De zegger en de plooier

Grote gebeurtenis in mijn anders zo rustige straat. Nu goed, af en aan rijdende auto’s, moeders met krijsende peuters, opgeschrikte tortelduifjes en dergelijke horen bij het straatbeeld en worden dan ook gecatalogeerd als rustig. ’s Morgens om zeven uur een put maken niet. Iedereen is wakker!
Kriiiiiiiiiiiiiiii!!! Teketeketeke … Teketeketeke!!! Beton en stabilisé vliegt in ’t rond. Een compressor slaat aan, staat te schudden op zijn wielen, kucht en zucht, dreigt uit elkaar te vliegen maar doet wat hij moet; lucht geven. De boorhamer is ongenadig, het wegdek moet er aan. Die put smeekt om uitleg. Waarom!!!

Nu goed, ’t is iets met de aansluiting van een nieuwbouw voor de waterleiding. Zijn schorre stem probeert boven het geluid van de boorhamer te komen. “ Nee hoor, de leiding wordt niet onderbroken!” Wij, wij die alles beter weten hebben al kritiek. Zo vroeg, en op vrijdag, net voor het weekend, hopelijk krijgen ze geen regen …
“Kijk, nu zitten ze in hun camionette een boterhammetje te eten. Moeten ze ons daarvoor om zeven uur wakker trommelen?”

De zegger en de plooier, zo noem ik hen, lachen om een voor ons onbekende grap. De zegger achter het stuur, de plooier op de bank er naast. Grote boterhammen vinden hun weg in hevige brute opengesperde monden. Nieuwe energie voor straks.
Eigenaardig en veelzeggend, twee mannen samen lachen altijd, ALTIJD ! Hier lacht de man op de bank om wat de man achter het stuur zegt. Flauwe grap? De plooier lacht toch, uit plichtsbesef, omdat de zegger de zegger is. Ik ken hun namen niet. In gedachten blijf ik hen de zegger en de plooier noemen.

Ik leer bij, de plooier noemt Joop. “ Joop, doe dit eens.” “ Joop, doe dat eens.” De zegger prutst wat met een veiligheidslind, doet gewichtig met de GSM en kijkt nogmaals in de map met de werkopdrachten. Joop maakt de put nog dieper. Een laag stevige beton moet er aan geloven. Teketeketete … Teketeketeke … kriiiiiiii … De plooier zweet, de zegger niet.

Oei! De baas komt kijken hoe de werken opschieten! Staat wat te zwaaien met zijn armen, twee zeggers, één plooier. Hij wordt gestoord door GSM gerinkel. De plooier denkt dat de put diep genoeg is. De zeggers overleggen. Zegger B heeft het druk, hij moet nog ergens anders zijn. Zegger A stelt hem gerust. Hier komt alles in orde. “Als we maar voldoende doorwerken!” zegt de zegger. De plooier zeult met een lompe buis en een T stuk. Er moet nog een gat gemaakt worden onder de baan. Hopelijk zitten er niet al te veel stenen. Wie zal het gat maken? Juist, de plooier. Terwijl hij dat doet rijdt de zegger met de camionette achter een lading stabiliseercement.

’t Is middag. Ze zijn al aardig opgeschoten. De buis zit al onder het rijvlak, enkel nog het T stuk er tussen en aansluiten. Eerst de middagpauze, andermaal samen in de camionette. De zegger rookt een sigaret, de rook slaat in het gezicht van Joop. Hij vind het ambetant maar zwijgt. Hij lacht, hij kent de zegger, de zegger is een gevaarlijk mannetje, de zegger staat goed met de baas. Hij kan het goed uitleggen. Niet voor niets is hij de zegger.

Het T stuk plaatsen is voor Joop een fluitje van een cent. Hij heeft er al zo veel geplaatst. Miel, de zegger, kijkt vol spanning toe als de boel op waterdichtheid gecontroleerd wordt. Gelukkig, alles is dicht, geen bijkomende handelingen. “De put mag toe!” zegt de zegger. Joop weet wat hem te doen staat.

Oef, wat was het voor mij een drukke dag vandaag.