De oude kennis

Gisteren overkwam het mij weer, zo’n genante ontmoeting met de vriend of kennis die het niet is.
Hoe gaat dat.
Je zwaait uitbundig naar een bekende aan de overkant van de straat maar die geeft geen enkele blijk van herkenning.
Integendeel, licht geïrriteerd kijkt hij je kant op en vervolgt zijn weg.
Het plotselinge besef van een mogelijke vergissing brengt kleur op je wangen, maar je wilt er nog niet aan. ‘Kan toch niet, dat moet ‘m toch zijn’, je steekt over.
Dichterbij gekomen wordt het verschil duidelijk; haarinplant , neuslengte, stand van de ogen, het lijkt erop maar hij is het niet.
Alsnog een gesprek aangaan om de schade te beperken is niet aan te raden, binnen de kortste keren raak je verstrikt in je eigen goede bedoelingen.
Immers, wat heeft een toevallige voorbijganger aan excuses van iemand die hij niet kent en wat moet hij met uitleg over hoe treffend hij lijkt op iemand die hij niet is en die hij eveneens nog nooit is tegen gekomen.
Zelden zal uit zulke ontmoetingen dan ook een nieuwe vriendschap opbloeien.
Behalve natuurlijk als je het treft, de aangesprokene een ruime en ironische geest bezit en bereid is zijn eigen ervaringen inzake loze begroetingen met je uit te wisselen, zodat je grijnzend afscheid van elkaar neemt in de verwarmende wetenschap dat ook de medemens feilbaar is.
Naast wuiven, verdient het ook geen aanbeveling om een zo goed als bekende van achteren te benaderen en hem speels doch krachtig bij de lurven pakken
Vooral niet als hij een stuk groter is.
Datzelfde geldt voor de vriendschappelijke klap op de schouder of de zijwaartse duw zoals je die gewend bent in de kleedkamer van de sportvereniging aan elkaar uit te delen.
Voorzichtigheid is ook geboden met het roepen van ‘ Hé ouwe rukker ‘, wanneer je wel op gehoorsafstand bent, maar nog niet zo dicht genaderd dat je met zekerheid kunt vaststellen dat de aangesprokene ook werkelijk tot je vriendenkring behoort.
Bij kennissen van het vrouwelijk geslacht zal het duidelijk zijn dat je pas tot dergelijke vrijpostigheden overgaat als de dame in kwestie , met overhandiging van haar identiteitsbewijs, wettelijk en overtuigend heeft bewezen dat zij waarlijk degene is die je voor je denkt te hebben. En dan nog past hier enige terughoudendheid.
Maar ook als de bekende dat predikaat wél verdient kan het geen kwaad even pas op de plaats te maken.
Laatst fietste ik op weg naar de binnenstad ineens een paar meter achter een honderd procent oude kennis.
Ik monsterde hem van de zijkant en wist het zeker; hetzelfde baardje, dezelfde fanatiek gebogen schouders boven het stuur, alsof hij zich nog steeds op de hellingen van de Mont Ventoux waande waarvan ik wist dat hij die 30 jaar geleden in zijn vakanties placht te beklimmen.
Even had ik de aanvechting om langszij te komen en hem te begroeten. Gelukkig realiseerde ik me bijtijds welke vergaande gevolgen dit kon hebben.
Om de last van de voorbije jaren op elkaars bagagedrager te kunnen plempen was oneindig veel meer tijd en energie nodig dan we beiden tot aan het volgende stoplicht tot onze beschikking hadden.
Bovendien kon ik moeiteloos uit mijn hoofd in onze boekenkast alle exemplaren aanwijzen, die hij indertijd zo ruimhartig aan mij had uitgeleend en die ik nooit had teruggebracht.
‘Hij is oud geworden’, dacht ik terwijl ik de pedalen stilhield en me tot op veilige afstand in het peloton liet terugzakken.