De passagier (vervolg op de de stewardess)

Nadat je eindelijk na een week wikken en wegen weet wat je nu wel of niet mee zult nemen, je koffer hebt gevuld met een overvloed aan bikini’s, een stuk of twintig lange broeken, dertig truien, je uiteraard wel je Uggs hebt thuisgelaten, omdat het volgens Helga in het land van bestemming meer dan 35 graden zou moeten zijn, begeef je je richting luchthaven. Naast je rijdt een strak in de make-up gestoken, tot in de puntjes verzorgde dame, in een blauw pakje met haar haren in een prachtige streng op haar hoofd. Zo’n dame die vroeger in haar poezie album schreef dat ze later als ze groot was het allerliefste stewardess wilde worden en dan met een piloot wilde trouwen.

Nadat je uren bij de incheckbalie hebt staan zweten omdat je, terwijl de airco het liet afweten, je de veel te zware, te grote vol overbodige spullen ingepakte koffer op de bagageband staat te hijsen zit dezelfde dame van de snelweg waarschijnlijk aan een overheerlijke cappuccino.

Wanneer je uitgebreid bent betast door de “vrouwelijke” douanebeambte, die er voor moet zorgen dat je niets illegaals het land uit tovert, ben je eindelijk zover dat je je richting tax free shop mag begeven om daar eens even flink los te gaan.

Nadat je twee uur doelloos van de ene tax-free shop na de andere hebt gesjouwd, kom je er ter plaatse voor de zoveelste keer achter dat alles wat je in een bui van overmoed hebt aangeschaft slechts twee euro goedkoper is dan bij de plaatselijke da-drogist. Daar komt nog eens bij dat je die hele bende moet laten verzegelen zodat je de parfum en deodorant die je op dat moment meer dan goed kan gebruiken in je gesealde tas moet laten zitten.

Tegen de tijd dat je mag instappen betrap je jezelf er op dat je net als je mede reizigers, door al dat gesleep behoorlijk naar het zweet bent gaan ruiken of om het maar plat uit te drukken, de tent uit meurt.

Op het moment dat de gate opengaat rennen al je medereizigers als een stel wilden richting ingang van het vliegtuig.

Nooit begrepen waarom.

De stoelen zijn reeds bij het inchecken aangewezen en er is werkelijk niets irritanter dan wanneer je nog vier keer moet opstaan omdat de passagier aan de raamkant twee keer in het bagagerekje moet zijn, van de zenuwen vier keer moet plassen.

Wanneer je eindelijk zit en een blik omhoog werpt kijk je in de ogen van de dame die je nog geen drie uur eerder op de A9 tegenkwam.

Nog steeds staan haar ogen vriendelijk, lachend en lijkt ze bereid om tot het uiterste te gaan om jou een zo prettig mogelijke vlucht te bezorgen.

Nadat jouw buurman haar gedurende de volgende twintig uur ongeveer 75 keer heeft lastig gevallen met allerlei oninteressante, oervervelende, lastige en irritante vragen blijft de dame in kwestie nog steeds even vriendelijk lachen.

Elke keer blijf ik me er over verbazen dat deze dames er na 20 uur nog steeds even onberispelijk uitzien als bij het instappen terwijl wij allemaal totaal verfromfraaid, zwaar stinkend en behoorlijk misselijk door alle luchtzakken op de plaats van bestemming arriveren.

Hebben ze achterin soms een jacuzzi en een masseur of is het dan toch die (co)piloot die ze achter in de pantry even snel een beurt heeft gegeven.