De schop lag nog achter in haar auto. Een gevoel van euforie kwam in haar op, wat haar angst verborg. Ze had het echt gedaan. Het was iets over drieën. Ongeveer een uurtje geleden was ze richting zijn huis gereden en had ze haar auto vlak onder zijn raam geparkeerd. Daar, achter dat raam lag hij rustig te slapen. Nog wel. Ze pakte de sleutel behoedzaam onder de bloempot vandaan, zoals ze het hem ook een keer had zien doen. Langzaam liep ze zijn huis binnen, de trap op, zijn slaapkamer in. Daar lag hij. Zo vreedzaam en rustig. Ze voelde het pistool in haar broekzak…
Langzaam kroop ze op hem af, over hem heen, zoals ze zo vaak had gedaan. Ze zoende hem zachtjes in zijn nek om hem wakker te maken. Ze zag hoe hij langzaam zijn ogen opende en hoe er op zijn gezicht langzaam een verbaasde blik werd gevormd. “Lach eens” fluisterde ze hem toe “stel je voor dat je dood gevonden wordt met zo’n rare blik op je gezicht.” Nu keek hij nog verbaasder. “Ik had je gewaarschuwd…” Langzaam bracht ze het pistool richting zijn hoofd. Eén schot door het hoofd, dat moest voldoende zijn. Ze vuurde. En nog een keer. En voor de zekerheid nog een keer. Was hij dood? Toch nog maar een keer vuren. Het verbaasde gezicht was voor altijd verzilverd. Ze grijnsde bij het idee. Zo zou hij opgebaard worden, met die blik. Opgebaard… als hij ooit werd gevonden natuurlijk…
9 reacties
Suus · 10 juni 2005 op 17:24
-Ongeveer een uurtje geleden was ze richting zijn huis gereden-
Als ik hier de column bij haal over emanicpatie, dan is deze vrouw toch verdomd sterk. Binnen een uur een man doodschieten (ok, das snel gebeurd), ik neem aan, naar beneden tillen, in de auto leggen, een goed plekje zoeken, graven, diep graven… knap, dan ben je een sterke vrouw!
Geen idee hoe je er op komt om zoiets te schrijven, kort maar krachtig. Je houdt me in spanning omdat ik zou willen weten waarom.
WritersBlocq · 10 juni 2005 op 20:33
Zo hee, pittige column! Ik ben wel benieuwd naar de beweegredenen, wat had hij misdaan, dat zij deze misdaad beging? Groetje, Pauline.
Troy · 10 juni 2005 op 20:46
Na mijn vorige schrijfsel durf ik niets meer te zeggen… 😛 Ok, vooruit. Het is alsof je een bladzijde uit een boek hebt gescheurd, zonder verder in details te treden over de voorafgaande gebeurtenissen die wij als lezer missen. Dit was waarschijnlijk je opzet, maar toch vind ik het jammer, omdat het verhaal zo iets mist en een lege indruk achterlaat. Met het ritme die je in je zinnen gebruikt zit je zo nu en dan goed, maar soms ook weer helemaal niet. Ik wil je graag even een voorbeeld geven van een van de zinnen die je mooier had kunnen maken:[quote]”Een gevoel van euforie kwam in haar op, wat haar angst verborg”[/quote]
“Een euforisch gevoel wist haar angst te verbergen”, loopt al een stuk soepeler vind ik zelf. Ook is het jammer dat ik als lezer geen gevoel van medeleven, sympathie of haat bij mezelf kan oproepen omdat je teveel uit het verhaal weglaat. Ik hoop dat je iets met mijn amateuristische raad kunt;-)
Grt Troy
Wright · 10 juni 2005 op 22:40
[quote]Zo zou hij opgebaard worden, met die blik. Opgebaard… als hij ooit werd gevonden natuurlijk…[/quote]
Stinkende zaak… 😮
En Troy, uitstekend verwoord! 😉
KawaSutra · 10 juni 2005 op 22:57
Spannende en nieuwsgierigmakende column. Zeer bondig beschreven. Ik ben het gedeeltelijk eens met Troy. Echter er is best nog wel wat tussen de regels door te lezen.
Ze hebben een relatie gehad, niet zo heel lang maar lang genoeg om regelmatig het bed te delen. De relatie is al enige tijd geleden waarschijnlijk na een diepkwetsende ruzie ontbonden.
Eén ding klinkt niet erg logisch: waarom een sleutel onder de bloempot als je zelf thuis bent.
En daarom vind ik het eigenlijk best een goed verhaal; het prikkelt de fantasie. 😕
Louise · 11 juni 2005 op 08:04
Een fragment, een scène uit een groter geheel. En er zit zeker een bepaalde spanning in. Toch kan ik deze pas echt voelen als ik meeleef met een van de personen en dat heb ik nu niet. Te weinig informatie. Een of twee alinea’s ervoor en het zou al opgelost zijn. Als (voorlopig)eindstukje zou dit fragment heel goed passen.
bert · 11 juni 2005 op 11:06
[quote]Als (voorlopig)eindstukje zou dit fragment heel goed passen.[/quote]
En dan zou ik nog steeds een volgende pagina verwacht hebben.
Mosje · 11 juni 2005 op 15:18
Als liefhebber van kort en bondig kan ik dit stukje zeer wel waarderen. Een scene uit een groter geheel weergeven, zonder dat grotere geheel te beschrijven, is heel legitiem. Het laat de lezer de ruimte zelf te fantaseren, en als ze dat niet willen hebben ze pech. Trek je dus, wat mij betreft, niets aan van kritiek dat je te kort van stof was.
Ik heb wel een opmerking. In een dergelijk stukje moet alles wel helemaal perfect zijn, en bijvoorbeeld geen vragen oproepen zoals bij suus: kan dit allemaal wel in een uur? Je had dit kunnen verhelpen door de vrouw een paar uur de tijd te geven.
En Troy heeft gelijk dat sommige dingen net wat mooier hadden gekund.
Maar…. ik ben blij dat er weer een schrijver bij is hier die verder gaat dan schrijven in de categorie “wat-ik-me-nou-toch-weer-meegemaakt-heb”. Waarbij ik er dus van uitga dat je niet werkelijk iemand door z’n kop geschoten hebt.
😉
Chantal · 11 juni 2005 op 16:42
Dank je wel Mosje, maar ik kan kritiek wel waarderen hoor. Zo kan ik aan het verbeteren van mijn columns werken. 🙂 Ik heb een Deel II al geschreven en ingestuurd, daar wordt wat meer duidelijk.. maar niet teveel natuurlijk 😛
In ieder geval allemaal weer bedankt voor de reacties!