Uitpuilende kledingkasten, overvolle prikborden, laatjes die niet meer open willen als je ze dan eindelijk dicht hebt gekregen, overvolle bureaus en kranten als nieuw tapijt:
tekenen van het leed van niet kunnen weggooien.
Chaos op papier, en nog eens in het kwadraat in werkelijkheid. Het begon vroeger al: opruimen deden we zelden, het leven werd beheerst door hectiek, toen nog in het misleidende gewaad van “kinderlijk enthousiasme” en vooral “impulsiviteit”.
En als we dan al eens de boel gingen opruimen, werd het gelijk grondig gedaan, althans dat was de intentie…
Zo hadden we een keer per jaar de “knuffelopruiming”: manden met knuffels moesten we doorspitten om een keuze te maken welke er naar het goede doel zouden gaan.
En uiteindelijk werd het maar één knuffel; die met maar één poot en zonder rechteroog ,,een zielige knuffel voor een zielig kind” besloot mijn broer
Vandaag de dag is de problematiek van “het niet weg kunnen gooien”nog steeds in stand. En oké, in plaats van die knuffels ben ik dan maar het huis uitgegaan…
Het struikelpunt blijft; niet kunnen weggooien betekent dit probleem dus ook letterlijk niet kunnen kwijtraken.
Nu speelt het tafereel zich af op andere gebieden.
We nemen bijvoorbeeld kleding: een heel rek vol, het ding staat scheef op z’n poten en haakjes worden dubbel gebruikt. Maatjes tweeëndertig hangen er nog tussen en kledingstukken van toen ik veertien was spoken nog rond.
En rondom die kledingbeerput zijn nog meer sporen te vinden van mijn onkundigheid; het prikbord is driedubbel volgeprikt (als het niet vierdubbel is), de vloer wordt bekleed met kranten “die ik misschien ooit nog nodig heb voor school”en Cosmo’s en Elles nemen een dominante positie in; Yes’, Viva’s en Flairs eindigen op de wc.
Het is zelfs zo erg dat ik al het exenmateriaal bewaar…..Zeker een hele doos vol met brieven en cadeaus en soms “vergeten”spul.
Ik zie het als trofeeën, ja zelfs de plastic Corona armbandjes van Alessio(DE Italiaan) bewaar ik trouw….
Het resultaat: twaalf vierkante meters troep.
Noem het onvoorstelbaar, schandalig, en misschien zelfs een tikkeltje tragisch.
Pas als de rommeligheid bij m’n hoofd aanklopt, en ik door de prullen de uitweg niet meer zie
-mijn hoogslaper niet meer te bereiken is, mijn bureaustoel spoorloos is en de bank begraven-
Dan ruim ik op
Correctie: dan mieter ik alles weg als een wild beest,
Ongenuanceerd en grondig.
Abstract, en later impressionistisch…
Ja,en zo wordt het weggooien, toch nog een kunst
mijn kunst.
6 reacties
Dees · 11 november 2006 op 10:32
Je column is eigenlijk een beetje als je huis, een beetje onoverzichtelijk. Ook voor schrijven geldt ‘kill your darlings’ (en niet alleen die ene met de afgebroken poot en het ene oog) en als je dat dan niet kunt, ‘connect your darlings’, maw probeer een beetje de flow van het verhaal in de gaten te houden, je bent een beetje opsommerig. Ook in lay-out. Afgebroken regels, waarschijnlijk bedoeld om nadruk te leggen, maar het wordt dan ook lastiger om de draad op te pakken als lezer.
Het onderwerp is leuk en bewaren is niets mis mee, een testament van je leven in de vorm van een hoop onnodige bagage. En het gevoel dat je kunt oproepen als je alles doorspit. Heerlijk!
Mup · 11 november 2006 op 21:20
Leuke vergelijking, en ja, het rommelige hoofd komt een beetje in je schrijven naar boven.
Verhuizen helpt mij, als er grondig opgeruimd moet worden,
Groet Mup.
arta · 11 november 2006 op 23:03
Vroeger bewaarde ik ook alles, maar de laatste jaren kan ik het, én goed: weggooien!
Was leuk om te lezen!
KawaSutra · 12 november 2006 op 01:05
Een beetje chaotisch ingedeeld maar wel leuk beschreven.
DriekOplopers · 12 november 2006 op 10:00
Je mag alles weggooien, behalve jezelf. Want dat zou zonde zijn: ik lees je graag, en vind je veelzijdig qua onderwerpkeuze.
Driek
Li · 12 november 2006 op 14:38
[quote],,een zielige knuffel voor een zielig kind” besloot mijn broer[/quote]
Zo heb ik het nog nooit bekeken!
Leuk en inderdaad ietwat van de hak op de tak, maar het wordt wel steeds beter.
Li