De weg kwijt…

Afgelopen week moest ik per auto naar een voor mij onbekend adres. De eerste algemene gedachte: geen probleem. Tom Tom programmeren en gas geven. Helaas. Ons navigatiesysteem stamt uit de tijd dat de wijzen uit het oosten via sterrennavigatie de stal met het pasgeboren kindeke bereikten. Behoorlijk belegen dus. Ons systeem vereist namelijk een honderd procent correcte invoer van de straatnaam. Beoogde bestemming: de Wethouder Jan van der Uylenbroekstraat. En die kan je op vijfentwintig verschillende manieren invoeren. Na keertje of tien was ik het zat en gaf het systeem opdracht naar het centrum van het beoogde stadje te navigeren…

Volgens mijn echtgenote behoor ik tot het contingent trotse rijders die niet snel de weg zullen vragen. Liever uurtje op zoek naar de speld in de hooiberg dan je te verlagen tot het vragen naar de weg. Mijn echtgenote denkt daar dus even anders over en was achter het stuur gekropen. Ze stopte dan ook meteen bij binnenkomst van het “gat”. Ter hoogte van een slenterig stel. Ik kreeg opdracht het elektrische raam naar beneden te knoppen en stelde na lichte aansporing de bekende vraag of ik mevrouw iets mocht vragen. Dat mocht en ze slenterde op ons toe.

Er werden vervolgens een tweetal behoorlijk grote maar vooral slecht verpakte borsten in de raamopening gelegd en een scheef hangend, ietwat te bruin hoofd met geblondeerd piekhaar werd zichtbaar. Ik las de straatnaam voor vanaf een briefje en ontdekte ondertussen op de leunende linkerborst het zichtbare deel van een getatoeëerde spinnenweb. De voor mij onzichtbare spin zat waarschijnlijk ergens in de onderste hoek van het web te genieten van het uitzicht en te wachten op een prooi…. Nadat de straatnaam zes keer langzaam was herhaald verliet de boezem inclusief hoofd het portier…

Er werd een Henk bijgehaald. Die was blijven staan en maakte van de rust gebruik om een strootje te pielen. Het zag eruit als uitgeplozen schaamhaar en nadat het sigaretje in de fik stond, stonk het er ook erg naar. Er werd op de stoep gediscussieerd. De boezem en hoofd keerden terug en middels de te rood opgeschilderde mond informeerde het hoofd of het WETHOUDER Uylenbroek betrof dan wel BURGEMEESTER Uylenbroek. En hoe je dan Uylenbroek schreef. Tja, op het papiertje stond wethouder en was geschreven met een U en een Y. Vervolgens werd er aan mijn verstandelijke vermogen getwijfeld. Of ik het wel goed had gezien. “Ja hoor” hoorde ik mezelf geiten. Haar gespoten piekhaar schitterde in mijn ogen. Het blonde ding had “er wel eens van gehoord” maar “ze wist het niet”. Haar hele handel werd vervolgens uit de raamopening teruggetrokken en na een “jammer” en “dankjewel” reden we langzaam door…

Kan me nog herinneren dat ik ooit, heel lang geleden, aan een postbode vroeg of hij de weg wist naar het postkantoor. De grapjas schudde toen ontkennend zijn hoofd, stapte op zijn fiets en reed weg. Met de post is het sinds die tijd behoorlijk achteruit gegaan. Ik denk dat het met die spin ook niet goed gaat aflopen…

Brompot.