De Piraat

Weer een illusie armer, een stukje jeugdnostalgie verbrijzeld. Bij een piraat dacht ik altijd aan zo’n stoer Jack Sparrow-achtig figuur, een Kapitein Haak met een zwaard in zijn hand en een ooglapje voor zijn oog. U weet wel, zo’n held met een gaaf schip met zwarte zeilen en als logo een heerlijk afschrikwekkende doodskop. Vroeger droomde ik net als velen weg, terwijl ik met mijn lego-piratenschip in de weer was. Dat beeld zal nooit meer hetzelfde zijn. Vroeger gebruikten de piraten kanonnen en enterhaken en heetten ze Zwartbaard. Vroeger vochten ze op het dek een heroïsche strijd uit. In die tijd was het ieder voor zich, mensen klommen in de mast om daar hun twist te beslechten op dertig meter hoogte, daar waar de wind vrij spel had en alleen de besten wisten te overleven. Tenminste, dat deden ze in de Disney-films, mijn belangrijkste bron wat piraten betreft.

Het staat nog steeds op mijn netvlies gebrand, die goede oude tijd. Twee schepen op ramkoers, kanonnen vliegen over en weer, op beide schepen een schreeuwende massa mensen met zwaarden in hun handen, dat waren nog eens piraten. Zonder na te denken sprongen ze, slechts gewapend met een zwaard, op het dek van het andere schip, gedreven door hun overlevingsinstinct.

Wie herinnert zich niet de veldslagen uit de films en boeken, waarbij iedereen stiekem toch voor de ‘slechteriken’ was en niet voor die arrogante koloniale kwallen uit Engeland. Geen plek om naartoe te vluchten, alleen twee indrukwekkende schepen met als achtergrond een fraaie rotsformatie en de zon die langzaam achter de horizon aan het verdwijnen was met om de vijf seconden een luide schreeuw, gevolgd voor een harde plons.

Maar die tijd is voorbij. De tijd van de Boekaniers en de Vrijbuiters uit mijn – wellicht ietwat geromantiseerde – herinneringen is vervlogen. Tegenwoordig komen de piraten uit Somalië, varen ze in een lullig speedbootje en hebben ze hun handen vol met AK-47 aanvalsgeweren, RPG-7 raketwerpers en semi-automatische pistolen. Toch jammer.