Delfzijl of Delfsaai?

Eenmaal thuis aangekomen trek ik mijn pyjama aan en even later lig ik in mijn bed, half wakker en denk aan de avond die ik heb gehad. Het was geweldig, gezellig en heb genoten. Met mijn ene oog open en één dicht kijk ik op de klok, fijn het is al weer half twaalf.

Ik vraag mijzelf best wel af waarom ik in hemelsnaam die baan in Delfzijl als verpleegkundige moest nemen. Om in slaap te vallen draai ik mijzelf nog een keer om. Het belooft morgen een lange dag te worden. Waarom?? Geen idee, maar dat zegt mijn gevoel. Zo gezegd maar zeker niet zo gedaan. Als ik weer aan vanavond denk schrik ik weer wakker. Wat wou ik graag dat ik Groningen woonde. Zo fijn is een avond nog nooit geweest.

Misschien zal dat komen doordat ik in het meest verre en de saaiste uithoek van Nederland woon. Geen mens die mij mag en geen mens die ik mag. Behalve mijn onderbuurvrouw, met haar kan ik nog het best opschieten. Maar verder met niemand. Ik voel me eenzaam en verlang terug naar mijn geboorteplaats, Groningen. Maar goed ik heb nou eenmaal die baan genomen en moet er maar het beste van maken, spreek ik mijzelf streng toe.

Morgen is het Koninginnedag, meestal is er dan wel wat te doen. Maar met wie zou ik heen gaan? Misschien zou mijn onderbuurvrouw mee willen. Ze is twee jaar jonger dan ik en houd wel van een feestje dus dat zou wel eens gezellig kunnen worden. Maar dan bedenk ik dat ze al naar de stad ging met haar vriend om daar vervolgens helemaal los te gaan. Dat schiet dus ook niks op.

Nou ja dan ga ik maar weer alleen net als de vorige keren. Ik kijk nog één keer op de klok om vervolgens lekker te kunnen slapen. Zo wat kan de tijd snel gaan. Het is al weer half 1. Langzamerhand voel ik dat ik weg glijd, naar een oord waar alles comfortabel aan voelt en je zonder zorgen kunt leven.

Ik schrik wakker en zit recht op in bed. De wekker tettert in mijn oren dat het 9 uur is. SHIT, ik heb me verslapen. Ja hoor dat heb ik weer. Wie bedenkt het dan ook om op Koninginnedag een of andere bacterie op te lopen of een been te breken, kan dat niet een paar dagen later?

Half rennend en half aangekleed ren ik naar de badkamer. Ik poets mijn tanden en smeer brood. Ik bedenk me dat het brood en het beleg helemaal niet zo koud aan voelt als dat het anders doet. Ik doe de koelkast nog een keer open en zie dat ook het lichtje niet brandt. Leuk stoppen er uit geknapt. Bij de meterkast kom ik er achter dat alle stoppen er toch nog echt in zitten. Heel fijn, een stroomstoring.

Teleurgesteld en toch wel weer blij bedenk ik dat de wekker het op batterijen werkt.

Ik pak men mobiel en bel mijn baas op dat ik vandaag zonder stroom zit en niet op het werk kan komen. Met een hoop gevloek en getier gaat hij er mee akkoord en verteld mij ook gelijk dat ik daar nooit weer hoef te verschijnen. Misschien heb ik toch iets te vaak afgebeld?

Baan kwijt, geen inkomen, geen onderdak en geen familie bezoekjes in de toekomst. Daar gaat mijn leven. Ik ga even rustig zitten en neem een hap van mijn brood. Het smaakt naar sportsokken die drie maand in de was liggen te rotten. De stroom is dus al langer weg..

Er liggen nog een stuk of drie crackers van mijn verjaardag in de kast. Ja zeker ik ben ook één keer per jaar jarig.

Ik hoor een standaard deuntje uit mijn broekzak komen. Eigenlijk irriteer ik mij er best wel aan, maar om hem te veranderen? Nee toch maar niet.

Dit keer geen mensen die je bellen om je vervolgens van alles aan te smeren. Dat zou er anders vandaag ook nog wel bij kunnen. Ik zal overigens niet de enige zijn die tragische tafereel dagelijks doormaakt.

Perfect het is de gemeente die belt. Het stroom is over een uurtje weer terug. Eindelijk goed nieuws. Ik probeer er nog achter te komen wat de oorzaak was, maar daar kunnen zij mij natuurlijk geen antwoord op geven. Wat trouwens net zo was met de andere vragen die ik hun ooit heb gesteld. Maar goed ik ga mijzelf er ook niet druk om maken ik ben al lang blij dat de stroom er met een uur weer is.

Aan de andere kant van de straat zie ik mensen de vlag uithangen. Ik herinner mij weer dat het vandaag Koninginnedag is. Omdat ik verder toch niks meer heb te doen ga ik maar wat schoon maken. Tegen een uur of twaalf word ik toch wel nieuwsgierig wat er zich buiten allemaal afspeelt. Ik trek mijn stoutste schoenen aan en stap op de fiets.

De muziek komt mij toe gevlogen. Het is net alsof de muziek mij mee sleurt naar de plek waar alles gebeurt, iedereen is zo vrolijk en doet gek. De sfeer is top. Al snel raak ik bevriend met een leeftijdsgenootje die schijnbaar net zo eenzaam is als ik. We praten wat en genieten van de muziek die live vanaf het podium ons oren in waait.

Rond een uur of zeven besluiten wij maar om wat te gaan eten. Ik stel voor om op de eerste de beste kebab kraam af te gaan en een mega groot broodje Donner te eten. Later in het gesprek kom ik er achter dat zij in de straat achter mij woont. Ik heb haar nog nooit gezien. Ik loop blijkbaar met oogkleppen op.

We hebben nog maar net ons broodje op en een groepje half aangeschoten mensen biedt ons een biertje aan en natuurlijk slaan wij die niet af. We zijn de hele avond samen met hun en maken alleen maar lol op de muziek van Jan Smit, Springen en Mooi Wark.

De biertjes blijven aanvliegen en ik drink toch iets te snel waarop ik helemaal los ga. Aangeschoten en al komen we met zijn allen niet weer bij van het lachen. Wat een avond!

Het is elf uur en vind het nou wel weer genoeg geweest, ik fiets met mijn net ontmoette vriendin oververmoeid, maar zeker voldaan naar huis.

Eenmaal thuis aan gekomen trek ik mijn pyjama aan en even later Ik lig in mijn bed, half wakker en denk aan de avond die ik heb gehad. Het was geweldig, gezellig en heb genoten. Met mijn ene oog open en één dicht kijk ik op de klok, fijn het is al weer half twaalf.

Wat ben ik blij dan ik hier woon. Zo fijn is een avond nog nooit geweest.

Ik draai nog een keer om en verneem dat ik langzaam weg glijd naar het oord waar alles goed is en wens mijzelf welterusten.