De waterstand

‘Jan, er is vanmorgen een brief bezorgd. We moeten de waterstand doorgeven. Waarom staat die televisie zo hard? Volgens mij ben je doof aan het worden, Jan. Nou, zeg eens wat.’
‘Ik ben helemaal niet doof Marie. Moet ik een bestand opgeven? Jij zit toch altijd op die laptop? Ik heb geen verstand van dat ding.’
‘Nee. De WATERSTAND, Jan. Die moeten we doorgeven. Kom, ik heb het luik al open gemaakt.’
‘Oh de waterstand. Zeg dat dan meteen.’
‘Zie je nou dat je doof bent? En zet die tv zachter, voordat ik straks nog een moord bega!’
‘Rustig nou, Marie. Ik kom eraan. Heb je pen en papier? En een zaklamp. Het is donker in dat kruipgat.’

‘Lukt het Jan? Zie je al wat?’
‘Ik kan er niet goed bij. Wacht, dan laat ik me in het gat zakken, als jij dan mijn benen even vast houdt.’
‘Doe je dan wel voorzichtig, Jan? Stel dat ik je laat vallen.’
‘Kom op, Marie, niet zo zeuren. Goed zo, houd vast. Hoger, ja hoger. Houd nou vast.’
‘Zie je wat, Jan?’
‘Nou, ik denk een twee, dan een zes, of een acht, ja een acht, en een drie. Onthoud je dat Marie?’

‘Je weet het helemaal niet zeker. Zie je het wel goed?’
‘Als jij het beter weet, ga jij dan het gat in!’
‘Je bent wel makkelijk geworden hoor, sinds je met pensioen bent gegaan, Jan.’
‘Wat bedoel je daar PRECIES mee?’
‘Nou, je wiedt de tuin niet vaak genoeg en de ramen moeten nodig weer gelapt worden.’
‘Ik doe toch alles wat je opschrijft elke morgen?’
‘Dat wel, maar op jouw manier.’
‘Wat wil je daar mee zeggen?’
‘Jij doet te weinig, terwijl ik nog iedere dag naar mijn werk moet. Dat wil ik daar mee zeggen.’

‘Marie, houd vast! Ik glijd weg!’
‘Dat probeer ik Jan. Maar je bent zo zwaar!’
‘Laat me niet vallen!’
‘Gaat het, Jan?”
‘Ja, het gaat, maar mijn been zit vast, Marie.’
‘Sorry, Jan.’
‘Bel jij de ambulance?’
‘Ja, Jan. Zullen we straks maar niet tegen de kinderen zeggen hoe dit precies zo is gekomen?’
‘Afgesproken Marie. Als ik hier ooit weer uitkom tenminste. Het tweede cijfer is trouwens geen zes of een acht, maar een drie.’