Mijn huis leidt sinds een week of zes een eigen leven. Ik heb er geen vat meer op. Het is een slagveld. Vervreemd zit ik bij mezelf op visite en probeer de rode draad in mijn leven vast te houden. Het begon met de steigers rond het huis en de werklui over de vloer. Ze waren nog niet binnen, of Lotje en Oliver kwamen onverwacht bij ons wonen. Twee zwarte katjes van acht weken oud, waar mijn vriendin mee in haar maag zat.
‘O, die willen wij wel!’ riepen mijn dochter en ik enthousiast, toen we op kraamvisite waren. Snoepjes waren het. Absoluut onweerstaanbaar.

Ze waren nog niet binnen of de chaos sloeg toe. Gordijntjes werden naar beneden gehaald, planten van de vensterbank gegooid en meubels grondig bewerkt. Nou ja, dachten we eerst nog, het is toch aan vervanging toe allemaal, dus we maken ons niet te druk. Al snel moesten we toch aan de slag met het redden van de spullen die ons dierbaar zijn. Stelselmatig verhuisde er steeds meer naar de slaapkamers, inclusief de viskom met guppies en de kooi met parkiet. We zaten in een compleet gestripte woonkamer.
Achteraf gezien kwam dat prima van pas, want…

…intussen moest ik in anderhalve dag mijn vader verhuizen naar een zorgcentrum. Hij was opgenomen in het ziekenhuis en kon niet meer naar zijn eigen woning terug, omdat het onverantwoord bleek hem langer alleen te laten. Met spoed kreeg hij een plaats. Gelukkig maar, want het ziekenhuis wilde hem kwijt.
Alles verliep vlekkeloos. Binnen de kortste keren hadden we zijn piepkleine appartementje gezellig ingericht. Hij kon komen.

Maar toen moest zijn huis leeg. Vijftig jaar aan spulletjes is door mijn handen gegaan de afgelopen weken. Waarom hadden ze alles, werkelijk ALLES bewaard!?
Veel heb ik weg moeten gooien, maar minstens zoveel moeten behouden. En waar moet je dan met die spullen heen als je enig kind bent? Juist ja, in je eigen huis, voor zover dat kan.

We zitten nu tot de nok toe vol en bewegen ons over paadjes, variërend in breedte van tien tot twintig centimeter. Ons bed kunnen we enkel nog bereiken door behendig over stoelen en kasten te springen.

Waarom al die rommel bewaard, zul je je afvragen?
Over een maand of vier MOET mijn vader nog een keer verhuizen. Naar een grote driekamerseniorenflat. Het gebouw waar hij nu zit, is verouderd. Gelukkig heeft hij al zijn spullen nog om het daar in te richten. Wat een voordeel! De andere bewoners moeten nieuwe meubels aanschaffen. Het zal je maar overkomen op je negentigste!

Lotje en Oliver vieren feest. Ons huis is één en al spannend avontuur, met elke dag een wisselend interieur. En ik zit met een mijn moeders sjieke Wedgewood kopje koffie als een kat in een vreemd pakhuis en mis mijn vertrouwde beker, die ik niet meer kan vinden.
Het oude huis is bijna leeg. Nog een paar ritjes naar de vuilstort en de meubels die ik niet meer kwijt kan gaan naar een opslagloods. Dan nog even de zwabber erdoor en hoppa. Weg ouderlijk huis.

Rest me nog één vraag:
Waar zetten we dit jaar de kerstboom?

Categorieën: Algemeen

10 reacties

KingArthur · 13 oktober 2006 op 20:15

Ma3, je heb een andere oplossing gevonden voor je eigen column “Piesen naast de pot” 🙂

En die kerstboom? Je moet maar denken: die geeft ook weer een hoop rotzooi tegen de tijd dat je hem de deur uit moet doen, dus dat scheelt weer.

Eddy Kielema · 13 oktober 2006 op 20:24

[quote]Waar zetten we dit jaar de kerstboom?[/quote]

Op het dak misschien? 🙂
Of anders gewoon een boom in de tuin versieren! Leuk verhaal!

DriekOplopers · 14 oktober 2006 op 00:35

Een schitterende situatieschets, Ma3. Met veel plezier gelezen. Hulde!

Driek

pepe · 14 oktober 2006 op 13:11

Als jij jouw kerstboom nu eens hier zet, dan maken we er een gezellige kerst van samen 😉

Weer een heerlijke column, ma3 zo lees ik ze graag.

knuf van ons allevijf.

Prlwytskovsky · 14 oktober 2006 op 16:36

Kerstboom? Waar strooit Snieklaas dit jaar zijn lekkers? Zelfs deen of dandere hoek is zoek.
Ben blij voor je vader dat hij verzorgt onder de pannen is.

pally · 14 oktober 2006 op 18:12

Grappig hoe je de stoute katten en je vader door elkaar weeft.
Leuk geschreven, prettige stijl.
Enne, laat de kerstboom kaal (scheelt weer werk).
De klimmende katten zorgen wel voor een levende versiering. Misschien kun je ze nog kerstliedjes leren mauwen. 😀 😀

arta · 14 oktober 2006 op 18:33

Geweldig beschreven!

KawaSutra · 14 oktober 2006 op 20:03

Leuke toepasselijke titel. Nieuwe bezems vegen schoon maar een zwabber is vaak slechts een noodoplossing. Zodra je de zwabber schoon wil wapperen blijft er onderweg weer van alles achter.
Veel succes met je reis door de tijd. En met kerst kun je altijd een figuurlijk boompje opzetten op CX over hoe het je deze periode is vergaan.

Li · 14 oktober 2006 op 21:59

Doet me denken aan stiefbeen en dochter 😛

Het lijkt me dat je met gemengde gevoelens het huisje van je ouders leeghaalt. Je wordt toch met herinneringen, realiteit en twijfel om je oren geslagen. Bewaar ik dit? Ach, daar was mam zo zuinig op maar wat moet ik er mee… etc.etc.
Dan is het toch hartstikke fijn dat je vader een ruimere flat krijgt.

Li

Errez · 15 oktober 2006 op 11:00

Leuke column, ik zie het echt voor me!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder