Schrijven als therapie. De titel van een column die mij raakte. Schrijven, een manier van discussiëren met jezelf. Jouw ergernissen of mooie momenten vastleggen. Jouw belevenissen projecteren op papier, een los blaadje of een schrift. Digitaal of analoog. Houdend voor je eigen of delend met elkaar. Schrijven als therapie, is het waar? Je hebt iets te vertellen en hoopt dat anderen naar je luisteren. Je uit je emoties en je hoopt dat anderen ze voelen. Het uitwisselen van ideeën, verhalen en gedichten. Verbondenheid met elkaar. Kritisch wordt er naar gekeken en geschreven wat men er van vind. De een vind het mooi en de ander noemt het gezwets. Je kunt er om lachen of huilen, het raakt je of het raakt je niet.
Wat je ook denkt, schrijft of zegt. De mening van een ander is anders dan die van jou. Sommige door mij geschreven stukken zijn verkeerd begrepen, verkeerd gelezen en verkeerd gezien. Heeft het dan nog zin om door te gaan? Heeft het zin om door te gaan met chemo’s als je het einde al hebt gezien? Heeft het zin om te bemiddelen in een huwelijk als men niet meer van elkaar houd? Heeft het zin om iemand in nood te helpen als je weet dat je toch verliest? Heeft het dan nog zin? Het zoeken naar deze antwoorden heeft geen zin. Jouw verstand en gevoel zeggen je toch wel wat te doen.
Als de dood je in de ogen heeft gekeken, maar jouw tijd was het nog niet. Kijkend in de spiegel naar de daardoor ontstane en blijvende schade. Jouw ervaring van iets zinloos. Alles wat ik zag, dacht en voelde, schreef ik in een schrift. Zinvol was het, want het gaf me weer licht. Licht in het donker en verlichting van de pijn. Schrijven als therapie was voor mij en kan voor anderen de oplossing zijn.
Laat je inspireren en niet beïnvloeden. Laat je gaan en niet tegen houden. Ook al zijn je stukken loos of vol en twijfel je aan iedere zin:
Het is niet zinloos wat je schrijft maar het is zinvol dat je schrijft.
6 reacties
Mien · 29 januari 2009 op 13:43
Mij iets te veel beschrijven van de zin vol zin.
Mien Zinnig
Shitonya · 30 januari 2009 op 01:02
Schrijven als therapie.. mja dit verteld mij en waarschijnlijk ook vele andere schrijvers, niets nieuws. Ik denk dat vrijwel elke schrijver er zo over denkt. Dus om over deze mijmeringen nu een column te schrijven.. nee, ik vind dit totaal niet interessant. Maar schrijf gerust door. Op den duur kom je wel met iets pakkends.
maurick · 30 januari 2009 op 09:19
Mooi beschreven, en je hebt helemaal gelijk.
Uiteindelijk kan het inderdaad een therapie voor je zijn. Een gesprek met jezelf en wat je daarna deelt met anderen. Je zegje kunnen doen is natuurlijk onwijs belangrijk.
Neuskleuter · 30 januari 2009 op 11:30
Het stijgt helaas niet uit boven een blog. En daar ging het oorspronkelijke stuk ook over, dus daarin sluit je eigenlijk goed aan.
[quote]Sommige door mij geschreven stukken zijn verkeerd begrepen, verkeerd gelezen en verkeerd gezien. Heeft het dan nog zin om door te gaan?[/quote]
Als je verkeerd wordt begrepen in een tekst, is het handig om daar een les uit te trekken. Lees je stuk na een tijd nog eens terug en bedenk of je zelf niet te diep in het onderwerp zat. Dan kan je namelijk blind worden voor dingen die de lezer ziet die onbekend is met jouw gedachtegang. En kijk dan ook naar de stukken die wél goed worden begrepen.
Schrijf vooral door als het je helpt, maar als je je hier onbegrepen voelt, kan je daar ook een les uit trekken.
Mosje · 30 januari 2009 op 13:22
[quote]Sommige door mij geschreven stukken zijn verkeerd begrepen, verkeerd gelezen en verkeerd gezien.[/quote]Eens met Neuskleuter, het bovenstaande is niet waar. Als hetgeen je schrijft het geval is, heb jij verkeerd geschreven.
SIMBA · 30 januari 2009 op 16:42
[quote]Schrijven als therapie was voor mij en kan voor anderen de oplossing zijn.[/quote]
Klopt, maar dan moet je ervan uitgaan dat je voor jezelf schrijft en niet voor de lezer.