hebben ze te maken met de boeken die u op dat moment misschien aan het lezen bent, of met de algemene omstandigheden in uw leven. Misschien dat de dingen er niet zo rooskleurig voorstaan voor u. Maar zelfs al staan ze er wel rooskleurig voor, dan nog kunt u last hebben van deze momenten van depressie, bijvoorbeeld als ontwikkelingen niet zo snel plaatsvinden als u wilt, of gewoon omdat u van nature de neiging tot depressies hebt af en toe.

Wat echter ook de redenen mogen zijn voor uw depressie, u kunt misschien het volgende in gedachten houden om de beroerdste momenten te kunnen doorstaan, en zelfs dankbaar voor hen te zijn:

* Het zijn deze momenten, die u aan het denken zetten over de specifieke zaken in het leven; die u zich laten realiseren dat uw voortvarend bedrijf, uw enorm kasteel, of uw grandioos huwelijk, morgen geschiedenis kan zijn. Deze momenten zijn daarom belangrijk, hoe beroerd ze misschien ook aanvoelen wanneer u midden in ze zit. Maar ze verschaffen u dieper inzicht, grotere gevoeligheid, en dankbaarheid wanneer de depressie eenmaal geluwd is. En ze doen u tevens de oppervlakkigheid inzien van al die breedsprakerige types op uw werk of in uw vriendenkring, die schijnen te zijn gevrijwaard van elke soort van neerslachtigheid. Maar de mentale klap komt voor deze mensen meestal wanneer het succes dat ze zo lang voor gegeven hadden aangezien, plotseling komt weg te vallen. En we weten allen hoe makkelijk dingen komen en gaan in de wereld van vandaag!

* Het zijn deze momenten die u nederig houden, omdat ze u zich doen realiseren dat met al de titels en bezittingen die u hebt vergaard, u toch nog slechts een paaserende vreemdeling bent voor velen. Want laten we het maar onder ogen zien: er zullen slechts weinigen zijn die zich u nog zullen herinneren 5 of 10 jaar nadat u met pensioen bent gegaan, of bent komen te ontvallen. Als u zich dit simpele feit voor ogen houdt, kunt u misschien anders beslissen in de toekomst in zaken. U kunt misschien wat meer gevoel en begrip voor diegenen aan de andere kant van de onderhandelingstafel opbrengen, en u kunt misschien besluiten te gaan voor een win-win uitkomst, in plaats van iets anders.

* Het zijn deze momenten die uw gewaarwording scherpen voor zelfs de kleinste schakels in de organisatie keten waar u deel van uitmaakt. U zult merken dat u niet meer achteloos voorbij de wachter, de schoonmaakster, of de koffiedame zult lopen, maar dat u hen zult opmerken en bejegenen met een groet, een kort gesprekje, of misschien zelfs de herinnering van hun naam! Het zijn deze momenten trouwens ook, die u alert maken op het feit dat, ondanks de zegen die u was geschonken om bedrijfsleider, ondervoorzitter, direkteur, professor, of welke andere prestigieuze benaming u ook mag hebben, te zijn, u niet meer of minder bent dan diegenen die op de zogenaamde lagere treden van de bedrijfstrap staan.

* Het zijn deze momenten die u doen beseffen dat u zich geinformeerd zou moeten houden, en dat u nimmer te afhankelijk mag worden van wie of wat dan ook. Dit betekent ook weer niet dat u zich moet afsluiten en geisoleerd moet raken, maar wel dat u het idee van aanpassing aan veranderde omstandigheden, vers in het geheugen moet houden. Deze momenten herinneren u er ook aan dat u niet uw positie bent, omdat uw positie geschiedenis kan zijn op zekere dag, lang voordat u dat bent. Deze momenten zijn daarom onnoemelijk waardevol als aansporing om te blijven uitkijken naar alternatieven waar u uw kwaliteiten voor zou kunnen gebruiken.

* Het zijn, tenslotte, deze momenten die u leren de kleine dingen in het leven te blijven waarderen. Zodra de depressie voorbij is zult u zichzelf verfrist voelen en gevuld met nieuwe energie om zelfs harder te werken dan te voren; om zelfs slimmer te worden dan voorheen, en dankaarder, hechter verbonden, en met grotere waardering voor alles om u heen.

Waarom heb ik dit artikel dan niet genoemd: “de kracht van depressie”? Simpel: omdat er geen kracht is in depressie, maar wel in de inzichten die depressie met zich meebrengt: begrip, erkenning, respekt, medegevoel, en het blijven staan met beide benen op de grond.

Categorieën: Algemeen

15 reacties

ignatius · 23 augustus 2004 op 17:32

Zeg ben jij soms zen-boedhist, gestalt-therapeut of gewoon agoogelaar?

Mooi beschreven, kan er helaas weinig mee. Vind het een hoog “waarheid als een koe”-gehalte. Jammer, wat mij betreft had er meer ingezeten. 🙂

sally · 23 augustus 2004 op 20:26

Is dit een vertaling van een boek van Dr. Phil?
Ik kan eerlijk gezegt soms wel over m`n nek als ik die vent hoor zedenpreken.
Als je het zelf bedacht hebt is het wel knap geschreven.
Maak er een boek van ofzo…
In Amerika!
Brengt vast geld in het laatje! 💡

Mosje · 23 augustus 2004 op 22:31

Amen.

Sorry Joan, jouw preken komen vaak zeer maternalistisch op mij over, en daar gaan mijn tenen krom van in mijn schoenen staan.

Louise · 24 augustus 2004 op 09:19

Hoewel ik denk te snappen wat je hiermee bedoelt, vind ik de vorm waarin je het hebt gegoten ongelukkig gekozen.

Het is een grote lap tekst en het leest als een preek. Daar is op zich niets mis mee, maar doordat je steeds blijft herhalen, was het voor mij in ieder geval, een heel geworstel om het einde te halen.

De boodschap om blij te zijn met kleine dingen, was me al vrij snel duidelijk.

Maar dr. Phil zou hier inderdaad wel wat mee kunnen 😉

Ma3anne · 24 augustus 2004 op 09:35

Dit had een heel sterke column kunnen zijn, wanneer je de kracht van de eenvoud niet alleen in de inhoud, maar ook in de vorm van je tekst had gebruikt.

Raindog · 24 augustus 2004 op 09:56

Ik weet nog steeds niet hoe ik hier op moet reageren. Ik wil wel wat zeggen denk ik maar tegen open deuren is het nu eenmaal zo lastig schoppen. Let wel; inhoudelijk is er allemaal niets mis mee, dat is daarom niet aan de orde. Misschien voel ik me zo inderdaad wel ongewenst een lezer van dr. Phil, voor wie iedere oplossing in een catchy one-liner verpakbaar moet zijn. Geen speld maar vooral geen woord tussen te krijgen.

Ma3anne · 24 augustus 2004 op 11:14

Ik had geen idee waarom, maar deze column bleef hangen. Niet omdat hij me aanspreekt, maar omdat hij me irriteert.

En nu weet ik ineens waarom. Je houding als schrijver is zeer superieur ten opzichte van de lezer. Alsof, wat jij schrijft, voor ons allemaal nieuw zou zijn; wij doen alles fout en jij weet alles beter. Je schuift ons nogal wat fouten in de schoenen, zeg, zonder ons te kennen!

Ik krijg hetzelfde gevoel, als mensen me ergens van willen overtuigen en met een vinger in mijn arm beginnen te prikken, wanneer ik niet meteen opspring om hun raadgevingen uit te voeren.

Drie van dit soort columns achter elkaar is wel erg veel van het goede. Een column mag irriteren. Maar op de één of andere manier zul je met deze stijl je lezers wegjagen in plaats van prikkelen om meer van je te lezen, vrees ik. En dat kan niet je bedoeling zijn. Toch?

Raindog · 24 augustus 2004 op 13:12

Interessante benadering Madrie. Misschien raakt het inderdaad de allergie hoewel ik overigens niet wil geloven dat het vanuit een gevoel van superioriteit geschreven is. (Dat zou namelijk de ultieme discrepantie zijn). Ik trek daarom inderdaad de mate waarin dit nog met schrijverschap te maken heeft in twijfel net zoals jij doet. Bij dit type geschreven woord (columns) is het over het algemeen niet zozeer de auteur maar juist de lezer die bepaalt wat er staat. En met de laatste drie pennevruchten van deze auteur, kan ik in feite geen kant op. Ik zal een nieuwsgierigheid naar de motivatie niet ontkennen, maar op mijn eerdere uitnodiging daartoe (overigens meteen bij het eerste van deze drie stukjes) werd helaas niet ingegaan. Rest mij straks, mocht de vierde vrucht nog komen, eenzelfde keuze zoals ik die vrijwel structureel bij dr. Phil maak. Uit.

FrancisM · 24 augustus 2004 op 14:07

Ik ken jouw achtergrond niet Joan, maar de toon van deze column doet mij denken aan de toon die amerikanen veelal bezigen en dat is ook de reden waarom amerikanen steeds minder populair worden.
De superieure houding waarmee statements worden neergezet spreekt ons nederlanders helemaal niet aan.
Het lijkt op een powerpointpresentatie waarvan ik denk: Kon ik maar zien hoeveel sheets we nog krijgen. Ik wil naar huis.

Raindog · 24 augustus 2004 op 17:27

Goed Francis, dat is nou weer jammer dat de Amerikanen hier ook alweer de schuld van moeten hebben. Irak, obesitas, houdt het dan nooit op? Ik zie het verband ook niet trouwens. Als je de moeite even had genomen om haar profiel en haar website te bekijken zou het tenminste nog enig hout gesneden kunnen hebben (als persoonlijke mening bedoel ik) maar dit is wel weer heel erg Hollands. Iemand doet het niet zoals wij het doen en daarom is het verkeerd. Vind je dat nou zelf niet tenminste een klein beetje kortzichtig?

Dees · 24 augustus 2004 op 19:39

Nou nou Raindog, ff genuanceerd blijven. Amerikanen hebben toch ook overal de schuld aan?

Al met al denk ik ook dat dit type verhaal stukken beter in de smaak zal vallen, indien vertaald naar het Engels en gepresenteerd op de Amerikaanse markt.

Overigens durf ik het bijna niet te zeggen, ik ben fan van Dr. Phil 😀 Is dat nog steeds op tv?

Dit stuk heeft ook wel bepaalde elementen die leuk zijn om te lezen. Alleen zijn dit soort wijsheden beter te verhapstukken als er een verhaal omheen zit. Of een column. Eentje zonder de moraliserende intenties die ook ik er in lees… Schrijf anders eens vanuit jezelf, ipv richting anderen…

Groet,

Dees

JoanMarques · 24 augustus 2004 op 22:56

Hoi allemaal. Hier ben ik dan met een reaktie op de reakties. Ik denk dat ik met de laatste stelling vóór mijn respons moet beginnen: het artikel was inderdaad initieel in het engels geschreven en bedoeld voor Amerikaans publiek, zoals de meeste van mijn columns trouwens. En inderdaad leest het dan waarschijnlijk een beetje anders.

In aansluiting daarop wil ik gelijk duidelijk stellen dat ik geenszins de pretentie heb de wijsheid in pacht te hebben. Integendeel. Wanneer ik een column schrijf, dan is dat enkel en alleen gericht op EIGEN waarnemingen en niet op wat ik in anderen zie.

De lessen die ik deelde met mijn lezers in deze column waren derhalve niet bedoeld als vingerwijzingen of betweterigheden, maar als eigen ervaringen en reflekties, opgedaan in momenten van bedachtzaamheid, als je het zo wilt noemen. Ik heb deze column, bijvoorbeeld, inderdaad geschreven op een dag dat ik vervuld was met afgrijzen over mezelf, en wanhopig trachtte de positieve kant van mijn ervaringen in te zien.

Ik heb verder inderdaad veel interesse in Boedhisme, en je zult daarom veel Boedhistische denkwijzen terugvinden in mijn artikelen, maar geen van hen is geschreven met de intentie om anderen wat in de keel te willen douwen. Eerder om mijn eigen inzichten te delen in de hoop dat ze herkenbaar zijn voor lezers, en daarom als geestelijke “oplifter” gezien zouden kunnen worden.

Misschien had ik ergens in het begin van de column moeten aangeven dat alles wat ik hierin schrijf uit eigen reflektie voortkomt, maar ik dacht gewoon dat dat voor zichzelf sprak. Zo zie je maar weer dat je nooit iets voor vanzelfsprekend moet aannemen:)

Met betrekking tot de opmerking dat de columns slechts voor-de-hand liggende zaken bespreken: is er werkelijk iets nieuws onder de zon? Gebasseerd op mijn eigen waarnemingen (en dat zijn de enige die ik heb) is het altijd prettig om te zien dat een ander ook dezelfde gevoelens/ervaringen heeft als jij. En DAT is wat ik met deze columns beoog.

Ik heb twee weken geleden in een bui van naiviteit een aantal columns gepost, en weet derhalve niet hoeveel er nog op de lijst staan voor plaatsing. Ik begin me af te vragen of ik de redaktie niet moet vragen om ze maar te vernietigen als er steeds zulke negatieve respons op ze komt, omdat de boodschap daarin – noem het maar Dr. Phil-achtig of wat dan ook – duidelijk niet overkomt zoals hij bedoeld was…

ignatius · 25 augustus 2004 op 00:40

[quote]Ik heb twee weken geleden in een bui van naiviteit een aantal columns gepost, en weet derhalve niet hoeveel er nog op de lijst staan voor plaatsing. Ik begin me af te vragen of ik de redaktie niet moet vragen om ze maar te vernietigen als er steeds zulke negatieve respons op ze komt, omdat de boodschap daarin – noem het maar Dr. Phil-achtig of wat dan ook – duidelijk niet overkomt zoals hij bedoeld was… [/quote]
Ben je betoeterd Joan? Je geeft in je reactie aan dat hetgeen je schrijft gestoeld is op eigen waarnemingen. Dat het in die zin jouw mening c.q jouw opgedane inzichten zijn die je tracht te verwoorden. Natuurlijk is er kritiek en deelt niet iedereen (mezelf incluis) de vorm en/of de inzichten die je poneert, maar dat is geen reden om je columns terug te trekken of zelfs te vernietigen. Je schrijft en verwoordt hetgeen je bezighoudt op de manier die jou aanspreekt. Laat je niet door de kritiek, al heb ik niet de indruk dat deze bewust negatief gebracht wordt, van de wijs brengen. Je kunt er ook iets mee doen, maar dat is aan jou. 🙂
Groet, Ignatius

Raindog · 25 augustus 2004 op 00:44

Kijk an!
Dankjewel Joan. Je intenties geheel helder gemaakt. Dit hadden we nodig! Ik tenminste wel pffewwww 😉
Jouw intenties zoals jij die beschrijft waren mij niet geheel duidelijk maar dat had je al begrepen. Het kan een kwestie van smaak zijn – en over niets valt meer te twisten – maar ik weet niet of een column wel het geschikte medium is voor wat je over wilt brengen, althans, dat is het klaarblijkelijk niet voor mij. Het heeft in het licht dat je schetst bezien, nogal wat dagboekgehalte als je begrijpt wat ik bedoel. En omdat die nu eenmaal prive zijn, laat ik ze liever ongeopend liggen wanneer ik ze tegenkom.
In principe vind ik dat je je geen zorgen zou moeten maken over wat je mogelijk nog meer ingezonden hebt en wat dus nu misschien in de wachtrij staat. Je bent duidelijk genoeg geweest nu. In wat je in de toekomst mogelijk nog meer in wilt zenden heb je zelf nog altijd de belangrijkste stem en dat moet mooi zo blijven ook. Heel erg dankjewel voor je uitleg.

Ma3anne · 25 augustus 2004 op 00:54

Hoi Joan,

Da’s inderdaad vervelend als er nog een paar komen en je weet van tevoren dat ze hier kritiek krijgen en waarom.

Het verklaart wel iets, dat je kennelijk voor een Amerikaanse doelgroep hebt geschreven, als ik goed begrijp wat je bedoelt. Je laatste columns hebben inderdaad de toonzetting van de populair wetenschappelijke boekwerken die uit het Amerikaans vertaald zijn en onze markt overspoelen. Kennelijk toch een cultuurverschil, waar we hier tegenaanlopen.

So what! Let it be… en kom maar op met die hap. 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder