De voor- en nadelen van medeleven

Talent hebben om anderen goed te begrijpen is een grote verdienste, maar het kan ook tot problemen leiden in uw leven. Medeleven wordt vaak afgeschilderd als een van de grote verdiensten die een mens moet hebben om een geode leider te zijn. En terecht: een leider die in staat is met zijn of haar volgelingen mee te leven wordt vaal gezien als een transformerende leider omdat hij of zij weet hoe zijn of haar volgelingen te doen voelen dat ze niet slechts een onderdeel van de werkplek zijn, maar dat ze gezien worden als een hele persoon met verschillende interessen en talenten. Een medelevende leider zal daarom geprezen worden om zijn of haar “zesde” zintuig, omdat deze leider alles eraan zal doen om mensen gelukkig te maken in hun carriere door hen te plaatsen in posities die ze aankunnen en waar ze in kunnen uitblinken.

Maar medeleven is niet slechts een verdienste in werk-gerelateerde sitauties. Een medelevend mens is meestal zeer geliefd ver buiten de werksfeer. Medelevers weten je te laten voelen dat ze om je geven en dat ze er alles aan willen doen om je gelukkig te maken en je tevreden te houden. En precies hier kruipt het probleem naar binnen: Medelevers stellen anderen vaak tevreden ten koste van hun eigen geluk! Een hogelijk medelevend mens kan zo’n enorme wilskracht opbouwen om anderen tevreden te stellen, dat hij of zij het eigen geluk totaal wegcijfert. Waarom? Omdat een medelever zijn of haar geluk ziet als een zelfzuchtige daad, vooral wanneer anderen eronder zouden leiden.

Een voorbeeld is misschien op zijn plaats hier: Een medelevend mens die gebonden is aan een partner of groep die hem of haar dringend nodig heeft, kan zich best wel realiseren dat zijn of haar eigen geluk elders ligt, en kan misschien zelfs de plek of persoon met wie dit geluk mogelijk is hebben geidentificeerd, maar om de simpele redden dat deze medelever weet wat voor ontreddering hij of zij teweeg zal brengen door voor zichzelf te kiezen, doet hij of zij dit niet, en blijft hij of zij bij de huidige partner of de huidige groep, daarbij zijn of haar eigen plezier en vertier negerend. Ja, medelevende mensen kunnen derhalve mensen-plezierders worden genoemd. En ja, medelevers kunnen zelfs worden bestempeld als lafaards. Maar is dat wel zo? Ik denk dat dat ligt aan de hoek van waaruit je het bekijkt. Want hoewel het laf lijkt om de om de aanvaring met pijn te aanschouden, is het tevens dapper om te blijven waar je niet echt wil zijn

Er zijn vele mensen die blijven met partners, banen, projekten, of groepen waar ze in feite een gloeiende hekel aan hebben, gewoon omdat ze de pijn die ze zullen aanbrengen door hun vertrek nog meer hekelen. En het hoeft niet eens angst voor verandering te zijn die deze medelevrs op hun ongewenste plek houdt, want een medelever kan best een heel avontuurlijk mens zijn, maar het is in dit geval pure angst voor het bezorgen van leed. Arrogant? Misschien wel! Men weet immers nooit hoe veerkrachtig de achterblijvers in feite kunnen blijken te zijn als de medelevr werkelijk zou durven om eruit te stappen. Maar dat gebeurt misschien nooit, omdat medelevende mensen zichzelf blijven wegcijferen en de noden van anderen blijven voortrekken boven de eigen behoeften. En die anderen zijn misschien juist de succesvollen in dit plaatje: zij weten immers de medelever zodanig te paaien dat hij of zij gestrand blijft in de ongewenste situatie.

Wat kunnen we hier dus van leren? Misschien wel het volgende: medeleven is een verdienste maar, net als elke andere verdienste, moet het toegepast worden met mate, omdat te veel begrip en medeleven kan leiden tot persoonlijk ongeluk en leed te gunste van het welzijn van anderen.