Decadentie (deel 3 van 3)

Daar waar we op het einde van het vorige lezen met een volkomen ‘amen’ zouden kunnen afsluiten gaan we toch nog even door.
Frans was dus de eerste minister van het land en via dat statuut kon hij ferm regeren. Door zijn wetgeving rond de decadentie nauwgezet uit te voeren zorgde hij voor een welstand en een rust waar de nog bekvechtende leiders van de omringende landen met verbaasde argusogen op toekeken. Allerlei waardemeters toonden aan dat dit het land geworden was met veruit de beste cijfers. Werkgelegenheid, schuldenberg, mensen al dan niet onder de armoedegrens, ziekenzorg, onderwijs, wegeninfrastructuur, kortom reeds na enkele jaren zag iedereen de in de goede richting stijgende tendensen van wat vroeger grote bijna niet op te lossen vraagstukken waren.

Nog was het niet gedaan. De decadentie kreeg een nog ruimere betekenis. Het financiële luik had ruim haar nut bewezen, tijd voor wat uitbreiding.
Frans richtte een ‘ministerie van overtollige zaken’ op. Een wat? Een ministerie van overtollige zaken!
Het reeds bestaande ‘Rekenhof’ kreeg, samen met de aanstelling van een pak meer personeel, het toezicht en de mogelijkheid om alle materiele zaken grondig in vraag te stellen. Pas na de goedkeuring door dat belangrijke bureau kon overgegaan worden tot de uitvoering der werken of het produceren van sommige goederen en diensten. Door de simpele vraag, ‘is dat wel nodig,’ kreeg het kleine landje binnen de kortste keren een opzienbarend doelmatig en efficiënt karakter met onder meer grote aandacht voor het milieu.

Dat er in het verleden bij grote meestal nutteloze bouwprojecten, schaamteloos met geld gesmeten werd wist iedereen. Het was dan ook vanzelfsprekend dat er ook daar al meteen uitermate positieve resultaten geboekt werden, andermaal ten gunste van de staatskas en in een verder verloop, de gemeenschap.

De decadentie weg werken en daarna grondig her besturen, simpeler kan het niet. Frans ging echter nóg een stuk verder.

Zijn boek ‘Oorlog aan de decadentie’ kwam er niet zo maar van zo maar iemand. Frans had een palmares, en wat voor één. Binnen het kader van een naar een totale chaos afstevende Westerse wereld was zijn kleine landje een toonbeeld van evenwicht en rust geworden. Nog voor hij naar buiten kwam met zijn wel zeer ver rijkende meningen en ideeën had hij bij wijze van spreken een draagvlak gemaakt. Dat zorgde er voor dat hij overal binnen de hem omringende landen wel bijzonder ernstig genomen werd.

Het 280 bladzijden tellende werk gaf hem ook de kans om nauwgezet te werk te gaan zodat de lezer werkelijk geconfronteerd werd me ZIJN nieuwe wereld.

Er was allereerst de voorgeschiedenis van een razend snelle evolutie van die wereld met de op het materialisme gerichte economie als voornaamste onderdeel. Dit heeft de Westerse bevolking tot een nooit geziene rijkdom gebracht. Dat er daarvoor ook een verkrachting van het milieu en een zorgwekkende omgang met het geld nodig was, dat was dan maar zo.
Het punt, het wegwerken van de decadentie, had in zijn kleine landje als een soort proefproject zijn nut bewezen. Maar, de schrijver beweerde dat dit maar een soort uitstel van executie was, een stukje tijd winnen, enkele jaren voorsprong op de concurrentie.
In het verdere verloop van zijn boek pleite hij voor een grondige herziening van wat er werkelijk belangrijk is en wat dan eventueel decadent mocht genoemd worden.
Wit zal wel altijd wit zijn en zwart zal wel altijd zwart zijn maar decadentie is een verschuifbaar begrip legde hij uit.

Een voorbeeld:

In de jaren tachtig was het volkomen normaal dat papa samen met het gezin op zondagnamiddag eens een ritje maakte met de auto. Zo maar, straatje in, straatje uit, een honderdtal kilometers rondtoeren. Er was geen sprake van decadentie, iedereen deed dat wel eens.
Eerste reden om dit vandaag niet meer te doen is de torenhoge brandstofprijs. Tweede reden zou kunnen het vermijden van de files en de aandacht voor het milieu zijn. Maar, iedereen doet wat hij of zij wil…
Nu, nu is er wereldwijd een tegenvallende oogst. Dat kan gebeuren. Daar naast is er ook een stijgende vraag naar brandstof. En, wat is er nu technisch en economisch haalbaar? Men zet granen en voor voedsel bestemde gewassen om in brandstof voor de auto van Jan Modaal om er eventueel zo maar wat mee rond te toeren. Voeg hierbij de alom bekende beelden van hongerende mensen en ieder weldenkend mens komt bij het woordje ‘decadent’ terecht. Of niet soms?

Het ophefmakende boek was geen moeilijk boek maar bulkte wel van de zin voor realiteit en logica. De Nobelprijs voor de vrede was de hoogste erkenning die hij er voor kreeg. Daar was hij terecht trots op. Proficiat Frank!!!

Maar helaas, helaas ben ik dit drieluik begonnen met: Er was eens…
Nu moet ik eindigen met: En er kwam een varkentje met een lange snuit en het vertelseltje was uit.