Het zachte gezoem verstomt en maakt plaats voor een oorverdovende stilte… Wat krijgen we nou? Batterijen leeg! Uitgerekend nu! Met een woeste ruk trek ik de lade van mijn nachtkastje open om nieuwe batterijen te pakken. Wat een irritante onderbreking! Het enige dat ik na wat gegraai echter vind is de lege verpakking die ooit zes batterijen bevatte.
Mijn geweten knaagt aan me als een hongerig konijn aan een wortel. Mijn schuldgevoel is groter dan de Griekse staatsschuld en mijn hersenen maken overuren. Ik voel me als een jongleur die alle bordjes in de lucht probeert te houden, maar ze toch ziet sneuvelen. Ik schiet chronisch tekort. Althans, dat vindt mijn neurotische kant. Die loopt achter de feiten aan. Als een hond die zijn eigen staart probeert te vangen, maar er nét niet bij kan.
“Krijg toch de Zuid-Aziatische teelbalcorrosie!” roep ik, terwijl ik fors op mijn rem trap. Vloekend sta ik stil. De adrenaline giert door mijn lijf. En hij kijkt niet eens om. Fietst op zijn dooie akkertje verder. Wat me dus nóg kwader maakt! Wat denkt hij nou helemaal? Dat de weg van hém alleen is? Dat er geen verkeersregels bestaan? Dat alleen je hand uitsteken voldoende is om over te kunnen steken?! Ik had gewoon moeten toeteren, zodat hij zich een rotberoerte was geschrokken. Maar ik ben weer eens te laat. Ik toeter namelijk zelden of nooit, dus voordat ik weet waar de toeter van mijn auto ook alweer zit, is hij alweer kilometers verder. Maar verdomme, mijn bloed kookt! Het is de zoveelste keer al dat ik dit meemaak de laatste weken. Het lijkt wel een epidemie, al die fietsende oudjes! Een pláág, beter gezegd!
Ik sta enigszins strategisch opgesteld, met mijn kont richting muur gedraaid. Het moment dat ik mijn badjas uit moet trekken en plein public, blijft lastig. Iemand heeft me ooit de Indiaanse naam: vrouw-kont-molenpaard gegeven. Dag zelfvertrouwen, hallo complexje, sluit maar achteraan in de rij. Maar desalniettemin sla ik de badhanddoek om mijn blote lijf, zet mijn zelfverzekerde blik op, duw mijn borsten parmantig vooruit en als helpende gedachte beeld ik me in dat ik Pamela Anderson ben. Zo stap ik het voetenbadje in. Althans, dat probeer ik.
De klap was enorm! Ik schat een 7,5 op de schaal van Richter. Terwijl ik snel de schade opnam – geen bloed en botjes – verbaasde ik me erover dat hij nog uit één stuk bestond. Dat er nog beweging in zat. En terwijl hij moeizaam overeind krabbelde, voorspelde ik hem – als een ware Jomanda – spierpijn. Dat kan niet anders als je van een trap probeert te vliegen en vervolgens keihard op je rug landt. Zes treden lager.
