Niets en niemand is een blijvertje. De enige zekerheid die we hebben is immers dat we passanten zijn: we leven even en geven, ongeacht onze kaarten, daarna de pijp aan Maarten. Verschijnselen komen op en verdwijnen, mensen worden geboren en gaan dood. Alleen het Zijn Is. Maar ik zou het niet over filosofie hebben. Zondagavond was de laatste avond van het plaatselijke Festival. Ik heb genoten. De inleiding van deze column is er zelfs door ontstaan. Eerst proza, poëzie, liedjes. Het prachtige lied van Jacques Brel over een vriend die huilt ontroerde me, hoewel alleen Brel zelf het kon zingen zoals het hoort. Daarna het grovere geschut van Bob Marley’s reggae. Mijn mondhoeken en oren gaan bij zulke klanken spontaan bewegen, net als mijn lichaam. Mijn geliefden moeten er nog aan wennen, maar ik hou bij hoog en laag vol dat het vrije expressie is die nog moet groeien.
Reggae is een geweldig geweldloos weldadig middel tegen sombere gedachten. Het is net of de zon in je lijf kruipt. Zowel Brel als Marley is al jaren dood, maar nog steeds springlevend. Het duurt nog wel even voor ze helemaal verdwenen zullen zijn… En in een boek dat ik overdag in het zonnetje las, stond de uitspraak dat wie weten wil wat de mens is, moet luisteren naar Beethoven en Bach. Ik kan dit alleen maar beamen. Deze twee oppergoden onder de componisten raken het wezen van de mens en de muziek. Ook zij zijn dus niet echt dood; ze leven dag in dag uit voort in de uitvoeringen van hun muziekstukken.
Ik kan uren naar Brel, Bob, Beethoven of Bach luisteren. Verder van elkaar af dan hun muziek kunnen klanken en vormen niet komen, maar toch zijn zij broertjes en zusjes van één grote, wereldwijde, generaties omspannende, grenzenloze, familie. Muziek kent geen grenzen, nu de mensheid nog.
© Jan Bontje 2009
3 reacties
pally · 29 augustus 2009 op 13:04
Kort en duidelijk en met inhoud, Jan. Al vond ik de eerste alinea wel wat clichématig. De rest maakte dat goed. Ik ben het trouwens met je eens dat Brel, Bach en Beethoven niet eens zoveel verschillen. Ze maken dat je voelt dat je leeft. Geven energie, net als reggae, trouwens.
groet van Pally
Vorige week bij het grachtenfestival in A’dam heb ik in de Westerkerk streetdance gezien met orgelmuziek van Bach…
KawaSutra · 30 augustus 2009 op 02:06
Het is m.i. niet het internet, niet de mobiele telefoon en al zeker niet de politiek die de wereldbevolking in de afgelopen decennia dichter bij elkaar heeft gebracht. Het is inderdaad de muziek in al zijn varianten. Juist de topartiesten hebben middels hun aansprekende teksten een wereldpubliek weten te bereiken. Het effect daarvan hebben we sinds de val van de muur overal kunnen zien.
Prima column Jan.
Prlwytskovsky · 30 augustus 2009 op 10:32
Je zou het niet over filosofie hebben maar gedoseerd druppelt het door je column heen.
Goed punt heb je in de laatste regel.