De mooiste tijd van het jaar

De bladeren aan de bomen zijn op 1 hand te tellen.
De straten zijn bedekt met een tapijt van herfstkleuren.
Ik kijk door mijn slaapkamerraam naar buiten en maak me ondertussen klaar voor de eerste herfstwandeling. Ieder jaar, als de bomen bijna klaar zijn, krijg ik de herfstkriebels en wil ik niets liever dan buiten zijn.
Stevig bind ik mijn sjaal om mijn nek en trek mijn muts tot ver over mijn oren. Met een heerlijk gevoel in mijn buik sluit ik de voordeur achter me af. Zodra ik het bospad betreed dat mij diep het bos in gaat leiden, is het helemaal stil om me heen.
Geen auto’s, geen mensen, ik hoor zelfs geen vogels.
Helemaal verlaten loop ik steeds verder.
Het enige geluid dat mij gezelschap houdt, is het kraken van bladeren en takjes onder mijn laarzen.

De herfst is voor mij echt de mooiste tijd van het jaar.
De kleuren die het landschap schilderen stralen een grote warmte uit.
Zelfs de gure wind die mijn oorlelletjes verdoven kan deze warmte niet overheersen.

Het bospad wordt smaller totdat het ophoudt te bestaan.
Tussen alle kleuren is niets meer van elkaar te onderscheiden.
De bladeren hebben ieder takje, iedere boomwortel en ieder paadje voorzien van een warme deken.

Ik loop nog een tijdje rechtdoor totdat ik iets in de verte zie dat overal bovenuit steekt.
Ik loop erheen en kan een picknicktafel van twee losse bankjes onderscheiden.
Voldaan en met een innerlijke rust neem ik plaats op het half verrotte bankje.
Ik kijk om me heen en het is bijna onmogelijk voor te stellen dat het niet meer lang duurt voordat er van deze mooie herfstkleuren niets meer over is.