Ik zit bij de manager in de kamer. Hij aan het ene eind van de vergadertafel, ik aan het andere eind.
Ik ken de manager al jaren. Er was een tijd dat hij nog geen manager was, toen zat hij bij mij in het team.
Ik was de teamleider en ik stuurde hem aan, dat was mijn taak. Nu stuurt hij mij aan en daar geniet hij van. Opgewekt excuseert hij zich voor de rommel in zijn werkkamer. Het is niet zijn echte kamer.
Die is een deur verder, ze zijn ‘m aan het opknappen. Er komt een modern zitje en een ovalen tafel voor klein overleg.
Voor groot overleg is er de centrale vergaderzaal,die moet je reserveren. Een eigen tafel voor 10 mensen, dat is pas functioneel, vindt hij.

De manager heeft het over alle beroering binnen de organisatie. Hij legt uit hoe het beter kan.
Voorlopig adviseert hij alleen nog, maar wel de top. Het College.
Hij spreekt het woord nonchalant uit en noemt de bestuurders bij hun voornamen.
Het is zijn grootste wens ooit tot het College toe te treden. Daar heeft hij al veel voor geknikt en beaamt, maar hij is af en toe ook flink geweest.
Zijn kont tegen de krib gegooid , laten merken dat hij er ook nog was. Vooral als het ging over veilige besluiten die alleen nog wat verfraaiing behoefden.
Dan had hij soms mooie aanvullingen. Kenmerkend voor zijn visie en betrokkenheid. En dat wordt opgemerkt.
Daarom is hij nu sinds kort manager van andere managers. Hij draagt ook andere overhemden dan vroeger. Daar is over nagedacht.

Er is vanavond ingelast overleg, zegt hij met een gespeeld vermoeide glimlach. Daar moet hij bij zijn.
Laatst toen hij hoge koorts had en thuis in bed lag, was hij toch een half uur per dag beschikbaar. Over de telefoon, voor de lopende zaken.
Zijn secretaresse komt binnen met de stukken. Die gaan over mij. Hij bladert in de papieren. Nu gaan we zaken doen.
Zo gaat dat altijd. In een gesprek van een uur zijn het de laatste 5 minuten die er toe doen. De andere tijd wordt gebruikt voor inleidende schermutselingen.
Om in te schatten wie er boven en wie onder ligt. Om als een seismograaf de trillingen te registreren.
Wie heeft de laatste ins-en outs, wat heb ik van jou te vrezen. Zo werkt dat in dit beleidscentrum waar iedereen er altijd goedgehumeurd en fris geschoren bijloopt.
De laatste 5 minuten zijn cruciaal. Bij gelijke stand, trek je de agenda voor een nieuwe afspraak. Daar hoor je een moeilijk gezicht bij te trekken.
Of zogenaamd met pijn in het hart iets voor af te zeggen. Macht is een volle agenda. Liefst een die door iemand anders wordt bijgehouden.
Vandaag hoeft dat allemaal niet. Vandaag praten we voor de vierde keer over mijn vertrek.
Hij doet een laatste bod.
Ik schroef nog een keer op.
Zo gaat het spel.
We tikken af.
Hij blijft, ik ga.

Categorieën: Algemeen

7 reacties

Mosje · 4 februari 2008 op 10:04

Je zet het sfeertje mooi neer. Zo kan het gaan. Ook wel anders trouwens, maar er zitten veel herkenbare zaken in je stukje.
Erg goed.

Anne · 4 februari 2008 op 14:07

Zorgvuldig geregistreerd, scherp gezien, prima verwoord. Graag gelezen.

arta · 4 februari 2008 op 20:06

Mooi geschreven!
🙂

KawaSutra · 4 februari 2008 op 22:01

Dat sfeertje ken ik ook wel. Treffend neergezet met korte rake zinnen. In de eerste alinea wel erg veel ‘ik’, en ook nog om mee te beginnen. Maar misschien was dat opzet. Het blijft tenslotte een spel. 😉

Siebe · 4 februari 2008 op 22:04

Ik vind deze erg goed, treffend. Er staan ook erg veel stereotypen in die gewoon heel erg waar zijn. Lachwekkend om te lezen eigenlijk. Wel denk ik dat er in de afwerking nog wel iets voor je te halen zou zijn geweest. Indeling, woordkeus, regeleinden. Bijzaken en hoofdzaken. Sommige bijzaken, die in de context heus het vermelden waard zijn omdat ze wel degelijk iets toevoegen aan het beeld, zouden m.i. beter uit de verf gekomen zijn wanneer het allemaal iets handiger – lees: bij hoofdzaken – ingedeeld zou zijn geweest. Logischere of duidelijkere stappen door het verhaal, dat is ongeveer wat ik bedoel. De uitsmijter is grandioos.

gr
s

Dees · 5 februari 2008 op 07:22

Die korte, afgemeten zinnen geven de sfeer van frustratie, machteloosheid en boosheid weer. En dat vind ik knap. Toch zou je dit verhaaltje over een jaar nog eens moeten schrijven, denk ik. En dan lees ik hem vast weer graag.

Grumpy-old · 5 februari 2008 op 13:42

Typisch dat dit soort dingen vaak hetzelfde lopen. Alsof er een camera in de meetingroom hangt . Treffend neergezet.

Greetz
Grumpy

Geef een reactie

Avatar plaatshouder