De lul

Als blij bezitter van een eigen hok kreeg ik naast een aanslag over de WOZ-waarde van mijn huis ook weer de rekening van de gemeentelijke belastingen gepresenteerd dit jaar. Een ongeluk komt nooit alleen en het stemde mij bepaald niet vrolijk. Reden om even mijn kop in het zand te steken in de gezelligheid van de kroeg. Tijdens het ommetje daar naartoe kon ik gelijk even de rekeningen op de bus doen, dan was ik daar tenminste vanaf. Aan het einde van de avond bleek de gezelligheid toch van een soort die wel een tijd kent zodat ik, met een temperatuur van vier centimeter onder nul, weer naar huis liep. Door de kou kwam er een plotselinge aandrang opzetten waardoor ik mijn pas lichtelijk versnelde in de hoop mijn huis nog op tijd te bereiken. Halverwege mijn wandeling begon ik toch overtuigd te raken dat deze doelstelling wat ambitieus was gesteld, toen het me er al bijna langs de pijpen uitgutste. Nu ben ik gelukkig van het mannelijk geslacht waardoor ik ben uitgerust met zo’n handige slurf. De nood brak blaas dus haastig ging ik op zoek naar een plek waar ik, in de bescherming van de schaduw, even stil kon staan om het te laten lopen. Het water stond mij nog net niet in de schoenen toen ik stampvoetend een geschikt plekje vond waar ik snel mijn gulp opende voor de openbaring.

Terwijl ik mijn Chinees dierenriem-teken eer aandeed, door mijn terratorium af te bakenen, werd het genot van het legen van mijn blaas ruw verstoord. Plotseling stond ik in de spotlights toen er met een zaklamp midden in mijn gezicht werd geschenen. “Wat zijn we aan het doen?” hoorde ik vanaf de lichtbron komen terwijl ik verblind werd door het felle schijnsel. Een intelligentere vraag had ik ook niet kunnen verwachten toen het licht uit mijn gezicht verdween en ik een neo-nazistisch uitziende skinhead in uniform, als weerspiegeling van onze samenleving, zag staan. Het was dan ook enkel de koninklijke aanspreekvorm die mij bewoog antwoord te geven op deze vraag. “Ik laat de kleine even uit” was mijn antwoord. Nadat ik eerder deze avond nog mijn afvalstoffenheffing had betaald, leek mij dit toch geen doodzonde. De badmuts wetsdienaar dacht daar anders over en trok zonder pardon zijn bonnenboekje om mij een rekening van vijfenzeventig euro op te spelden.

Als de gebeten hond probeerde ik de situatie nog uit te leggen maar het mocht niet baten, ik werd enkel afgeblaft. Omdat de pratende kut toch niet voor rede vatbaar bleek, besloot ik mijn betoog maar snel te staken voordat ik mijn zaak echt uit de hand liet lopen. Met mijn staart tussen mijn benen droop ik maar af. Wie het hier breed heeft mag het rustig breed laten hangen maar mag dan niet zeiken over de consequenties.