De laatste dagen van mijn lievelingetje.

7-10-10
Op 6 december 2000 ging ik naar het plaatselijke asiel om koekjes voor de honden te brengen. In een afgesloten ruimte zaten 2 zielige hoopjes ellende. Net binnen gebracht, ‘opgeruimd’ door de laatste eigenaar. Het waren Westies, doorgaans vrolijke, dappere terriers die ‘jagen ‘ op alles wat beweegt, maar nooit iets te pakken krijgen. De ene, een vrouwtje dat duidelijk teveel nestjes had gehad, was blind aan een oog, had een geknakt oortje, de andere had maar een oor, een gebroken staartje en ingegroeide nageltjes. Op mij n vraag waarom die ene maar een oor had, zei de vrijwilligster die daar rondliep, daar is waarschijnlijk met de tatouage iets mis gegaan, ontstoken waarschijnlijk en toen hebben ze het hele oor er maar afgehaald. Ze zagen er allebei uit als vuile dweilen met aangekoekte poep aan hun kontjes. Of het moeder en dochter was, kon ze ook niet zeggen.
Ik viel als een deur voor hen allebei. Afgesproken werd dat ze op mijn kosten naar een hondenkapsalon zouden gaan. Ook zouden ze eerst nog gesteriliseerd worden voordat ik ze kon ophalen.
31 december 2000 was het dan eindelijk zover. In de tussentijd was ik natuurlijk vaak wezen kijken en na de was- en trimbeurt, zaten daar 2 plaatjes van hondjes, vol verwachting naar me te kijken. De oudste, het moedertje, werd Veertje gedoopt, en de kleinste Charlotte, al zeer snel verbasterd tot Lottepotje. Veertje is 3 jaar geleden doodgegaan aan hartfalen. Maar de jaren dat ik haar bij mij heb gehad was een en al plezier. Een boef van de bovenste plank en met een oog kun je als hond nog prima achter de wilde konijnen aanzitten. Zij was duidelijk gesocialiseerd en makkelijk in de omgang.
Lottepotje daarentegen was schuw, erg bang voor alles en dat is ze tot nu toe nog. Niet voor mij natuurlijk, want wij zijn de beste vriendinnen.

Drie dagen geleden begon ze raar te lopen. Onzeker, een beetje waggelend, maar nog niet erg.
Gistermorgen bij het opstaan leek het wel alsof ze hartstikke lazerus was. Kon niet op haar pootjes blijven staan, liep tegen de bank aan, kreeg de bocht niet, en ik schrok me wild. Direct naar de dierenarts, die na oogonderzoek constateerde dat ze blind was. Haar pupillen reageerden niet op het licht van het lampje. Hij vermoedde dat zij òf iets vergiftigs had gegeten òf een gebarsten bloedvat in haar koppie had dat er al een tijdje moest zitten en was gaan klonteren, dat weer drukte op de oogzenuwen. Zoiets. Hij heeft haar direct een tegengif injectie gegeven, die na een uur al weer wat oogreflexen zou moeten opleveren, àls het al gif was geweest. Na een uur, 2 uur, geen reflexen. Hij heeft toen medicatie voorgeschreven met de boodschap als dit na 2 dagen niet zou helpen zou ze opgenomen moeten worden en aan een infuus moeten. Ik zei, ik zet haar even in de auto, want in de wachtkamer was het erg druk met miauwende poezen in mandjes en blaffende honden. Nadat ik haar in de auto had gezet, ging ik terug om de medicijnen op te halen. Bij terugkomst bij de auto lag ze tussen de stoel en de achterbank op de grond, te trappelen met haar voetjes, zwaar hijgend en volledig in paniek. Ik dacht, die krijgt zo ook nog een beroerte. Dus snel de dierenarts erbij die zei, dit is een paniek aanval met hyperventilatie. We hebben haar buiten neergezet en daar zakte ze weer door haar pootjes. We hebben haar naar binnen gebracht, en even in afzondering in een kooitje gelegd om weer bij te komen. Dat was na 10 minuten nog niet het geval, waarna zij een infuus met wat valium kreeg. Daarop kalmeerde ze wat en werd allengs slaperiger. Na overleg werd besloten haar in de kliniek te laten en aansluitend de behandeling te geven die de bloedklontjes in haar koppie moeten oplossen en, door veel vocht toe te dienen, moeten worden uitgeplast. Opereren was geen optie, aangezien ze hartpatient is. Daarbij heeft ze artrose aan beide heupen. De prognose is ook niet goed. Natuurlijk kan een hond die blind is nog een goed leven leiden zolang je er rekening mee houdt en de meubels op zijn plaats laat staan. Maar als haar coördinatie, die het lopen aanstuurt, niet goed komt, blijft ze zwalken als een dronkelap. Maandagochtend kan ik haar ophalen en dan zien we wel hoe ze hier doorheen gekomen is. Ik heb er geen goed gevoel over. En als ze zo gehandicapt blijft, laat ik haar inslapen. Mijn hart breekt, maar voor het beestje is het beter, denk ik. Maar we wachten maar even af.

9-10-10
Ben vanmorgen naar de kliniek geweest. Ze lag er nog erg slaperig bij en heb niets gezegd. Stel je voor dat ze mijn stem herkent, mee naar huis wil en weer in een paniekaanval schiet. Die kans is natuurlijk nu minder klein nu ze onder de valium zit. Morgen maar weer even kijken.
(wordt vervolgd)