De smaak van geluk (2)

Voor de vierde keer vandaag haal ik de e-dentifier uit de la, stop mijn pasje erin en volg de aanwijzingen op het beeldscherm zonder ze daadwerkelijk te lezen. Veertig cent. Ik heb voor vierhonderd euro rekeningen liggen en heb maar veertig cent op mijn rekening. Beschuldigend kijk ik naar de computer, proberend telepatisch wat nullen spontaan te laten vermenigvuldigen. Niets keer nada blijft niente, helaas. Zuchtend sjok ik naar de keuken. Een blik in mijn portemonnee heeft me zojuist geleerd dat ik de eigenaar ben van één euro en negentig cent. Gelukkig is er nog genoeg brood, eten voor minimaal drie dagen en drinken voor een week. Pakjes sap voor school, alles is aanwezig. Eigenlijk heb ik helemaal geen geld nodig vandaag.

Naar boven lopend laat ik al mijn kleding van me afglijden en stap onder de douche. Minutenlang laat ik het hete water over me heen stromen en pak dan mijn meest luxueuze douchegel. In cirkels maken mijn handen van het geurende goedje zacht schuim. Bij elke ademteug dringt de rozengeur dieper mijn hoofd in, neemt over. Op het moment dat ik me afspoel glippen een paar honderd kilo ongemerkt mee het putje in.

Een paar minuten later hangt mijn lievelingsrokje om mijn heupen met een vrolijk shirtje er boven. Bij hoge uitzondering breng ik uitgebreid make up aan. Als allerlaatste plak ik mijn plastic glimlach met knalrode lippen op. Losse haren wapperen achter me aan, terwijl ik naar de stad fiets.

[i]“Hoe leger je zakken, hoe hoger je neus.” Het oud-Tunesische lievelingsgezegde van mijn ex-schoonmoeder schiet me ineens in te binnen. Ik was dol op haar wijsheden, die ik, vrij vertaald, nog dagelijks gebruik.[/i]

Met opgeheven hoofd neem ik plaats op het terras van ‘Voltaire’ en bestel een cappuccino. In de uitgebreide verzameling boeken en tijdschriften die het koffiecafé rijk is, vind ik een boeiend verhaal. De schuimkoffie komt. Ik geef Ria, de eigenaresse, mijn laatste geld en laat me achterover zakken op de bontgekleurde bank. Voorzichtig nip ik van mijn drankje en laat het vocht door mijn mond wervelen. Perfecte cappuccino smaakt hemels.

Terwijl de eerste bladzijden van het boek me meeslepen, breekt boven mij de zon door. Ik kijk omhoog naar de pastelblauwe lucht met vriendelijke schapenwolken. Even voelt het of alle geluk van de wereld zich heeft samengeperst tot dit moment.

Mijn telefoon geeft een melding. ABN-SMS-alert. Hadden ze daar niet iets ,een wat gezelliger woord ofzo, voor kunnen verzinnen, bedenk ik mij geïrriteerd. Loom laat ik mij weer in de kussens vallen, ter plekke beslissend dat ik hier nooit meer wegga. Om mijn gedachten kracht bij te zetten zet ik mijn telefoon uit bestel ik een groot stuk appelgebak. Zó lekker.
“Het is echt een fijne dag, hè?” Ria snijdt, bij uitzondering,voor zichzelf ook een flink stuk zelfgebakken taart af.
“Mmm… Ja. Eéntje om in te lijsten.”