Terwijl mijn voorhoofd rust op de palm van mijn hand. Terwijl mijn ogen zijn neergeslagen en mijn hoofd automatisch zachtjes meedeint op het ritme van het nee schudden. Terwijl een diepe zucht aan mij ontsnapt bedenk ik mij dat ik tegenwoordig wel zeer veel van mijn tijd doorbreng in precies deze positie.
Niet al te lang geleden voelde ik mij ontzettend gezegend met mijn persoonlijke ongevoeligheid. Wat moet de wereld een verschrikkelijke plek zijn voor een gevoelig mens. Echter, het is niet vol te houden. Ongevoelig zijn voor de complete waanzin van de mens. We zien het niet. Willen het niet zien. Wellicht is het zelfs niet mogelijk om je eigen waanzin te kunnen aanschouwen.
De Aarde is een gevaarlijke plek geworden. Zij wordt overheerst door de universele psychopaat.Was zij niet onze vreedzame moeder, welke ons overstelpte met haar licht en warmte. Was zij het niet, die zorg droeg voor voldoende voedsel. Helaas kan zij slechts voorzien in onze voeding, niet in onze hebzucht.
Het leven is vergankelijk en wordt enkel door de mens dusdanig serieus genomen dat het leven alleen al een synoniem voor gevaar wordt. Sommigen grijpen graag naar een excuus zoals ons dierlijk instinct. Maar wanneer was het dat een leeuw de zebra slechts om haar strepen doodde?
De huidige maatschappij is gebaseerd op hen die het hardst schreeuwen. Gillen zonder omhaal. Blèren zonder argument. Meningen zonder ondergrond. Haat wordt bestreden met haat. Iets dat simpelweg geen enkel positief effect zal kunnen hebben. Helaas is de mens blind voor haar eigen waanzin.
Machinegeweren klinken in onze dromen. Doorboren de merries in onze nachten. Laten hen bloedend achter tot zij hun laatste adem uitblazen en wij eindelijk onze ogen openen. schreeuwen is een zinloos gevolg van machteloosheid. Het gooien op een religie is slechts een teken van zwakheid van beide kanten. De mens is zichzelf voorbij geschoten. Was het niet de lach van de mens die haar boven de rest van het dierenrijk plaatste. Die lach is verdwenen. Haar vervangen met wapens en haat is dwaas.
Vandaag zullen we schreeuwen om het hardst. Over drie weken keren we het de rug toe, trekken we huiswaarts en wassen wij onze handen. Ons treft geen enkele blaam. Onwetendheid is nu eenmaal de zegen die wij wel met liefde omarmen.
Echter, onwetendheid is de bron van alle kwaad.
7 reacties
Mien · 10 januari 2015 op 19:23
Als je nu eens ‘ik’ in plaats van ‘we’ gebruikt. Dan klinkt het ineens een stuk liever en meer geloofwaardig. Jouw geloof, niet het mijne, laat staan het onze. Nee, het klinkt dan niet alleen liever, maar ook liefder. Wat niet onverlet laat dat de mens en moeder Aarde ook zo nu en dan beestachtig kunnen zijn. Liefder niet.
Berlijntje · 10 januari 2015 op 19:24
Mooi opgebouwd. Het verhaal heeft een duidelijke richting met een pakkend en tot nadenken aanzettend einde.
De gedachte: ´Maar wanneer was het dat een leeuw de zebra slechts om haar strepen doodde?´ vind ik schitterend.
De merrie in onze nachten vind ik ook erg aansprekend.
Toch zie ik de toekomst nog positief tegemoet en mijns inziens is dat niet onwetendheid, maar vertrouwen, hoop en liefde.
Meralixe · 11 januari 2015 op 07:56
Lees ik hier tussen de regels de averechtse mening dat er dan toch iets mis is met die zogenaamde persvrijheid? Moedig dat je dit hier laat uitschijnen. Uitgerekend vandaag worden in Parijs 1 000 000 mensen verwacht die zullen schreeuwen om die persvrijheid.
En he … Berlijntje, ik ben wel een beetje negatiever hoor wat betreft ‘onze’ toekomst.
Let op, en om misverstanden te voorkomen, dit moet ik hier zo vlug mogelijk vermelden; ik ben tegen elke vorm van geweld, en zeker tegen dit van een gehersenspoelde minderheid die een niets ontziende terreur zaait. Nu was er nog een doel dat eventueel om vroegere gebeurtenissen extra kon bewaakt worden. Ik hou mijn hart vast als het terrorisme zich eventueel zou verplaatsen naar, ik zeg maar wat, één of ander willekeurig schooltje in één of andere willekeurige stad. Waar zou het dan nog veilig zijn? Men kan toch niet iedere vierkante meter van onze samenleving bewaken tegen een dergelijke vorm van zinloze wraak?
troubadour · 11 januari 2015 op 09:04
De zebra en de strepen, daar draait het om. Prachtig geschreven, psychedelisch ingegeven, echter, schreeuwen kan ook van geluk..
Soms oefen ik.
Berlijntje · 11 januari 2015 op 10:34
Mooi! 🙂
Yfs · 11 januari 2015 op 09:51
“Helaas kan zij slechts voorzien in onze voeding, niet in onze hebzucht”
“Maar wanneer was het dat een leeuw de zebra slechts om haar strepen doodde?”
Prachtig en ijzersterk gevonden!! :yes:
In tegenstelling tot sommige filmpjes op FB die de meest afgrijselijke beelden laten zien, zijn er ook filmpjes van hoe mensen alles in werking zetten om een dier te redden of hoe een hele groep mensen opeens een “flahsmop” starten.
Van die beelden word ik dan intens blij, omdat je daar de goedheid van de “Mensch” in ziet, die er toch nog moet zijn.
Prachtig geschreven, maar dat mag je ook wel verwachten van iemand met als motto : “in the depth of winter I finally learned that there was in me an invincible summer”
Dikke Wow!! :yes: :rose:
arta · 12 januari 2015 op 12:09
Mooie column, met een aantal pareltjes van zinnen.
Net als Mien hierboven, geef ik ook de voorkeur aan de ik-vorm. De wij-vorm klinkt vaak generaliserend/patroniserend in een column.