Het is een intens proces, wanneer je ouders beiden op zo’n hoge leeftijd komen, dat je alle kansen krijgt om de plooitjes die door de jaren heen in de ouder-kindrelatie zijn geslopen glad te strijken. Nee, het leven spaart je niet als je met elkaar oud mag worden. De strijd is soms heftig. Vooral aan de kant van de oudjes, waar ze hun positie prijs moeten geven aan de jongere generaties. Wie is (de) ouder, wie is het kind op welk moment? Het punt is, of je die kansen wilt aangrijpen om zo goed mogelijk afscheid te nemen door de dood. Het is geen gemakkelijke weg om de strijd met elkaar aan te gaan. Het is gemakkelijker om aan te tuttelen in oude patronen en te doen of je neus bloedt. Maar soms ontkom je niet aan de situatie waar je toch moet strijden, tenzij je als ‘kind’ van beton bent of de oudjes niet meer serieus neemt. Ik durf de strijd aan en word er met de dag rijker van.

Het is een mooie fase in mijn leven. Die plek tussen twee volwassen generaties. De jongvolwassenen hebben af en toe nog een vangnetje nodig en de oudjes kunnen niet alles meer zelf en doen een beroep op je steun. Middelbaar. Ja, een mooie term. Ik ben middelbaar. Ik leg de link tussen twee generaties, bemiddel en wijs ze de weg. Die plek wordt erg duidelijk in de situatie waarin ik me bevind als enig kind en zonder partner. Soms is het moeilijk toekomen aan je eigen behoeftes, omdat die zo botsen met de belangen van de twee generaties waar je in je uppie tussenzit, maar dat begint zijn plek te vinden.

Het is een mooie fase in mijn leven. Nog nooit heb ik zo goed naar mezelf moeten luisteren om te weten waar ik zelf sta. Je ziet de onbesuisdheid van de jeugd; je ziet de berusting en aanvaarding van de oudjes en begint de processen te doorgronden. Je hebt ze immers allemaal in je. Het vleugje jeugd nog en het eerste proeven aan de wijsheid van de jaren.
Ik ben dankbaar dat ik mijn beide ouders zo lang samen mee mag maken. Ik ben blij, dat ik de kracht heb om de spil te zijn in mijn kleine familie en de mensjes die me zijn toevertrouwd kan geven wat ze nodig hebben aan aandacht en zorg.

Ze zullen me over een tijdje niet meer nodig hebben en hun eigen weg gaan in de wereld of de dood.
Er gloort voor mij een totaal nieuwe horizon. De moeder en dochter voorbij. Met losse handen en in vrijheid sta ik op de drempel van mijn tweede jeugd met nog een half leven te gaan.

Oud worden. Het is een fascinerend proces. Ik vermaak me er tot nu toe nog prima mee door er zelf in mee te drijven en het intensief te observeren bij mijn ouders.

Ik ben er helemaal klaar voor: op naar de 100 en geen gezeur over grijze babyboomgolf. We verven gewoon onze haren in bonte kleuren en gaan er een feest van maken. Ouwe hippies die hun verzorgende en verantwoordelijke taken achter zich mogen gaan laten, never die.

Peace, flowers, freedom, happiness. Euh… help me even. Waar ken ik dat ook alweer van?

Categorieën: Algemeen

11 reacties

tontheunis · 9 februari 2005 op 12:17

Let the sun shine… Let the sunshine in… Let the suhuuuunshine iiiihiiiihiiiiiin….

Kees Schilder · 9 februari 2005 op 12:17

If you go to San Francisco….Laat ze een poepie ruiken Ma3anne.Het wordt nu pas leuk.
Fantastische column

Louise · 9 februari 2005 op 12:34

Middelbaar als positief synoniem voor sandwich.
Een bloedserieus onderwerp en dan zo lekker weglezen…
Je weet het ook wel weer te brengen, hè;-)

Complimenten!

Eddy Kielema · 9 februari 2005 op 14:47

Goed getroffen column, Ma3anne!

Mup · 9 februari 2005 op 15:12

Nou, bedankt weer Ma3, daar gaat mijn idee dat het leven bij 40 begint. Moet ik weer wachten 😉
Wilde een mooie quote eruit pikken, maar kan maar niet beslissen welke (hoort dat ook bij mijn leeftijd?). Dan zou het zo’n lange reactie worden, staat zoveel moois in je column.

Groet Mup.

KingArthur · 9 februari 2005 op 20:01

Wat voel ik mij toch een broekie als ik columns als deze lees. Desalniettemin erg mooi beschreven.

sally · 9 februari 2005 op 20:19

Vorige week naar de musical “hair”geweest.
Een zaal vol grijzende “ooit” hippies.
Nu allemaal keurige huisvaders/moeders tot grote teleurstelling van mijn kinderen. “Zijn dat nu die hippies? uit saturdaynightfever?”
Hier en daar ontwaarden we er nog eentje die was blijven “steken.”
Super hoe jij de toekomst tegemoet ziet.
En als je een zussie nodig hebt…roep je maar.
Ik heb er genoeg, daar kan best nog eentje bij.

:kiss:
liefs Sally

Ma3anne · 9 februari 2005 op 22:23

Bedankt voor de reacties. Ook voor die nog gaan komen. 😛

pepe · 10 februari 2005 op 08:00

Ma3 je schrijft het weer lekker weg zo. Wens je toch ff veel sterkte bij het op de weg houden van die ouwetjes.

viking · 10 februari 2005 op 09:58

Zeg eens M3, dit kwam een tijdje geleden uit jouw pen:[quote]Hier werden 24 jaar geleden een Jawa en een Laverda ingeruild voor een kindje. De Harley is altijd een droom gebleven.[/quote]
Misschien wordt het tijd die droom van je te vervullen…

WritersBlocq · 10 februari 2005 op 15:06

Mens mens wat kan JIJ schrijven! De grote spil waar alles aan vast zit, geweldig. :peace:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder