Ik voel een redelijk gemoedelijke sfeer in de bus, nadat ik de buschauffeur probeerde te groeten met een mix van veel begroetingswoorden. Dit laatste komt overigens niet door de spanning, maar doordat ik te veel nadenk over wat ik moet zeggen. Ik neem plaats bij het plekje waarbij je het meeste beenruimte hebt. Plotseling slaat de sfeer beangstigend snel om. Ik weet zelf ook niet precies hoe ik er op moet reageren. Er komen twee conducteurs binnen die het nodig achten om ons te controleren op een geldig vervoersbewijs. Iedereen weet dat er gegarandeerd een verplichting aan zit te komen. Niemand gaat nog beginnen met een bezigheid waarmee hij/zij zich de hele busreis mee kan vermaken. Ik doe hier net zo goed aan mee. Sommige bezigheden kunnen best wel uitgevoerd worden, maar het gebeurt niet. Het is net alsof je compleet verstijfd en dat eerst de verplichting moet worden uitgevoerd voordat je weer verder kan met je leven.
De twee onrustokers maken eerst even een praatje met de buschauffeur, want dat hoort nou eenmaal zo. Er zitten maar weinig mensen in de bus, hierdoor dacht de baas van het tweetal dat het een goed plan zal zijn om maar 1 iemand te laten controleren. De reizigers zijn extreem gefocust op hem. Iedereen probeert zijn ov-chipkaart op het perfecte tijdstip te geven aan de conducteur. Het gaat soms nogal pijnlijk verkeerd. Dit ziet er trouwens een beetje hetzelfde uit als iemand die te vroeg een hand uitsteekt bij een handdruk. Als je het zelf meemaakt is de plaatsvervangende schaamte er niks bij. De verplichting verschuift zich steeds meer naar me toe. Ik kan het zelf haast niet geloven dat ik bijna aan de beurt bent. Ik heb enorme voordeel ten opzichte van de andere reizigers, vanwege het feit dat er geen stoelen voor me zitten. Hierdoor kon ik m’n ov-chipkaart op het perfecte tijdstip geven zonder enige problemen. Geen verplichtingen meer hebben was een enorme opluchting. Wat eerst een zeer aanwezige en beangstigende gebeurtenis was is veranderd in een oninteressante gebeurtenis achter me.
5 reacties
arta · 22 mei 2015 op 17:26
Haha, je zet hier een simpele situatie heel beeldend en herkenbaar neer.
Tip voor de volgende keer: Probeer herhaalwoorden te omzeilen, in deze column staat erg veel ‘ik’, en ook d/t-foutjes staan best slordig.
Succes Vincent!
troubadour · 22 mei 2015 op 20:43
Lief arta
Esther Suzanna · 22 mei 2015 op 22:15
Ik krijg altijd zeer sterke ‘negeerimpulsen’, erger nog, ‘welkesukkelleent zichvoordezebaan’ gedachten en ook wel eens ‘agressieve neigingen’ in boven geschetste situatie….
Dus herken dit zo absoluut niet…
😀
Mien · 22 mei 2015 op 23:32
Je zou bijna terug verlangen naar de paardentram. Maar owee als je niet voldoende haver kunt tonen … en daardoor uit de tram wordt gezet, vervolgens niet op tijd komt voor een belangrijke afspraak en ga zo maar door … Dat geeft pas angst. Claustrofobie is er niets bij. Zeker als de controleur Claus heet. Mooi verhaal op lijn zes. Graag gelezen.
Yfs · 23 mei 2015 op 09:45
Bizar stukje en (voor mij) een beetje over de top. En toch… heeft het ook wel weer wat.
Je geeft zelf al aan dat je te veel nadenkt en dat je angst en walging interessant vindt. Dat verklaart het één en ander.
Toch leuk/goed gedaan! dus;-)