Ik start de auto, schuif ‘Dichter bij de horizon’ van de 3J’s in de daarvoor bestemde gleuf, en geniet van de stem van Jan Dulles, als hij inzet bij ‘Til me op’. Het diepzinnige ‘Dichter bij de horizon’ volgt daarna en ik zing luidkeels mee. In mijn fantasie genieten mijn vrouw en kinderen optimaal van mijn stem, die voor mijn gevoel weinig onderdoet voor die van de Volendamse troubadour, tot ik de sterk afkeurende blik van mijn vrouw ontmoet en drie chagrijnige gezichten in mijn binnenspiegel.

De eerste tonen van ‘Man in de spiegel’ klinken door de speakers van de standaard in mijn Renault geflanste cd-speler, inclusief radio met kutontvangst. Bart Herman zingt in dit nummer mee, en voor mij is dit meteen ook het beste nummer. Maar als het morgen regent, kan het beste nummer zo maar veranderen in het nummer ‘Stel je voor’. Hoewel ‘Twee zielen’ ook hoog scoort. Ik rij ondertussen op de snelweg, en moet dus harder zingen om boven Dulles en het razende asfalt uit te komen. Tot groot ‘genoegen’ van mijn vierkoppig publiek. Ik rij in mijn enthousiasme de afslag die ik moest nemen voorbij, als door de speakers het rocky ‘Verdwaald’ klinkt. En inderdaad, als ik de volgende afslag neem, moet ik echt even zoeken hoe ik nu terug moet rijden. ‘Sta op en loop’ zingen de J’s in koor, maar dat lijkt me de minste optie. Na een minuut of 10 flink zoeken, kom ik op de weg die ik in eerste instantie moest hebben. “Ga je met mij mee?” vraagt het Volendamse trio in ‘Terug naar een nieuw begin’. Uitslovers, alsof zij hier zo goed de weg weten. Als we teruggaan snappen ze het helemaal, want het dromerige ‘Naar huis’ begint precies op het moment dat we huiswaarts gaan.

Als we thuis zijn, wil ik de CD er weer uithalen en druk op ‘reject’. Niets. Nogmaals drukken. Weer niets. Ik druk wederom, dit maal zo hard dat ik bang ben dat ik het knopje achter in de cd-speler pers. Nog steeds niets. De CD zit waar hij zit en weigert om eruit te komen. Dus had ik 3 opties; De radio aan, waardoor ik kan genieten van een amuzikale ruis, de cd-speler aanzetten en in extremis naar de 3J’s luisteren of zelf zingen. Ik koos voor optie 2, maar mijn gezinsgenoten hebben, nadat het complete album dagenlang in hun kop zat, unaniem gekozen voor een vierde optie; Mij een nieuwe autoradio geven.

Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl


Jan van Oranje

Onder het kopje 'In naam van Oranje...' publiceert columnist Jan van Oranje al enige tijd zijn goed gelezen columns. De columns zijn te lezen in Viva! Magazine maar ook op: www.janvanoranje.nl, facebook.com/jan.v.oranje, janvanoranje.blogspot.com en op twitter.com/janvoranje. Oh ja, Jan heeft extreem dyslectische vingers, dus vergeef hem zijn kleine schrijffoutjes.

7 reacties

Mikescolumnhoekje · 12 oktober 2016 op 09:11

lijkt me de paar tientjes voor een nieuwe radio meer dan waard 😉 leuk stukje jan!

StreekSteek · 12 oktober 2016 op 09:29

Wat is er nu mooier dan de weg kwijtraken in de muziek? Mooi praktijkvoorbeeld.

Nummer 22 · 12 oktober 2016 op 10:25

Kijk, dat is nu waar de man vrolijk(er) van wordt. Jezelf een “kado” geven. Fraaie column!

NicoleS · 12 oktober 2016 op 16:09

De 3J’s? Arme vrouw en kids..

Arta · 12 oktober 2016 op 16:23

Leuk stuk, Jan!

emaessen · 12 oktober 2016 op 21:39

Dag Jan I,

Zoiets kan je soms overkomen dat werkelijk elke noot aansluit bij de situatie. Prachtige ervaring niet? Het overkomt me soms op een willekeurige radio zender en dan levert het echt kippevel op. Vraag is natuurlijk altijd volgt de muziek mij of ik de muziek. Feit blijft dat het bewustzijn vooraf gaat aan het luisteren, maar dan onbewust. Prettig leesbaar geschreven. Ik heb het vaak zat meegemaakt, het nummer zit in je hoofd en een ind verderop staat het ergens op. Zo heb ik voor de allereerste keer “Wuthering heights” van Kate Bush meteen mee geneuried op mijn 16e. Ik zat rustig te lezen daar in de bibliotheek pas 2 minuten later merkte ik dat dat gewoon zachtjes meeliep bij de uitleenbalie een eind verderop op de radio.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder