Dijk doorbraak

Er gaat niets boven een flinke huilbui op zijn tijd. Dramatisch en meeslepend. Vroeger zorgden mijn liefdes-van-het-moment nog wel eens voor hartverscheurende situaties, met als gevolg dat mijn tranen regelmatig rijkelijk vloeide. Omdat ik op het moment geen speciale geliefde in mijn leventje heb moet ik het dus van iets anders hebben. Mijn kinderen dan misschien? Die stonden in het verleden ook altijd garant voor een emotionele achtbaan waarbij uiteindelijk de tranen na de driedubbele looping vanzelf naar buiten werden geperst. Maar mijn lieve pubertjes lijken in wat rustiger vaarwater terecht te zijn gekomen, dus ook op hun hoef ik in deze niet meer te rekenen.

Tegenwoordig pak ik het dus, noodgedwongen, héél anders aan: ik kijk gewoon TV. Er valt altijd wel ergens iets te huilen. De geboorte van een baby’tje en een uitgeputte moeder die, in close-up, snikkend haar kind voor het eerst in haar armen neemt. Een innig weerzien van twee mensen, gescheiden door familieleed, en na een jarenlange zoektocht eindelijk herenigd. Altijd goed voor op zijn minst een brok in mijn keel. Ik hoef maar te kijken naar een hulp actie voor de slachtoffers van de Tsunami en prompt is mijn persoonlijke overstroming een feit! Er is een volop keuze door welke emo-show ik me wil laten verleiden, want dat de tranen komen gaan is 100% garandeert, dat voel ik gewoon.

Het liefst kijk ik helemaal alleen naar zulke programma’s, áls ik ze al kijk, wat weinig voorkomt. Ik moet er niet aan denken dat mijn puberdochter vol afkeer naar me kijkt, demonstratief één wenkbrauw optrekt en luidkeels roept; “Duh, wat heb jij nou ineens?!” Niet dus! Ik wil niemand om me heen hebben op mijn huilmoment. Dus trek ik de bel eruit, zet het antwoordapparaat aan en ben voor niemand bereikbaar.

Ik ga goed voorbereid te werk, al zeg ik het zelf. Ik heb een maand lang de tijd gehad om alles op te kroppen wat zich aan teleurstellingen en emoties voordeed in mijn bestaan. De doos met tissues staat binnen handbereik, de programma gids ligt naast me. Ik ben er helemaal klaar voor en nestel mij gezellig voor de TV. Laat nu maar komen die tearjerkers. Ik slik, snif en snotter al gauw dat het een lieve lust is… Dikke tranen biggelen er over mijn wangen bij het zien van zoveel emotie. Ik zwelg in herkenning, zelfmedelijden en oud-en-nieuw zeer. Alles kan en mag eruit gegooid worden, net zolang tot de opluchting een feit is. Wanneer ik dan eindelijk uitgesnotterd ben, mijn gezicht rood en gezwollen en ik ogen heb waar geen maskertje meer tegenop kan, dan val ik uitgeput in slaap met de geruststellende gedachte dat de volgende emotionele huilbui op zijn vroegst pas weer over een maand zal plaatsvinden. Want morgen, wanneer ik wakker wordt, zal blijken dat er elders in mijn lijf intussen ook een doorbraak is geweest. Morgen moet ik namelijk ongesteld worden. Vandaar.