De nieuwe monogamie

Ik lees schreeuwende koppen in de bladen over de nieuwe monogamie. Nou stel ik me bij het woord monogamie heel iets anders voor, dan mij word voorgeschoteld. Mono zo heb ik geleerd, betekent één. Maar de nieuwe monogamie stelt dat je er heel goed een vaste partner op kunt nahouden om vervolgens onder het mom van openheid, vrijheid en goede afspraken, dat mocht je eens tochtig zijn of een stijve oprisping krijgen, bij het zien van al dat lekkers dat voorbij komt fladderen, je daar zonder schroom of schaamte aan kan toegeven. Het zal echt aan mij liggen, maar waarom zou je er dan in hemelsnaam een vaste partner op nahouden? En dan het woordje nieuw. Het is volgens mij niets anders dan het hebben van een open relatie. Ik bedoel, in de tijd van de Neanderthalers bleven partners ook maar een luttele vier jaar bij elkaar, dan was het nageslacht sterk genoeg zodat pa zijn zaad ergens anders kon laten ontkiemen, of toen huwelijken nog gearrangeerd werden om het bezit veilig te stellen, had de heer des huizes op discrete wijze één of meerdere minnaressen. Wat vaak oogluikend door vrouwlief werd toegestaan, zodat zij van de last om haar echtelijke plicht te doen was verlost, uiteraard nadat zij een stamhouder had gebaard. En in zestiger jaren van de vorige eeuw was het enorm in om in communes te leven, waar niemand één vaste partner had, maar heen en weer werd gehopst al naar gelang de behoefte. Dus wat the hell is er zo nieuw aan?

Ik krijg altijd kotsneigingen als ik zo iemand hoor roepen: “Ja maar ik houd hartstikke veel van mijn partner”. Ik vraag mij af wat dat houden van dan nog inhoud. Dan wordt er geroepen: “mijn lichaamsappen deel ik, maar mijn hart en ziel zijn alleen van mijn partner”. Overigens ken ik maar weinig stellen waar de nieuwe monogamie echt werkt. Eén van mijn beste vrienden is meer dan tien jaar getrouwd en stond vorig jaar op scheiden. De laatste drie jaar van zijn huwelijk was zijn hart toch menig keer zodanig afgedwaald dat het thuisfront in razendsnel tempo in aantrekkelijkheid en houden van daalde. Maar goed dat is het risico van de nieuwe monogamie. Tenzij je een robot bent. En neen ik zeg niet dat zonder vrij heen en weer gehops je relatie het redt tot het gaatje. De statistieken zeggen daarover immers genoeg. Ik denk eerder dat we met zijn allen leiden aan het ‘zolang het leuk is blijven we bij elkaar syndroom’.

Misschien ben ik een hopeloos, ouderwetse troela met een romantische kijk op de wereld, maar ik moet er niet aan denken dat mijn lief zijn stijve oprisping in een tochtig gat stopt en even zo vrolijk ’s avonds bij mij in bed kruipt om het daar nog eens dunnetjes over te doen en onderwijl in geuren en kleuren van zijn avontuurtje verhaalt. Want dat hoort bij de nieuwe monogamie. En hé ik weet ook wel dat de eerste spanning er na een paar maanden af is en dat de sleur van alledag, de stress van het werk, huishouden en gezin je soms danig de lust doet vergaan. Misschien moeten we gewoon eens ophouden met zeuren en gewoon elkaar weer echt aandacht geven. Hoe vaak tutten we ons niet op voor ons werk, maar ploffen we ‘s avonds in joggingbroek op de bank? En hoe vaak denkt hij niet dat hij Al Bundy is? Geluk is geen recht, maar iets wat binnen je bereik ligt als je er tenminste echt je best voor doet.