De Wereld Draait Maar Door

De mens wordt geboren als krijsend monster, waarna het zich in rap tempo ontwikkelt. Het leert een taal, haalt verschillende diploma’s en belandt uiteindelijk in een bedrijf, waar het geld kan verdienen om zichzelf te onderhouden. In de meeste gevallen komt er dan ook een partner om de hoek kijken. Samen zullen zij een gezin stichten en de mens voelt zich voldaan. Het heeft zich voortgeplant. De jaren daarna zullen in het teken staan van het alsmaar ouder worden. Het is aan het fantaseren over zijn pensioen, want dan, als het zestig jaar lang heeft gewerkt, ja dan wordt het pas echt genieten. Uiteindelijk komt deze periode van het “echte genieten” er in de meeste gevallen wel. Helaas valt het vaak wat tegen en wordt het leven weer gericht op hetgeen wat het heeft voortgeplant. De nakomelingen krijgen ook weer kinderen en aan de gepensioneerde mens de taak om op te passen.

Tot op een dag het oppassen niet meer mogelijk is. Opa & oma zijn wat vergeetachtig en daar kan de nakomeling van de eigen voortplanting niet mee alleen gelaten worden. De bejaarde mens wordt getransporteerd naar een huis, waar ook andere vergeetachtigen zich ophouden. Er wordt geklaverjast, tot uiteindelijk de laatste adem is uitgeblazen. De mens sterft.

Ondanks dat er miljoenen levens achter elkaar op deze manier geleefd worden, blijft er een apart gevoel in de mens rondzwerven. Het gevoel van bijzonderheid. De mens vindt persoonlijk het eigen leven afwijken van het gemiddelde mensenleven. Zou dit een evolutionair hersengebied zijn, waardoor wij toch blijven denken, dat het nuttig is om dit leefpatroon te blijven volgen?

Waarschijnlijk geeft een vast leefpatroon een bepaald soort zekerheid. Wat zou de mens immers moeten doen, als het geen voorbeeld heeft van een vorige of huidige generatie? Het zou waarschijnlijk onbewust al zijn driften de vrije loop laten, wat zorgt voor chaos. Nee, de mens wil zekerheid over wat juist is en geen chaos.
Dat is ook de enige reden waarom iets als Twitter succes kan hebben. Het gaat puur en alleen om een bevestiging dat de ander dezelfde nutteloze taken verricht als de persoon zelf. Waarom zouden anders miljoenen mensen lezen, dat iemand na het kopje koffie, de was gaat ophangen?

Aan de andere kant lijkt Twitter alleen maar meer te bevestigen dat een individu niet zo speciaal is, als hij werkelijk denkt. Als de mens door Twitter ziet, dat vele andere mensen precies hetzelfde leven leiden, waar komt dan dat abnormale gevoel van uniekheid vandaan? Dat gevoel van de pure verbondenheid met de wereld. Er lijkt niet beseft te worden dat de wereld ook door zou draaien zonder het bestaan van het zelf.

De wereld draait alsmaar door en generatie op generatie denkt uniek te zijn op deze wereld. De bol zal nog vele rondes maken met een bepaald individu erop, maar er zullen miljarden meer rondes zijn zonder dat individu. Wat is dan nog uniek zijn?