De Proefsessie

Het kittige klik-klak geluid van hoge pumps richting onze voordeur kondigde haar komst aan.
Ding-dong! Daar stond ze: de visagiste die mijn bruidsmake-up zou verzorgen. Bewapend met twee enórme hutkoffers op wieltjes, die ze worstelend over de drempel van de voordeur sjorde, kwam ze binnen. Ik was enigszins verbaasd over haar arsenaal aan spullen: zó drastisch zou de renovatie toch niet zijn? Het is immers wel de bedoeling dat de bruidegom straks nog weet tegen wìe hij ja zegt. Eenmaal in de woonkamer blèrde ze me enthousiast toe: “Zo zo, kijk es effe! Dus jìj bent de bruid?”. Het instant cliché-beeld wat ze met haar platte accent opriep, werd onderstreept door de overdreven manier waarop ze een felroze homp bubblegum door haar halfopen mond liet gaan. Ze deed daarmee niet onder voor de eerste de beste herkauwende koe. Héél charmant…
Het duurde een goeie tien minuten voor ze al haar verfdozen, krulspelden, kwasten, spraytjes, lakjes en smeerseltjes had uitgestald op de eettafel. Wat een hoop zooi: het zou me niets verbazen als ze eigenhandig de bevoorrading van alle drogisterijen in Zuid-Holland verzorgde, my God!

“Schat, sit back en rieleks, dan zal Anita jou eens effe omtoveren tot een bééldschone prinses!”. Ik werd er eerlijk gezegd een beetje bang van. Als haar eigen uiterlijk enige indicatie was voor wat me te wachten stond, dan zou het er slecht uit zien voor me. Mijn specialist in schoonheid had platinablond haar, getoupeerd en in een angstaanjagende suikerspin-achtige bol tegen haar achterhoofd gepind. Aan het eind van haar vingers prijkten veel te lange nep nagels, met blinkende strass-steentjes op de kobaltblauwe lak om het geheel extra te laken fonkelen. Het aansturen van haar fijne motoriek, die ze ongetwijfeld nodig zou hebben bij het aanbrengen van m’n make-up, was naar mijn idee onmógelijk met zulke lange, onhandelbare klauwen. Toch nam ik, ietwat geïntimideerd door zoveel beauty-geweld, plaats op de stoel.

Een half uur later was het resultaat daar. Anita gaf een theatrale draai aan m’n stoel zodat ik oog in oog kwam met m’n eigen reflectie in de spiegel. Trots als een pauw riep ze: “Tadaaaa! Een plaaaatje!”. Verschrikkelijk… Ik herkende mezelf niet terug. Misschien had het er iets mee te maken dat de make-up laag zó dik was dat als ik ook maar een klein beetje zou glimlachen, mijn gezicht volledig open zou barsten.
“En? Wat vind je er van? Ik zie dat je sprakeloos bent, meid!”… Dat was ik zeker. Mijn eerste associatie was er een met wildbeschilderde Yanomami-indianen. Niet goed.
Ik snapte er niets van: de foto’s op de site hadden er toch echt heel smaakvol en sereen uitgezien. Toch leek het in geen enkel opzicht op het wanstaltige werk van Anita.

Toen ik in tranen uitbarstte en ze begreep dat haar artistieke creatie niet aan mij besteed was, kwakte ze in no-time haar spullen in haar hutkoffers, beloofde beterschap voor de grote dag zelf, en maakte zich met een korte sprint naar de voordeur uit de voeten. Het kostte me precies 30 seconden om telefonisch aan haar werkgever door te geven dat ik hun service niet meer nodig zou hebben.

Het schrikbeeld wat Anita heeft neergezet is nu niet meer dan een lachwekkende herinnering. Een andere visagiste heeft inmiddels wél een wenselijk resultaat neer kunnen zetten en ik hoef niet langer bang te zijn om als Pipo de Clown m’n huwelijksdag door te moeten. God zij dank.

Daarom: drie hoeraatjes voor “de proefsessie”!