De man en zijn attractie

Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.

Heb een soort van zintuig ontwikkeld voor mensen in situaties die daarmee op zichzelf staande karakters zijn geworden. Die zijn vergroeid met hun omgeving. Zo ook weer deze meneer in zijn hokje wachtend op wat klanten die uit medelijden of verveling een rondje komen maken. De attractie is zwaar gedateerd. Zo erg dat het hokje waar de man in zit te klein is geworden voor de moderne postuur van de huidige mens. Als de Peugeot Familiale van vroeger die nu kleiner is dan een Mini Clubman. Ik vraag me nog steeds af hoe wij daar met vijf kinderen en twee honden achterin paste. Mijn vader rookte sigaren en mijn moeder smeerde broodjes met La Vache qui rit want we gingen naar Frankrijk.

Zo ook deze attractie. Ik sta in zijn hokje te gluren. De man zit krapjes achter zijn geldlade die hij amper open krijgt. Het valt me nog mee dat je hier ook met pin kan betalen. Gelukkig zegt hij dat hij dat liever niet heeft. Wat ondeugend herkent hij mijn blik. Een halve knipoog verlaat mijn gezicht. Hij gniffelt. Woorden zijn hier verder niet nodig. Ik reken 4 rondjes af en zie zijn blik weer op alledaags gaan.

Dit is wat hij doet. Al twee-en-twintig jaar lang. De derde generatie die deze attractie in beweging brengt. Na een tien minuten wachten op meer liefhebbers besluit hij dan toch maar half leeg van start te gaan. Hij staat op, perst zich uit het kassahokje en loopt gedecideerd naar een grote hendel waarvan het groene eraf is gesleten door de tijd heen. Nog een laatste blik over zijn attractie, een schietgebedje dat alles heel blijft en kedeng. Met een ferme ruk trekt hij de hendel naar beneden. Piepend komen de bakjes op gang. De rubberen wielen maken een ondefinieerbaar piepend geluid over de houten, dik gelakte vlonders. Alsof de moderne wielen niet willen passen in deze klassieke omgeving. De muziek start Kool & The Gang met een schitterende kraak erin.

Het liefst blijft hij in zijn hokje zitten, maar de familietraditie mag niet worden verbroken. De pluim gaat aan de stok en hij laat hem zwieren boven de langskomende bakjes. Handen graaien en wie de pluim van de haak trekt, krijgt een extra rondje. Ik had hem kunnen pakken maar trek op het laatste moment mijn hand terug. Achter mij is een jongetje van acht de gelukkige. Op naar het andere hoogtepunt van deze attractie. Echt hard gaat het niet maar een sirene verraadt dat er iets gaat komen. De overkapping van de bakjes zodat je in het donker verder gaat. Vanuit de binnenbaan komen de parasols over ons heen. De mechanische armen piepen. Ik hoor een enkele schreeuw van een dame op leeftijd die dit herkent en vroeger ongetwijfeld een snelle tongzoen kreeg van een binkie met een vetkuif. Ik ruik de vochtige tentstof, doe mijn ogen dicht en geniet.

De overkappingen gaan weer omhoog naar hun plek, de sirene loeit, Kool & The Gang kraakt verder en we komen piepend tot stilstand. Ik zie de man van de attractie opgelucht kijken. Er wachten mensen en hij kruipt weer in het kassahokje. Triomfantelijk blijf ik zitten en kijk naar het papieren kaartje waarop in sierlijke letters toegangskaartje staat. Ik ruik eraan.

En nog drie rondjes. Beneveld blij stap ik uit mijn bakje en slinger naar de kassa. Nog eens vier rondjes hoor ik mezelf zeggen. Hij kucht en geeft mij er vijf. Iedere ronde krijg ik de pluim in mijn gezicht maar vertik het om hem te pakken. Gewoon. Omdat het beter voelt zo.

B.B. Springfield